Het idee van een Palestijnse staat lijkt de laatste tijd weer in beeld te komen als onderwerp van internationaal gesprek, als een enge zombie die uit zijn graf is opgestaan.
De tirannieke dictaten van politieke correctheid
Na tijdens de regering-Trump naar de marge van het debat te zijn verdrongen, heeft de regering-Biden de mislukte tweestatenformule nieuw leven ingeblazen, waarvan de poging tot uitvoering zowel Israëli’s als Palestijnen een trauma en tragedie heeft bezorgd.
Pervers genoeg waren de Palestijnen, de beoogde begunstigden van het ondoordachte concept, verreweg de grootste slachtoffers. De slachtoffers en de sociaaleconomische ontwrichting die zij ondergingen, overtroffen ruimschoots wat Israël te verduren kreeg.
Maar dit is niet het enige perverse aspect van de Palestijnse staat en het pleidooi daarvoor. Het werd ook bruut opgelegd aan degenen die eraan twijfelden.
Steun voor de tweestatenformule werd een vereiste voor toegang tot “beleefd gezelschap”. Het werd beschouwd als een onmisbare geloofsbrief voor iedereen die deel wilde uitmaken van “bon-ton” liberale kringen. Mensen die het lef hadden het in twijfel te trekken, kregen te maken met ernstige gevolgen voor hun persoonlijke en professionele status.
Ongevoelig voor precedenten uit het verleden en toekomstmogelijkheden
Afgezien van wraakzucht is de liberale steun voor de tweestatenoplossing niet alleen pervers, maar ook paradoxaal en verbijsterend. Het lijdt immers vrijwel geen twijfel dat een toekomstige Palestijnse staat de belichaming zal zijn van waarden die haaks staan op die welke linksgeoriënteerde progressieve liberalen beweren te onderschrijven.
Een toekomstige Palestijnse staat, in welke denkbare vorm dan ook, zal zijn wat de meeste andere Arabische staten zijn: Een homofobe, vrouwen hatende tirannie met een moslimmeerderheid. Kenmerkend zijn genderdiscriminatie, vervolging van homoseksuelen, religieuze intolerantie en onderdrukking van politieke dissidenten.
Het is dan ook verbijsterend dat zogenaamde “progressieven”, die zogenaamd diversiteit, godsdienstvrijheid en individuele vrijheid koesteren, zo hardnekkig aan dit idee vasthouden.
Geen reden om te geloven dat wat in het verleden was, dat in de toekomst niet meer zal zijn.
Dit is vooral relevant gezien wat er in Gaza is gebeurd – misschien wel de ultieme aanklacht tegen het twee-statenidee, waar de Palestijnen voor het eerst een kans op zelfbestuur kregen. Gaza is een bolwerk van islamitisch bestuur geworden en een veilige haven voor jihad-terreur.
Er is weinig reden om te geloven dat wat in het verleden was, in de toekomst niet opnieuw zal zijn. Immers, zelfs de meest fervente tweestatenliefhebber heeft nog geen overtuigend argument gegeven waarom de beoogde Palestijnse staat niet snel zou uitgroeien tot een homofobe, vrouwen hatende tirannie.
Zoals Albert Einstein naar verluidt zei: “We kunnen problemen niet oplossen met dezelfde manier van denken als toen we ze creëerden.” Het is duidelijk dat de huidige onrust het gevolg is van de pogingen om de Palestijnen een staat op te dringen.
Er is dus weinig reden om aan te nemen dat het volharden in dezelfde denkwijze die het schijnbaar eeuwigdurende geweld heeft veroorzaakt, ook maar enigszins zal bijdragen aan de beëindiging ervan.
Deze perverse en verbijsterende paradox is iets wat in het publieke debat over het Midden-Oosten niet voldoende aan bod komt. Het wordt zelden of nooit volledig onder woorden gebracht. De tijd is gekomen om dat te doen.
De tweede kans
IDF-soldaten hijsen Israëlische vlaggen in de Gazastrook
Gaza-oorlog gaat verder
