Ieder mens gaat zijn weg, heeft zijn richting. Hetzelfde kan gezegd worden van een volk, het geldt ook voor Israël. Net zoals richtingen wijzen naar doelen in het leven, wijzen kardinale punten naar doelen.

De herziening van de bijbelse geschiedenis ten gunste van de politieke agenda van vandaag zou voor christenen net zo weerzinwekkend moeten zijn als voor Israëliërs en Joden.

Er is geen tegenstelling tussen Joods en democratisch. Het is het post-zionisme – niet het zionisme – dat garant staat voor tirannie.

Een elitaire rechtvaardiging voor een Israëlische staatsgreep.

Ik spreek mijn mening open en bloot uit. Ik leef in Israël, een land vol met linkse en rechtse fascisten.

“Een beslissing die de staat verandert en Israël terugduwt naar het Koninkrijk Juda, tijdens de Tweede Tempelperiode.”

Tacheles, open en bloot spreek ik mijn mening uit. Rechtse politiek lijkt niet meer mogelijk in dit land, zelfs niet als een rechts-nationalistische regeringscoalitie zoals de huidige Israël regeert.

Nu de meest religieuze rechtse regering die Israël ooit heeft gehad aan de macht komt, maken seculiere burgers zich zorgen over de mate waarin de Bijbel en het Jodendom hun leven zullen bepalen.

Hoewel deskundigen sterk van mening verschillen over het hervormingsplan van de Israëlische regering, zijn ze het er allemaal over eens dat het extreme discours de zaak vertroebelt.

Het barricaderen van ingangen naar wijken in Jeruzalem door Palestijnen maakt deel uit van een grotere operatie om de spanningen in de stad in de aanloop naar de Ramadan op te voeren.