Gij zult uw leven geven voor Israël

Terwijl de naties van de wereld blijven debatteren over hoe Israël verdeeld zou moeten worden tussen Arabieren en Joden, zouden we allemaal een moment moeten nemen om herinnerd te worden aan wat de Joodse wijzen van oudsher dachten over Eretz Yisrael, het hele Land van Israël.

De basis van hun begrip is het concept van uitverkorenheid. Het Joodse volk is uniek onder de naties van de wereld en daarom moet elke beslissing of debat over het Land niet uitsluitend gebaseerd zijn op internationaal recht, gevaar of angst.

De rabbijnen identificeerden vier gebieden die moeten worden overwogen voordat het Joodse volk Eretz Yisrael vrijgeeft of bezet: Bijbel, moraal, militaire kracht en risico.

De Rambam, een van de meest productieve en invloedrijke Thora-geleerden van het Jodendom, vat de mitzvoth (geboden) betreffende Eretz Yisrael samen.

Ieder Joods persoon moet in Eretz Yisrael wonen. Dit wordt Yeshivat Haaretz genoemd, “en wij vestigden het land.”
Het land moet gecultiveerd worden. “We mogen het niet als woestenij achterlaten.” Dit wordt “de nederzetting van het land” genoemd, waarin wij huizen moeten bouwen en wijngaarden aanplanten.
Israël moet soevereiniteit hebben over het hele land. “Wij mogen het land niet in de handen van andere naties laten.” Eretz Yisrael is de eeuwige erfenis van het Joodse volk en wij mogen nooit denken dat wij geen plaats hebben in ons land. De Rambam concludeert dat als er geen andere manier is, we het land moeten innemen door middel van bezetting.

De Rambam legt verder uit dat er een koning of vorst over Israël moet worden aangesteld, wat noodzakelijk is voor de zelfbeschikking van elk volk. Koningin Esther mag dan “de helft van het koninkrijk” aangeboden hebben gekregen van de Perzische koning Ahasveros in een moment van waardering, maar het is duidelijk dat de koning over zijn hele koninkrijk moet regeren. Een verdeeld koninkrijk kan niet standhouden.

Joodse wijzen waren van mening dat de vestiging van een vreemd land binnen Israël duidelijk in strijd is met de Schrift.

Wanneer is oorlog gerechtvaardigd?

De wijzen beschouwden oorlogvoering voor Israël als een mitzwa, of gebod, dat in drie gevallen vereist is:

Tegen Amalek en de gezworen vijanden van Israël;
Tegen de “zeven naties”, waarmee de afgodische Kanaänieten worden bedoeld; en
Overal in het gehele land Israël.

De Rambam definieerde het oorlogsgebod als de bevoegdheid om Israëls grens uit te breiden en alle delen van Eretz Yisrael te veroveren.

Oorlog is natuurlijk moeilijk, riskant en gevaarlijk. Joden worden gedood, anderen ook. Dit roept vandaag de vraag op hoeveel lijden Israëliërs bereid zouden moeten zijn te verdragen om Judea en Samaria terug te veroveren. Uit het begrip van de rabbijnen van het oorlogsgebod kunnen twee lijnen worden getrokken. Men moet onthouden dat het Joodse volk in de diaspora gedurende duizenden jaren van ballingschap onder de heidenen werd onderdrukt en uitgeroeid, lang voordat de staat Israël ontstond. De Arabieren zijn niet pas in 1967 begonnen met het vermoorden van Joden, toen Israël Judea en Samaria veroverde in de Zesdaagse Oorlog, of zelfs in de decennia voorafgaand aan de oprichting van de Staat Israël in 1948. Het doden begon lang geleden met Mohammed en de islamitische oorlogen. Maar nu, bij de gratie Gods, heeft Israël weer haar eigen natie en haar eigen sterke strijdkrachten (IDF) om het Joodse volk en hun soevereine staat te beschermen.

Bovendien, als er een Palestijnse staat zou kunnen worden opgericht waarin Jood en Arabier in vrede en broederschap zouden kunnen samenleven, dan zou oorlog niet nodig zijn, of niet de voorkeur genieten. Maar dat is op dit moment niet realistisch, en misschien wel nooit vóór het einde der dagen, wanneer de Messias alleen zal regeren.

Joodse wijzen geloofden dat Israël bereid zou moeten zijn een zeer hoge prijs te betalen om vrede te bereiken. De Thora vertelt ons dat alle wegen van God tot vrede leiden (Spreuken 3:17) en dat de beloning voor het houden van Zijn geboden vrede is (Leviticus 26:3-6). Zelfs wanneer wij ons voorbereiden op een oorlog tegen een gezworen vijand, moeten wij proberen vrede te sluiten alvorens aan te vallen (Deuteronomium 20:10-12). Koning David was een groot man, een profeet, zanger, dichter en verdediger van Israël, maar hij was ook een man van de oorlog, en als zodanig was het hem niet toegestaan de Heilige Tempel in Jeruzalem te bouwen. Gods Huis moest een symbool van vrede zijn (1 Kronieken 22:7-8). De Schrift verbood zelfs het gebruik van metaal bij het houwen van de altaarstenen in de Tempel, omdat metaal herinnerde aan de wapens die gebruikt werden in dodelijke oorlogsvoering.

Dus wanneer is oorlog een gebod?

Het gebod om het Land Israël te behouden en te beschermen maakt deel uit van de mitswa van toewijding. Volgens de wijzen mag geen mens zichzelf nodeloos in gevaar brengen, maar moet hij vluchten wanneer dat mogelijk is. Het gebod om ten strijde te trekken brengt iemand wel in zeer groot gevaar, zozeer zelfs dat de Bijbel leert dat een man die net een vrouw getrouwd heeft, een wijngaard heeft geplant of een huis heeft gebouwd, niet naar een nationale oorlog mag gaan, opdat hij niet sterft (Deuteronomium 24:5). In het leger van David gaven de soldaten een certificaat van echtscheiding aan hun vrouwen, die nooit wisten of zij misschien dood zouden zijn of gevangen genomen zouden worden.

Maar omwille van Israël en toewijding aan het Joodse volk, moet een man of vrouw bereid zijn zijn of haar leven te riskeren. Een buitenlandse koning vroeg eens aan een rabbi: “Waarom gaat u naar Israël? Het is gevaarlijk.” Hij antwoordde: “Ten eerste is het niet gevaarlijk. (Precies wat ik mijn vrienden vertel die het willen bezoeken!) Maar ook al is het gevaarlijk, het is als de oorlogs-mitswa.” Joden wordt geboden toegewijd te zijn aan Eretz Yisrael.

Vandaag de dag zijn geen van deze rabbinale uitspraken meer dan theorie. Generaties Joden geven hun leven om alijah (immigratie naar Israël) te maken. Joden vestigen zich in Eretz Israël in de geest van toewijding aan hun land en hun volk, en dienen in het leger als dat nodig is om deze verplichtingen na te komen. Dit omvat religieuze, seculiere, Messiaanse en orthodoxe Joden, hoewel sommige orthodoxen ervoor kiezen niet te dienen.