De mantra’s dat “de betrekkingen tussen de VS en Israël rotsvast zijn” en “de VS achter Israël staan” – zo vaak verkondigd door beide landen – kunnen in Israël aan slijtage onderhevig zijn.
Nu de VS Iran het hof maken en zich terugtrekken uit hun dominante rol in het Midden-Oosten, China de regio binnentrekt om het vacuüm op te vullen en Rusland zijn aanwezigheid in zowel soennitische als sjiitische staten consolideert, is het begrijpelijk dat Israël op veilig speelt. Het onderhoudt diplomatieke betrekkingen met zowel Rusland als China, de belangrijkste rivalen van de VS, en onderhoudt een alliantie met de Indiase defensie-industrie.
Israël weet dat de Amerikanen nooit echt achter het land hebben gestaan. Tijdens de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog van 1947-1948 legden de VS een wapenembargo op om te voorkomen dat Israël zich zou verdedigen tegen de zwaarbewapende Arabische legers die het land binnenvielen. In de Suezoorlog van 1956 dwongen de VS Israël om zich terug te trekken uit de Sinaï en de Gazastrook nadat het Egypte had verslagen.
In de Zesdaagse Oorlog van 1967 zetten de VS Israël onder druk om de opmars naar Damascus te stoppen. In de Yom Kippur-oorlog van 1973 vertraagde de VS leveringen aan Israël uit angst voor Arabische kritiek. Het conflict tussen Israël en Gaza in 2014, waarbij de VS tijdelijk stopten met wapenleveranties, toonde opnieuw aan dat Israël in tijden van oorlog niet kan vertrouwen op leveranties van de VS.
De VS waren tegen Israëls vernietiging van de kernreactor van Irak in 1981 en die van Syrië in 2007, en nu helpen de VS Iran aan kernwapens.
Door de decennia heen, wanneer Israël zich verdedigde tegen aanvallen van zijn buren, greep de VS in om Israël te dwingen zich terug te trekken. Dit verhinderde beslissende overwinningen die toekomstige oorlogen hadden kunnen voorkomen en tot duurzame vredesakkoorden hadden kunnen leiden.
De bewering dat Israël altijd kan rekenen op Amerikaanse militaire hulp is een fictie die beide landen in stand willen houden. De VS doen dit om hun binnenlandse Joodse bevolking gerust te stellen. Israël doet het zodat zijn vijanden Israël als veel sterker zien.
Israël waardeert de Amerikaanse steun, maar heeft die – in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht – niet nodig.
“Israël weet hoe het zelf het hoofd moet bieden aan elke uitdaging op het gebied van veiligheid,” vertelde IDF-stafchef Herzl Halevi onlangs aan Army Radio. “Het is goed dat de VS aan onze zijde staat, maar het is niet absoluut noodzakelijk”. De voormalige Israëlische minister van Defensie Moshe Arens heeft ook het belang van Amerikaanse hulp in twijfel getrokken.
Amerikaanse steun, waaronder ongeveer 4 miljard dollar per jaar aan militaire hulp, is een tweesnijdend zwaard, deels omdat er voorwaarden aan verbonden zijn. Israël moet het leeuwendeel van het geld uitgeven aan Amerikaanse wapens, die niet altijd waar voor hun geld bieden. Erger nog, de subsidies misleiden veel Amerikanen in de overtuiging dat Israël verantwoording moet afleggen aan de VS, waardoor de critici van Israël de kans krijgen om zich met Israëlische zaken te bemoeien.
In feite heeft Israël de VS minder nodig en de VS Israël meer dan veel critici willen geloven. Terwijl de IDF het zonder Amerikaanse subsidies zou kunnen stellen, zouden de capaciteiten van het Amerikaanse leger in het Midden-Oosten ernstig belemmerd worden zonder Israëlische middelen.
Generaal George Keegan, het voormalige hoofd van de inlichtingendienst van de Amerikaanse luchtmacht, zei ooit dat de inlichtingen die Israël aan de VS levert, gelijk staan aan de inlichtingen die door vijf CIA’s worden geleverd.
Generaal Alexander Haig en admiraal Elmo Zumwalt verklaarden: “Israël is het grootste Amerikaanse vliegdekschip dat geen Amerikaanse soldaten aan boord nodig heeft, niet tot zinken kan worden gebracht en wordt ingezet in een uiterst kritieke regio – tussen Europa, Azië en Afrika, en tussen de Middellandse Zee, de Rode Zee, de Indische Oceaan en de Perzische Golf. Dit bespaart de VS het bouwen, inzetten en onderhouden van nog een paar echte vliegdekschepen en extra gronddivisies, wat de Amerikaanse belastingbetaler ongeveer 15 miljard dollar per jaar zou kosten.”
Terwijl veel regeringen in de VS zeer hooghartig zijn geweest in hun relaties met Israël, is de regering Biden bijzonder grof geweest, een weerspiegeling van de toenemende vijandigheid van progressief Amerikaans links tegenover Israël. Ze heeft de Israëlische regering extremistisch genoemd, Israël uitgescholden over allerlei kwesties en geweigerd premier Benjamin Netanyahu uit te nodigen op het Witte Huis.
De betrekkingen tussen Amerika en Israël zijn allesbehalve “rotsvast”. Als er in 2024 een Republikeinse regering wordt gekozen, zal de relatie waarschijnlijk worden hersteld. Als Biden of een progressieve Democraat wordt verkozen, zou Israël de waarde van een te nauwe band met een onbetrouwbare en vaak wispelturige bondgenoot kunnen heroverwegen. In dat geval zouden de VS misschien wel hun grootste buitenlandse basis verliezen.
Macrons “zelfpromotie” voor het Midden-Oosten zal averechts werken
130 Palestijnen verlaten Gazastrook
‘Lof voor IDF herinnert ons aan de hogere missie’
