De geschiedenis staat bol van de gemiste kansen.
Als de moordaanslag van Gavrilo Princip op de Oostenrijkse aartshertog Franz Ferdinand was mislukt, was de Eerste Wereldoorlog misschien nooit uitgebroken, en waren meer dan 17 miljoen levens gespaard gebleven. Als Neville Chamberlain een gezonde mate van wantrouwen had gehad tegen de voorstellen van Adolf Hitler, zou de Tweede Wereldoorlog misschien zijn afgewend en zou het verwoestende verlies van ongeveer 45 miljoen mensenlevens zijn bespaard.
Vandaag ligt de kans voor ons om opnieuw miljoenen levens te redden en een van ‘s werelds meest tirannieke, wrede regimes lam te leggen.
Duizenden en duizenden moedige Iraniërs hebben hun leven gewaagd door de straat op te gaan tegen hun repressieve theocratie. Toch blijft het grootste deel van de wereld diepgaand slecht geïnformeerd, en de meeste internationale media zwijgen er opvallend over. Nog verontrustender is dat de regering-Biden met geen woord heeft gerept over deze dappere dissidenten.
In heel Iran zijn demonstraties uitgebroken, in de straten van de regio Khuzestan, in de havenstad Bushehr, in de provincie Isfahan en in de hoofdstad Teheran, waarbij ten minste 20 Iraanse steden zijn aangedaan. De demonstranten zijn meedogenloos afgeranseld en afgevoerd naar de beruchte Evin-gevangenis, vaak om nooit meer gezien te worden. We weten dat sinds vorige week ten minste 140 mensen tijdens demonstraties zijn gedood. We weten dat de Iraanse veiligheidstroepen met scherp hebben geschoten op de menigte. Degenen die niet zijn gedood en niet konden ontsnappen aan de wrede arm van de paramilitaire geheime politie, de Basij, zijn naar de gevangenis gebracht om te worden verkracht en gemarteld, velen zullen onder geweld “verdwijnen”.
Deze laatste ronde van protesten begon kort na 3 mei, toen de regering haar voornemen aankondigde om haar subsidie op meel, die al meer dan 200 jaar van kracht was, in te trekken. De Iraanse regering had vertrouwd op een Oekraïense aanvoer van tarwe die de aanvoerketen en de wereldprijzen in gevaar had gebracht, maar door een alomtegenwoordige sfeer van corruptie en wanbeheer is het volk de straat op gegaan om te demonstreren uit afkeer en wantrouwen.
Bovendien is vorige week een gebouw ingestort, waarbij tientallen mensen om het leven zijn gekomen en meer dan 80 mensen onder het puin zijn bedolven.
De Iraanse rial behoort tot de meest waardeloze munteenheden ter wereld. Vandaag zijn 42.350 Iraanse rials 1 dollar waard. Nu hebben zelfs gepensioneerden zich bij de demonstraties aangesloten en roepen: “De revolutionaire regering is een leugenaar!” en eisen het aftreden van de Iraanse president Ebrahim Raisi.
Wat begon als louter economische protesten is veranderd in woede tegen het regime, waarbij duizenden mensen de straat op zijn gegaan om te scanderen: “Wij haten Amerika niet! We haten het regime! Weg met het regime! Weg met Ebrahim Raisi! Dood aan Ali Khamenei!”
Hoewel dit een massale en populaire opstand is in de straten van vele provincies van Iran, blijven deze demonstranten uiterst kwetsbaar, maar toch gaan ze de straat op. In tegenstelling tot de Islamitische Revolutie van 1979 beschikt het Iraanse regime nu over een machtig en wreed leger. De beruchte Basij is slechts een van de vijf takken van de Islamitische Revolutionaire Garde, die de Artesh, het Iraanse leger, heeft verdrongen in pure militaire macht en economische kracht.
Deze demonstranten, met hun verbazingwekkende moed, zouden over de hele wereld aandacht moeten krijgen, en worden aangemoedigd, in plaats van te worden geconfronteerd met de oorverdovende stilte van de westerse media en de regering-Biden.
Zoals Cameron Khansarinia, de beleidsdirecteur van de Nationale Unie voor Democratie in Iran (NUFDI), onlangs aan mij schreef:
“Een van de belangrijkste lopende internationale ontwikkelingen die de wereld negeert, is de moedige beweging voor democratie van het Iraanse volk. Zij vechten, met lege handen, voor hun meest fundamentele rechten tegen een regime dat met scherp schiet. Het volk laat met zijn gezang zien wat het belangrijk vindt. Vaak scanderen zij: “Wij hebben de revolutie gesticht, maar wat hebben wij een fout gemaakt!” en “Gaza noch Libanon, mijn leven is alleen voor Iran! Maar terwijl de internationale media het negeren, zou het wel eens kunnen leiden tot een van de interessantste ontwikkelingen die het Midden-Oosten in decennia heeft gezien en niemand lijkt erop voorbereid.”
De Verenigde Staten en hun bondgenoten hebben zichzelf in een diplomatieke doos gestopt; toch ligt één antwoord op het dilemma in de straten van Iran.
Het is al lang bekend dat Iran langzaam maar zeker het doorbraakpunt in zijn kernwapenprogramma heeft bereikt, en dat – volgens David Albright en Sarah Burkhard van het Institute for Science and International Security, en Andrea Stricker van de Foundation for Defense of Democracies – de doorbraaktijd is teruggebracht tot nul, en dat ze binnen 1,5 maand drie kernbommen kunnen hebben.
Zelfs het altijd geduldige hoofd van de Internationale Administratie voor Atoomenergie, Rafael Grossi, kondigde afgelopen donderdag aan dat, in directe strijd met de nucleaire overeenkomst van 2015, 27 camera’s zijn verwijderd van de nucleaire sites. Hij zei dat “het verwijderen van camera’s van deze nucleaire sites een fatale klap is voor de hoop om de nucleaire deal nieuw leven in te blazen.” Op CNN, afgelopen zondag, zei hij: “Hoe minder mijn inspecteurs en analisten zien wat er in Iran gebeurt, hoe minder mogelijkheden we hebben om te weten hoeveel materiaal ze verrijken, hoeveel centrifuges ze in elkaar zetten. … Niemand kan een overeenkomst sluiten zonder te weten wat je basislijn is … Normaal gesproken is het nooit een goede zaak als je internationale inspecteurs vertelt naar huis te gaan.”
We weten allemaal wat de bedoelingen van Iran zijn. Door niet de moed te hebben om te erkennen dat de diplomatie heeft gefaald en dat het tijd is om naar “Plan B” te kijken, staan de Westerse mogendheden toe dat kernwapens in de handen van deze wrede theocratie vallen.
Zouden we niet allemaal beter af zijn als ze in handen waren van een rationeel, vrij en democratisch Iran? Of zelfs in de handen van een goedaardige monarchie, zoals Mohammad Reza Pahlavi was, die uitstekende banden had met Israël en de Verenigde Staten?
Toen Robert Malley, speciaal gezant voor Iran, op 25 mei getuigde voor de Commissie Buitenlandse Betrekkingen van de Senaat, zei hij dat “wij alle middelen gebruiken die ons ter beschikking staan”. Maar toen hem werd gevraagd naar het gebruik van militair geweld, zei hij dat “we weten dat de enige oplossing een diplomatieke is” en dat “een militaire aanval geen antwoord is op het nucleaire programma van Iran”.
Een uiterst waardevol instrument dat op tafel blijft liggen en waarvoor geen militair geweld nodig is, is te luisteren naar de stemmen van deze moedige mensen op straat en hen op alle mogelijke manieren bij te staan.
Als we dat niet doen, zijn we gewoon doof voor de stemmen die hun leven op het spel zetten om een afschuwelijk regime omver te werpen – een regime dat een ernstige bedreiging vormt voor Israël, onze bondgenoten in de Golf, en uiteindelijk, de Verenigde Staten. Dit is een misdaad die de grenzen van de immoraliteit overschrijdt, en een misdaad die onze eigen nationale veiligheid in de Verenigde Staten bedreigt. Het vormt het verband tussen moraliteit en gezonde nationale strategie.
Dit mag niet achteloos worden afgedaan als weer een gemiste kans. Dat zou resulteren in een gemiste kans van historische en fatale proporties, vergelijkbaar met die welke tot onze grote wereldoorlogen hebben geleid.
Sarah N. Stern is oprichtster en voorzitster van de Endowment for Middle East Truth (EMET), een pro-Israël en pro-Amerikaanse denktank en beleidsinstituut in Washington, D.C.
Vier soldaten gesneuveld in de Gazastrook
VN-bericht beweert dat Hamas geen banden heeft met UNRWA
Nieuwe details over de gedurfde redding van de gijzelaars
