De diplomatieke crisis tussen Israël en Ierland

Van de Westerse landen die hun vijandigheid tegenover Israël hebben geuit, is Ierland lange tijd het meest venijnig geweest.

Een paar weken na de pogrom van 7 oktober in Israël nam het Ierse parlement een motie aan waarin stond dat “Israël voor onze ogen genocide pleegt in Gaza”.

Ierland steunt de “genocide”-zaak van Zuid-Afrika tegen Israël bij het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. Dit heeft nu geleid tot een diplomatieke crisis.

Israël heeft zijn ambassade in Dublin gesloten, omdat het woedend is over de poging van Ierland om het internationaal recht te omzeilen door het Hof te vragen om “zijn interpretatie van wat het plegen van genocide door een staat inhoudt, te verruimen”.

Met andere woorden: Ierland probeert Israël te veroordelen voor een misdaad die momenteel niet bestaat in het internationaal recht. Dit doet denken aan de Sovjet-Unie, waar het hoofd van de geheime politie van Stalin, Lavrentiy Beria, zei: “Toon me de man en ik toon je de misdaad”.

“Stop het doden van kinderen”, staat op een bord tijdens een pro-Palestijnse demonstratie in Dublin, Ierland. Foto: Shutterstock.

De Ierse premier Simon Harris beweerde dat Ierland niet anti-Israël is, maar “pro-vrede, pro-mensenrechten en pro-internationaal recht”. Toch heeft hij 7 oktober en het lot van de Israëlische gijzelaars niet eens genoemd. In plaats daarvan beschuldigde hij Israël zonder enige grond van het “doden van kinderen” en het veroorzaken van de dood van burgers op een “verwerpelijke” schaal, en beweerde ten onrechte dat de bevolking van Gaza was verhongerd omdat er geen humanitaire hulp was gekomen.

De reactie van Israël werd steeds feller. Minister van Buitenlandse Zaken Gideon Sa’ar beschuldigde de Ierse regering van “antisemitische acties en retoriek” gebaseerd op “meten met twee maten” en het “delegitimeren en demoniseren van de Joodse staat”, en beschuldigde Harris zelf van antisemitisme.

De Ierse president Michael Higgins zei dat het een “zeer ernstige zaak” was om mensen als antisemieten te bestempelen “alleen omdat ze het niet eens zijn met premier [Benjamin] Netanyahu”. Higgins beschuldigde Netanyahu vervolgens op ongegronde wijze van het schenden van “zoveel onderdelen van het internationaal recht” en van “de soevereiniteit van drie van zijn buren, waaronder Libanon en Syrië” en dat hij “eigenlijk een regeling in Egypte zou willen”.

In reactie op deze stroom onwaarheden, ontplofte Sa’ar op X: “Eens een antisemitische leugenaar – altijd een antisemitische leugenaar.”

Higgins had Ierland nog dieper in de put gedreven. De Ieren hadden geen kritiek op Netanyahu. In plaats daarvan belasterden en demoniseerden ze Israël met leugens en laster. En door te proberen de definitie van genocide te veranderen, probeerden ze het internationaal recht en de betekenis van taal zelf te manipuleren.

Dezelfde strategie wordt gevolgd door Amnesty en Human Rights Watch, die campagne voeren om de betekenis van genocide te veranderen om Israël te kunnen veroordelen wegens smaad in hun eigen schijnrechtbanken.

Het is duidelijk niet alleen obsceen om de rechtvaardige verdedigingsoorlog van Israël tegen genocide te veranderen in een beschuldiging van genocide door Israël, maar ook ronduit belachelijk. De bevolking van Gaza is tijdens de oorlog met ongeveer 0,2% toegenomen.

Amnesty, Human Rights Watch en de Ierse regering behandelen geen enkel ander land zoals Israël, en gaan zo ver dat ze de ergst denkbare misdaad in de schoenen schuiven van een volk dat niet alleen onschuldig is aan die misdaad, maar er zelfs de beoogde slachtoffer van is.

De reden waarom de Israël-haters zo vastbesloten zijn om dit te doen, is dat de term genocide werd uitgevonden na de Holocaust om te beschrijven wat de Joden werd aangedaan – de opzettelijke uitroeiing van een heel volk.

Als de Joden zelf beschuldigd kunnen worden van genocide, worden de Joden nazi’s; de Holocaust wordt een overdreven misdaad en de wereld, die medeplichtig was, wordt vrijgesproken. Israël beschuldigen van genocide is daarom een vorm van ontkenning van de Holocaust, en iedereen die deze beschuldiging uit, geeft zichzelf bloot als diep anti-Joods.

De Ierse campagne van haat en leugens, exclusief tegen de Joodse staat, is al lange tijd een treurig schouwspel, samen met schaamteloos openlijk antisemitisme.

Tijdens een vergadering van de Provinciale Raad in Dublin op 7 oktober van dit jaar – de verjaardag van de Hamas pogrom – beweerde een raadslid van de Fine Gael Party, Punam Rane: “De hele Amerikaanse economie wordt gecontroleerd door de Joden, door Israël.”

Een rapport dat vorige maand werd gepubliceerd door de onderwijswaakhond IMPACT-se onthulde ernstige verdraaiingen van de Holocaust, Israël, het Jodendom en de Joodse geschiedenis in schoolboeken die op Ierse openbare scholen worden gebruikt.

In tegenstelling tot de meeste Europese landen heeft Ierland geweigerd om de werkdefinitie van antisemitisme van de International Holocaust Remembrance Alliance over te nemen.

In mei, terwijl de oorlog in Gaza woedde en gewapende Arabische groepen oorlogsmisdaden bleven plegen door raketten op Israëlische burgers af te vuren, besloot Ierland Hamas te belonen door een onafhankelijke Palestijnse staat te erkennen.

Higgins stuurde op zijn beurt in de zomer een felicitatiebrief naar Masoud Pezeshkian toen hij werd benoemd tot president van Iran – een land dat dreigt met genocide op Joden en dat ernstige mensenrechtenschendingen begaat tegen de eigen bevolking. Higgins gaf toen Israël de schuld van het uitlekken van de brief, die een hoax bleek te zijn, verspreid door het Iraanse regime op zijn sociale mediakanalen.

In oktober beschreef Higgins het als “schandalig” dat Israëlische troepen de Ierse UNIFIL-vredesmacht in Libanon “bedreigden”, hoewel hij niet vermeldde dat UNIFIL werkeloos toekeek hoe Hezbollah duizenden raketten op Noord-Israël afvuurde, wat een directe schending was van de VN-resolutie om het gebied te demilitariseren en alle Hezbollah-troepen terug te trekken.

Waarom zijn de Ieren zo bevooroordeeld tegen Israël en het Joodse volk?

Ierland heeft een ongelukkige geschiedenis. Zoals Sa’ar zei, was het op zijn best neutraal tijdens de Tweede Wereldoorlog. In 1945 condoleerde de Ierse staatsman Éamon de Valera het Duitse volk met de dood van Hitler.

Een reden die vaak wordt genoemd is het katholicisme van het land, met zijn lange geschiedenis van theologisch antisemitisme. Maar dit kan niet de enige reden zijn, aangezien andere katholieke landen niet doordrenkt zijn van dit niveau van vijandigheid tegenover Israël en de Joden.

Een andere belangrijke reden is dat de Ieren zich identificeren met de Palestijnse Arabieren als vermeende slachtoffers van de Israëlische “koloniale” onderdrukking, net zoals ze zich identificeren als slachtoffers van de Britse “koloniale” onderdrukking.

Sommigen wijzen op de cruciale invloed van Sinn Féin in Ierland, de partij die diende als politiek boegbeeld voor het Ierse Republikeinse Leger. De IRA voerde sinds het begin van de vorige eeuw af en aan een terreuroorlog tegen Groot-Brittannië en de protestanten in het door de Britten bestuurde Noord-Ierland en was verantwoordelijk voor een reeks bomaanslagen die bekend staan als de Troubles van eind jaren ’60 tot 1998.

De IRA ontving in de jaren tachtig massale wapenleveranties uit Libië en werd gefinancierd en getraind door de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie. Nadat de IRA ontwapende als onderdeel van het Goede Vrijdagakkoord van 1998, ontmoette Sinn Féin-leider Gerry Adams Hamas-leiders in 2006 en 2009.

Volgens de Ierse journalist en onderzoeker van extremisme Dr. Eoin Lenihan zijn de verbanden die in de Ierse perceptie bestaan tussen Israëlische en Britse “kolonialisten” en tussen Palestijns en Iers “verzet” te wijten aan het feit dat Adams Arabisch en Iers nationalisme samenbracht onder de vlag van revolutionair socialisme.

Dit werd wijdverspreid, zegt hij, omdat Ierland, in tegenstelling tot andere landen, geen traditie van centristische politiek heeft. De twee grootste partijen, Fiánna Fail en Fine Gael, hebben geen kernwaarden; dus zwaaien ze in welke richting de wind ook waait – in dit geval in de richting van revolutionair links van Sinn Féin en anti-Israël organisaties zoals Human Rights Watch en Amnesty.

Door de invloed van Sinn Fein is Ierland verstrikt geraakt in internationaal radicaal links en haar promotie van intersectionaliteit en slachtofferschapscultuur. Volgens dit dogma kunnen Joden nooit slachtoffers zijn omdat ze worden gezien als almachtig, die de Westerse wereld in hun eigen belang beheersen ten koste van alle anderen.

De slachtoffercultuur is daarom inherent anti-Joods. Er zijn dus twee bronnen van Jodenhaat in Ierland – zowel het katholieke erfgoed als de seculiere religie van universalisme en slachtofferschap.

Ierland is gewoon een gevaar voor Israël en het Joodse volk. Het moet worden behandeld als een buitenstaander totdat het ervoor kiest om de beschaving te steunen in plaats van zijn aartsvijand.