Met de aankondiging van een staakt-het-vuren door de Amerikaanse president Donald Trump komt Israël als echte winnaar uit het conflict met Iran, dat door Trump treffend als “12-daagse oorlog” werd omschreven.
Net als in de Zesdaagse Oorlog van 1967, toen Israël een Egyptische aanval afsloeg en vervolgens de aanvallende legers uit Egypte, Syrië, Jordanië en Irak versloeg, kwam Israël ook als winnaar uit de 12-daagse oorlog met Iran in 2025. Het land had bijna twee jaar lang op drie grote fronten gevochten tegen Iraanse terroristische groeperingen: Hamas in de Gazastrook, Hezbollah in Libanon en de Houthi’s in Jemen.
Eigenlijk een oorlog van meer dan 600 dagen
De grotere oorlog die voorafging aan de 12 dagen durende directe confrontatie tussen Israël en Iran begon met de verrassende grensoverschrijdende aanval van Hamas vanuit de Gazastrook op 7 oktober 2023, de joodse feestdag Simchat Tora. Hamas-strijders richtten zich daarbij op burgers en militaire bases in de buurt van de grens, doodden 1.200 mensen, verwondden duizenden en namen meer dan 250 gijzelaars. Hierdoor werd Israël gedwongen tot een grootschalige militaire operatie in de Gazastrook. Kort daarna begonnen Hezbollah in Libanon en de Houthi’s in Jemen raketten en raketten op Israël af te vuren.
Israël werkte systematisch aan de vernietiging van het leiderschap van Hamas in de Gazastrook en liet de regio in complete verwoesting achter. Tussen de gevechten door sloot Israël overeenkomsten met Hamas over de teruggave van 147 van de ongeveer 170 bekende levende gijzelaars en tientallen lichamen. De gijzelaars werden vrijgelaten naast gewaagde reddingsoperaties waarbij zowel levende gijzelaars als lichamen werden bevrijd.
De ‘grimmige pieper’
Nog indrukwekkender dan de langdurige, succesvolle militaire operatie in de Gazastrook was echter dat Israël een geplande grondaanval van Hezbollah verijdelde, de terreurorganisatie terugdrong naar de noordgrens van Israël met Libanon en meer dan 80 % van haar langeafstandsraketten vernietigde. Deze raketten werden beschouwd als een existentiële bedreiging voor Israël.
In een gewaagde operatie die de militaire geschiedenisboeken zal halen, vernietigde Israël duizenden middenkaderleden van Hezbollah door ongeveer 3.000 met explosieven geladen, volledig functionele piepers tot ontploffing te brengen. Vervolgens vernietigde Israël de hele leiding van Hezbollah, inclusief terreurleider Hassan Nasrallah.
Ook de chef van het politbureau van Hamas, Ismail Haniyeh, werd door Israël vermoord, en wel in een faciliteit van de Iraanse Revolutionaire Garde in Teheran, terwijl hij de inauguratie van de Iraanse president Masoud Pezeshkian bijwoonde. Deze werd slechts enkele weken na de mysterieuze helikoptercrash van zijn voorganger Ebrahim Raisi tot president benoemd. Bovendien viel Israël Iraanse IRGC-commandanten aan in een faciliteit in Damascus.
Eerste Iraanse raketaanvallen
Deze aanvallen provoceerden Iran rechtstreeks tot een gevecht. In april en opnieuw in oktober 2024 lanceerde Iran massale ballistische raketaanvallen op Israël. Als reactie daarop viel Israël Iraanse luchtverdedigingssystemen aan met luchtaanvallen en demonstreerde daarmee dat het doelen op een afstand van meer dan 1.000 mijl kon bereiken. De uitschakeling van deze luchtverdedigingssystemen bleek later een doorslaggevende factor in de 12 dagen durende oorlog.
Na de val van Bashar al-Assad in december 2024 vernietigde Israël binnen enkele dagen het hele Syrische leger en verbrak daarmee de landverbinding tussen Iran en zijn belangrijkste proxy-organisatie, Hezbollah in Libanon.
Vervolgens demonstreerde Israël dat het vanaf een afstand van meer dan 1.000 mijl vergeldingsmaatregelen kan nemen tegen de Houthi’s, die sinds 7 oktober meer dan 60 raketaanvallen op Israël hebben uitgevoerd. De IAF viel belangrijke nationale infrastructuur aan, waaronder de luchthaven in de Jemenitische hoofdstad Sanaa, en vernietigde belangrijke havens in Hodeida.
De Verenigde Staten voerden later een twee maanden durende luchtcampagne uit waarbij meer dan 1.100 doelen van de Houthi’s werden geraakt, deels op basis van informatie van de Israëlische inlichtingendienst. De aanvallen waren een reactie op aanvallen van de Houthi’s op handelsschepen die het Suezkanaal passeerden – een van de drukste waterwegen ter wereld – en op directe aanvallen op Amerikaanse marineschepen die in het gebied patrouilleerden.
Nog indrukwekkender is echter dat Israël, toen de oorlog aan het terreurfronthijn ten einde liep, binnen slechts 12 dagen Iran aanviel, ’s werelds grootste staatssponsor van terrorisme.
“Een natie die opstaat als een leeuw”
Met een gewaagde en historische luchtcampagne lanceerde Israël een verrassingsaanval op Iran. De operatie kreeg de naam “Een volk als een leeuw” en had twee belangrijke doelen: de vernietiging van het illegale kernwapenprogramma van Iran en de uitschakeling van zijn capaciteiten om ballistische raketten te produceren.
Met meer dan 1.000 missies op een afstand van meer dan 1.000 mijl van het thuisland vloog de Israëlische luchtmacht Iraanse nucleaire installaties in Natanz en Isfahan aan. Ze vernietigde fabrieken voor ballistische raketten, opslagplaatsen en lanceerplatforms, schakelde luchtverdedigingssystemen uit en verwierf volledige luchtmacht. Bovendien werd het netwerk van Iraanse atoomwetenschappers en militaire leiders vermoord en werden belangrijke infrastructuurvoorzieningen van het regime aangevallen. Tot deze doelen behoorden bases van de IRGC en de Basij, een nationale televisiezender die midden in een uitzending werd geraakt, en de beruchte Evin-gevangenis, waar Iran politieke tegenstanders op brute wijze gevangen houdt.
Gedurende de 12 dagen verloor Israël geen enkel vliegtuig en geen enkele piloot. Meer dan 200 vliegtuigen stegen op, bereikten hun doelen en tankten bij op de terugweg naar Israël. Daar werden de F-35, F-16 en F-15 opnieuw bewapend voordat ze opnieuw opstegen.
Meer dan 900 Israëlische drones vielen Iraanse infrastructuur aan. Aan het begin van de operatie lanceerde Israël aanvallen met drones die waren geproduceerd in Mossad-faciliteiten in Iran. Op de grond werden Israëlische eenheden waargenomen die luchtverdedigingssystemen opbliegen, zodat de luchtmacht tijdens de langdurige campagne zonder angst voor neerhalingen zijn doelen kon raken.
Amerika’s “Midnight Hammer”
Het hoogtepunt van de oorlog was de door Trump bevolen en goedgekeurde “Operatie Midnight Hammer” van de Verenigde Staten, waarbij eerder was aangegeven dat Trump mogelijk zou deelnemen aan de militaire actie. Amper een week na het begin van de Israëlische luchtaanvallen vlogen twee Amerikaanse B-2 stealthbommenwerpers meer dan 6.000 mijl vanuit Missouri en wierpen 14 bommen van 30.000 pond van het type “Massive Ordnance Penetrator” (MOP) af op de ondergrondse nucleaire installatie in Fordow. Tegelijkertijd vuurden in de Perzische Golf gestationeerde atoomonderzeeërs 30 Tomahawk-raketten af op de reeds beschadigde atoominstallaties in Natanz en Isfahan om deze volledig te vernietigen.
Het was voor het eerst dat een ander land het luchtruim vrijgaf voor Amerikaanse vliegtuigen. De B-2-bommenwerpers kwamen volledig onopgemerkt door de Iraanse luchtverdedigingssystemen en sloegen toe.
Gematigde vergeldingsmaatregelen
Tijdens de 12 dagen durende campagne slaagde Iran, dat voor het begin van de oorlog naar verluidt over 2.000 tot 3.000 ballistische raketten beschikte, erin minder dan een kwart daarvan op de Joodse staat af te vuren. De IAF viel in realtime de mobiele raketwerpers van Iran aan en vernietigde minstens 60 % daarvan. Daardoor werd het vermogen van Iran om Israël met raketten te beschieten aanzienlijk beperkt.
Nog indrukwekkender is dat het meerlaagse luchtverdedigingssysteem van Israël, dat bestaat uit Arrow 3, Arrow 2 en David’s Sling, ongeveer 90% van de ongeveer 500 ballistische raketten die op Israël werden afgevuurd, kon onderscheppen. Amerikaanse THAAD-raketafweersystemen, die in Israël en in de hele regio zijn gestationeerd, ondersteunden Israël bij zijn verdediging.
In de twaalf dagen raakten ongeveer 25 Iraanse raketten Israël en veroorzaakten zware schade. Onder andere een olieraffinaderij, een haven, elektrische installaties en de omgeving van het Israëlische militaire hoofdkwartier in Tel Aviv werden getroffen. Andere raketten werden afgevuurd op dichtbevolkte burgergebieden en raakten woongebouwen, een instelling voor kinderen met een ontwikkelingsachterstand, een bejaardentehuis en een van de grootste ziekenhuizen van Israël.
Na de Amerikaanse aanval op Fordow vuurde Iran 14 ballistische raketten af op de Amerikaanse luchtmachtbasis Al Udeid in Qatar. Alle raketten werden onderschept en er was geen schade. De actie had grotendeels een symbolisch karakter en Iran heeft uit angst voor verdere Amerikaanse aanvallen beloofd geen verdere vergeldingsmaatregelen te nemen.
De veerkracht van Israël en wonderen
Zoals in alle oorlogen van Israël stond de Joodse staat onder goddelijke bescherming. In een bijna wonderbaarlijk voorval kwam het Soroka-ziekenhuis in Beersheba tot de conclusie dat een oud, gevaarlijk gebouw met honderden patiënten minder dan een dag voor de directe treffer moest worden geëvacueerd.
Een andere factor die de Israëli’s beschermde, waren de schuilkelders en schuilplaatsen in het hele land. De vroegtijdige waarschuwingssystemen bleken uiterst nauwkeurig en alarmeerden de bevolking om zich in veiligheid te brengen tijdens de raketaanvallen die meerdere keren per dag werden uitgevoerd. Het resultaat was minder dan 30 doden in plaats van duizenden, zoals het geval zou zijn geweest zonder schuilplaatsen en een meerlagig raketafweersysteem.
Tijdens de hele aanval hebben de Israëli’s eens te meer bewezen dat ze tot de meest veerkrachtige mensen ter wereld behoren. Ze volgden herhaaldelijk de instructies om bescherming te zoeken en konden zo het aantal gewonden en doden beperken. Deze veerkracht gaf Israël de nodige steun om zijn luchtaanvallen voort te zetten.
Navigeren door Biden
Tijdens de meer dan 600 dagen durende oorlog moest de omstreden Israëlische premier Benjamin Netanyahu diplomatieke stormen doorstaan. De oorlog begon tegen het einde van de enige ambtstermijn van de Amerikaanse president Joe Biden, toen deze duidelijke tekenen van geestelijk verval vertoonde. Hoewel hij slechts enkele dagen na de aanval van 7 oktober naar Israël reisde en oorlogsschepen naar de Middellandse Zee stuurde om Hezbollah ervan te weerhouden zich bij de oorlog aan te sluiten, werd de regering onder zijn leiding steeds vijandiger.
De VS probeerden het Israëlische leger tijdens zijn langdurige offensief in Gaza talrijke hindernissen in de weg te leggen en hielden Israël belangrijke munitie achter. Daardoor werd het IDF gedwongen zijn tactiek in de met boobytraps bezaaide stedelijke omgeving te wijzigen. Israël had geen andere keuze dan zuinig om te springen met zijn slinkende munitievoorraden. In plaats van luchtaanvallen uit te voeren, vernietigde Israël gebouwen in Gaza en bracht daarbij het leven van Israëlische soldaten in gevaar door het gebruik van primitieve explosieven.
Er werd een gerichte drukcampagne tegen de Israëlische premier gelanceerd – een verbazingwekkende poging om Netanyahu uit zijn ambt te zetten. Maar ondanks deze verrassende politieke interventie tegen een democratisch gekozen Amerikaanse bondgenoot in oorlogstijd, weigerde Netanyahu toe te geven. Integendeel: hij werd sterker en zelfbewuster nadat de aanslagen van 7 oktober zijn stabiliteit aanvankelijk hadden geschokt.
Valse beschuldigingen van genocide en arrestatiebevelen
Tegelijkertijd nam de druk van Europese regeringen en internationale instellingen op Israël en met name op Netanyahu toe. Het Internationaal Gerechtshof behandelde een aanklacht waarin Israël ten onrechte werd beschuldigd van genocide in Gaza. Daarbij werd misbruik gemaakt van de protocollen van het Hof die waren vastgesteld na de genocide op de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Later vaardigde het Internationaal Strafhof arrestatiebevelen uit tegen Netanyahu en de voormalige Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant, waardoor hun bewegingsvrijheid ernstig werd beperkt zonder dat zij een reëel risico liepen te worden gearresteerd. De arrestatiebevelen zijn nog steeds van kracht.
Trump schiet te hulp
Met de verkiezing van president Trump veranderde de strategische situatie van Israël drastisch. Netanyahu’s belangrijkste plaatsvervanger, minister van Strategische Zaken Ron Dermer, werkte onvermoeibaar aan het herstel van de betrekkingen met Israëls belangrijkste bondgenoot.
Vrijwel onmiddellijk na zijn aantreden hief Trump de door de regering van Joe Biden opgelegde beperkingen op belangrijke wapenleveranties op, zodat het Israëlische leger zijn voorraden weer kon aanvullen. Vervolgens verleende Trump diplomatieke steun.
Hij nam de druk op Netanyahu weg om de militaire actie in de Gazastrook te beëindigen en bracht zelfs het idee van een hervestiging van de inwoners van de Gazastrook buiten het gebied ter sprake. Trump drong er bij Netanyahu herhaaldelijk op aan om de operatie af te maken in plaats van deze af te breken. Trump legde ook sancties op aan de rechters van het Internationaal Strafhof die arrestatiebevelen tegen Netanyahu hadden uitgevaardigd.
Het belangrijkste is echter dat Netanyahu en Dermer Trump en zijn team ervan hebben overtuigd dat een aanval op de Iraanse nucleaire installaties noodzakelijk is. Volgens schattingen van de Israëlische inlichtingendienst was Iran nog maar enkele weken verwijderd van het gebruik van zijn voor 60 % verrijkte uranium en het opvoeren van de productie van maximaal tien kernwapens. Israël waarschuwt al lang dat een Iran met kernwapens een existentiële bedreiging vormt. Netanyahu heeft herhaaldelijk beloofd dat hij nooit zal toestaan dat Iran een dergelijk wapen in zijn bezit krijgt.
Terwijl een stortvloed aan mediaberichten zonder bronvermelding een groeiende kloof tussen Trump en Netanyahu voorspelde, kon niets minder waar zijn.
Sinds het begin van de 12-daagse oorlog en vooral na de Amerikaanse “Operatie Midnight Hammer” hebben zowel Trump als Netanyahu hun samenwerking trots gevierd en verklaard dat Israël en Amerika nog nooit zo nauw hebben samengewerkt.
Nu, slechts twaalf dagen na het begin van de directe confrontatie tussen Israël en Iran en slechts twee dagen nadat de VS de steden Fordow, Natanz en Isfahan met de grond gelijk hebben gemaakt, heeft Trump bekendgemaakt dat Israël en Iran een staakt-het-vuren zijn overeengekomen. Of dit staakt-het-vuren stand zal houden, weet nog niemand.
Overweldigende overwinning van Israël
Maar of het nu standhoudt of niet, de resultaten zijn overweldigend: Israël heeft zijn oorlog gewonnen. Het netwerk van Iran, bestaande uit Hamas, Hezbollah en de Houthi’s, is verzwakt en vormt geen geloofwaardige militaire bedreiging meer voor Israël. En het hoofd van de terreuroctopus, de Islamitische Republiek Iran, heeft vernietigende klappen gekregen. Nog belangrijker is dat het regime diep vernederd is.
Terwijl de Iraanse propagandamachine verkondigt dat Iran Israël en de Amerikaanse luchtmachtbasis in Qatar vernietigende slagen heeft toegebracht, zullen de Iraniërs binnenkort een broodnodige dosis realiteit krijgen. Het regime dat zij haten, is zwakker dan ooit.
Regimewisseling in Iran?
Het toneel is nu klaar voor de Iraniërs om hun revolutionaire geest te herinneren en hun “Islamitische Republiek” omver te werpen. Daarmee zouden ze de Islamitische Revolutie van 1979 goedmaken, die leidde tot de val van de pro-westerse leider Sjah Mohammed Reza Pahlavi en de machtsovername door Ayatollah Ruhollah Khomeini. Hij en zijn opvolger, ayatollah Ali Khamenei, hebben de modernisering van het land ongedaan gemaakt en de bevolking met bruut geweld onderdrukt.
De kans is groot dat de Islamitische Republiek voor het einde staat. Zowel Israël als de VS hebben laten doorschemeren dat een regimewisseling op handen is, hoewel ze beide weigeren dit als oorlogsdoel te bestempelen.
Netanyahu en Dermer
Netanyahu en Dermer hebben beter dan alle andere Israëlische politici de ware grenzen en het potentieel van de militaire, economische en diplomatieke macht van Israël begrepen. Ze kennen de hefbomen waarover Israël beschikt en weten hoe ze deze moeten gebruiken. En ze erkennen en projecteren de rol van de Joodse staat als opkomende supermacht – niet alleen in de regio, maar ook op het wereldtoneel.
Netanyahu, Dermer en Trump zullen nu snel werken aan het voortbouwen op het momentum dat ze in 2020 hebben gecreëerd met de ondertekening van de Abraham-akkoorden voor de normalisering van de betrekkingen tussen Israël en de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Marokko en Soedan. Algemeen wordt aangenomen dat ook Saoedi-Arabië op weg is naar normalisering van de betrekkingen met Israël. Zodra ook vijandige staten als Libanon en Syrië zich normaliseren,
zouden dergelijke akkoorden waarschijnlijk een tijdperk van vrede in het Midden-Oosten inluiden zoals dat sinds de oprichting van Israël niet meer is voorgekomen. Bovendien zouden ze de grootste overwinning op Iran betekenen, aangezien diens terroristische proxies een groot deel van de oorlog zijn begonnen om dergelijke akkoorden te verhinderen.
De veelbekritiseerde Netanyahu en zijn getalenteerde minister Dermer mogen trots zijn. Ze hebben met succes het hoofd geboden aan binnenlandse onrust, diplomatieke druk en een moeilijke militaire campagne op meerdere fronten. Ze hebben bewezen onmisbare leiders te zijn die Israël het hardst nodig had in een van de moeilijkste periodes uit zijn geschiedenis.
Uiteindelijk is hun overwinning echter die van het hele Israëlische volk. Een volk dat trots als een leeuw opstaat.
(JNS)
Groot-Brittannië heeft miljoenen geïnvesteerd in een hulpprogramma dat banden heeft met Hamas
Ben-Gvir bidt op de Tempelberg op Jeruzalemdag
Na het staakt-het-vuren: 110 nieuwe immigranten komen naar Israël
