De hervatting van Israëls oorlog in Gaza heeft een voorspelbare reactie uitgelokt in een wereld die nog steeds vastbesloten is om de Joodse staat te belasteren.
Westerse media verklaarden dat Israël het staakt-het-vuren had beëindigd. In feite was het staakt-het-vuren al meer dan twee weken eerder afgelopen. Hoewel Israël had ingestemd met een andere door de VS bemiddelde deal, verwierp Hamas deze en weigerde nog meer gijzelaars vrij te laten.
Hamas liet Israël geen andere keuze dan de oorlog te hervatten. Dit deed Israël door een luchtaanval op Gaza uit te voeren.
Zie ook: Hamas plande nieuwe aanvallen voordat Israël toesloeg
De terreurgroep kondigde onmiddellijk aan dat 400 burgers in Gaza waren gedood bij de bombardementen. Dit was absurd, want Hamas kon het aantal slachtoffers niet zo snel hebben berekend en heeft, zoals gewoonlijk, Hamas-terroristen niet meegerekend in het totale aantal slachtoffers. Maar zoals gebruikelijk namen de westerse media dit ongelooflijke cijfer over zonder het in twijfel te trekken.
Niet minder voorspelbaar waren de Israëlische protesten dat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu de gijzelaars – van wie er naar verluidt nog 24 in leven zijn – in de steek had gelaten door de oorlog te hervatten.
De meest bittere en pijnlijke beschuldiging werd geuit door enkele van de voormalige gijzelaars, die Netanyahu ervan beschuldigden alles te negeren wat ze de wereld hebben verteld over de afschuwelijke omstandigheden waarin de gevangenen worden vastgehouden.
Er is bijna niemand in Israël die niet wanhopig wil dat de gijzelaars naar huis terugkeren. En het valt niet te ontkennen dat het echt pijnlijk is dat ze er niet in geslaagd zijn om ze allemaal terug te brengen. Hun benarde situatie is meer dan verschrikkelijk en de diepe emotie in de publieke reactie is volkomen begrijpelijk.
Helaas staan zulke emoties helder en onvermijdelijk bruut denken in de weg. Hamas zal de gijzelaars alleen vrijlaten als Israël opgeeft en hen aan de macht laat. De reden waarom Hamas de gijzelaars nam, was om ervoor te zorgen dat Israël nooit van hen zou kunnen winnen.
Als ze alle gijzelaars vrijlaten, kan Hamas de Israëli’s niet meer tegenhouden. Ze zouden afgemaakt worden. Door de gevangenen vast te houden, heeft Hamas niet alleen de overhand, het heeft ook alle troeven in handen, omdat het weet dat Israël vastbesloten is om hen vrij te krijgen. Zolang Hamas hen in wrede gevangenschap houdt, zal het de onderhandelingen over hun vrijlating vertragen om de militaire opties van Israël te verlammen.
Israëlische strijdkrachten weten al enige tijd waar veel, zo niet de meeste, gijzelaars worden vastgehouden, maar ze zijn niet in staat geweest om hen te bereiken omdat Hamas hen zou vermoorden als ze dat deden.
De vrijgelaten gijzelaars zeggen dat een deal de enige manier is om de rest van hen terug te krijgen. De verschrikkelijke waarheid is dat geen enkele deal hen allemaal terug zal brengen. Alleen een totale overgave door Israël zal dat doen.
Dat zou betekenen dat Hamas zou overleven, dat er meer gijzelaars zouden worden genomen, dat er meer Israëli’s zouden worden vermoord en dat elke kwaadaardige kracht in het Midden-Oosten een stimulans zou hebben om hun aanvallen op Israël te verdubbelen in de veronderstelling dat Israël niet langer alles zal doen om hen te verslaan.
Daarom doet Israël er nu alles aan om Hamas als militaire en regerende macht te vernietigen. Deze tweede fase van de oorlog verschilt van de eerste omdat Israël niet langer ook tegen Amerika hoeft te vechten.
In tegenstelling tot de Biden-regering steunt de Trump-regering Israël bij het winnen van deze oorlog. De Amerikaanse president Donald Trump voorziet Israël niet alleen van de nodige wapens, maar steunt ook het Israëlische verbod op verdere leveringen van humanitaire hulp aan Gaza, waardoor Hamas heeft kunnen overleven.
Een belangrijke reden dat deze oorlog al 17 maanden duurt, dat er zoveel soldaten van de Israëlische defensiemacht zijn gedood, dat gijzelaars zo lang onder zulke dodelijke omstandigheden worden vastgehouden en dat er zoveel burgers zijn gedood in Gaza, is dat de Amerikaanse regering Biden en westerse regeringen hebben aangedrongen op voortzetting van de hulpleveranties tijdens de hele oorlog, waardoor Hamas de middelen heeft gekregen om te blijven vechten.
Israël zegt dat de enige manier om de gijzelaars terug te krijgen militaire druk is. Volgens de Israëlische brigadegeneraal (ret.) Amir Avivi, hoofd van het Israël Defence and Security Forum, zal deze druk in fases worden opgevoerd.
De eerste fase was het luchtbombardement, dat verbazingwekkend succesvol was en waarbij de meeste topcommandanten van Hamas en honderden troepen werden gedood.
Als Hamas blijft weigeren om de gijzelaars vrij te laten, zegt Avivi, zal de volgende fase de grondoorlog zijn, die nu begonnen is. Dit, legt hij uit, zal een beslissende aanval zijn van een soort dat nog nooit eerder is vertoond om de vrijlating van alle gijzelaars af te dwingen en “een nieuwe realiteit” in Gaza te creëren.
De grote angst is echter dat Hamas, met de rug tegen de muur, alle levende gijzelaars zal vermoorden. Het valt niet te ontkennen dat dit een zeer reële mogelijkheid is. Voor sommigen lijkt het daarom duidelijk dat er een deal moet worden gesloten om alle gijzelaars terug te krijgen.
In Israël is een meerderheid van het publiek sterk voorstander van deze optie. De vrijlating van gevangenen wordt gezien als een absolute verplichting van de staat, geworteld in Joodse principes.
Maar deze Joodse principes stellen ook dat het bevrijden van gijzelaars weliswaar een heilige plicht is, maar dat deze plicht niet moet worden nagekomen als de prijs daarvoor is dat meer onschuldigen worden gevangengenomen en gedood.
Dit is het verschrikkelijke dilemma waar Israël sinds het begin van deze oorlog voor staat. Hoe kan een land de noodzaak om een aantal van zijn burgers te redden van gevangenschap, marteling en dood in overeenstemming brengen met de noodzaak om niet meer van zijn burgers aan hetzelfde lot over te laten en in plaats daarvan hun veiligheid te garanderen?
Israëliërs in gijzeling nemen was een duivels briljante tactiek die Hamas nog steeds gebruikt om de agenda te beheersen, niet in de laatste plaats door overweldigende en oncontroleerbare emoties op te wekken bij de diep getraumatiseerde bevolking van Israël.
Vanaf het begin van de oorlog heeft Netanyahu echter een ernstige fout gemaakt door niet eerlijk te zijn tegen het publiek. Hij heeft herhaaldelijk verklaard dat hij de tweeledige doelstelling van het vernietigen van Hamas en het terugbrengen van de gijzelaars zal bereiken.
Hij had moeten zeggen dat, hoewel alles in het werk zal worden gesteld om de gijzelaars terug te krijgen, het misschien niet mogelijk is om beide doelen te bereiken; en dat als er een verschrikkelijke beslissing moet worden genomen, dat het dan moet zijn om de oorlog te winnen en de 10 miljoen inwoners van Israël te beschermen.
Dat heeft hij niet gezegd. Hij beweert nog steeds dat beide doelen met militaire middelen kunnen worden bereikt.
Wat echter echt verontrustend is, is dat noch de Verenigde Staten noch Israël een beslissende kaart hebben gespeeld. Qatar is de financier en beschermer van Hamas; Qatar is in feite Hamas.
Als de Verenigde Staten aanzienlijke druk hadden uitgeoefend op de machthebbers in Qatar om de gijzelaars vrij te laten en de Hamas-leiders die ze onderdak boden uit te leveren, dan zou de oorlog afgelopen zijn. In plaats daarvan hebben zowel de Verenigde Staten als Israël Qatar gebruikt als onpartijdige, eerlijke bemiddelaar in het groteske Hamas-onderhandelingscircus.
De reden voor Amerika’s houding zijn ongetwijfeld de enorme investeringen die Qatar vakkundig heeft gedaan in de Verenigde Staten, waardoor de Golfstaat van onschatbare waarde is voor de Amerikaanse welvaart. Naar verluidt onderhoudt de speciale gezant van de VS voor het Midden-Oosten, Steve Witkoff, zelfs een belangrijke financiële relatie met Qatar.
Er zijn ook beschuldigingen dat Qatar in het geheim Israëlische ambtenaren en invloedrijke personen heeft gefinancierd, waaronder sommigen die verbonden zijn aan het kabinet van de premier. Dit kan propaganda zijn. Maar Israëls inschikkelijkheid tegenover de islamisten in Qatar is raadselachtig.
Misschien zal Hamas, juist omdat het weet dat het zijn enige pressiemiddel zal verliezen als het de resterende gijzelaars doodt, degenen die nog onder zijn kwaadaardige invloed staan niet vermoorden. Misschien zullen de Israëlische strijdkrachten hen te pakken krijgen voordat Hamas daartoe in staat is. Misschien zal de verhoogde militaire druk hen dwingen om hun gevangenen vrij te laten. Aangezien er geen realistisch alternatief is voor oorlog, kunnen we alleen maar hopen en bidden.
Bonhoeffer – “een liefdesverhaal”
Directe besprekingen met Iran – Trump stelt ultimatum
Guterres: VN heeft geen gezag over commissie die Israël beschuldigt van genocide
