Toen het Jordaanse Arabische Legioen de helft van Jeruzalem in beslag nam, de Joodse bevolking etnisch zuiverde en de stad annexeerde, was de enige entiteit die de annexatie erkende het Verenigd Koninkrijk – dat de officieren en de training had geleverd die de verovering mogelijk maakten. Officieren als kolonel Bill Newman, majoor Geoffrey Lockett en majoor Bob Slade, onder leiding van Glubb Pasha -beter bekend als generaal John Bagot Glubb, wiens zoon zich later tot de islam bekeerde – vielen Jeruzalem binnen en gebruikten de onder hun bevel staande moslimtroepen om de deling en etnische zuivering van Jeruzalem mogelijk te maken.
De Joden die in de vrije helft van Jeruzalem woonden, werden nog steeds gedood door Jordaanse moslim sluipschutters. Tot de slachtoffers van die jaren van moslimbezetting behoorden Yaffa Binyamin, een 14-jarig meisje dat op haar balkon zat, en een christelijke timmerman die aan het Notre Dame-klooster werkte.
Terwijl sluipschutters hun kinderen vermoordden, konden de Joodse bewoners niet eens een bijgebouw neerzetten zonder te worden aangegeven bij de Verenigde Naties wegens illegale bouw. In één geval hield een VN-waarnemersorganisatie vier vergaderingen om een bijgebouw voor de plaatselijke bewoners te bespreken, alvorens Israël te veroordelen wegens illegale bouw.
Zij veroordeelde Jordanië echter niet toen een van zijn soldaten het vuur opende op een trein en daarbij een Joods tienermeisje verwondde.
Er is niet veel veranderd.
De hysterische veroordelingen van “illegale bouw” hielden niet op toen de moslimbezetting eindigde. Het grote bijgebouw van de Verenigde Naties en de kleinere bijgebouwen van de ministeries van Buitenlandse Zaken van landen – waarvan de leiders sidderen wanneer moslims zich opwinden over een spotprent of een filmpje op YouTube – vullen de lucht met de gemeenste substanties, wanneer een Joodse familie in Jeruzalem een huis betrekt.
Het zou ondenkbaar zijn dat de internationale gemeenschap een etnisch gezuiverde groepering, die een poging tot genocide heeft overleefd, zou veroordelen omdat zij naar haar eigen stad is teruggekeerd. Het is echter het standaardbeleid van het ministerie van Buitenlandse Zaken van de VS en de VK om Joden die, in de door moslims etnisch gezuiverde delen van Jeruzalem wonen, aan te merken als “kolonisten” die in “nederzettingen” wonen, en hen ervan te beschuldigen een “obstakel voor vrede” te zijn.
Vrede is de toestand die ontstaat wanneer een etnische zuivering onbestraft blijft.
Waar we het hier over hebben is geen vrede, maar etnische zuivering. In 1948 werden de Joden etnisch gezuiverd uit Jeruzalem om de stad te islamiseren. Hun synagogen werden door de moslimbezetters opgeblazen. Hun grafstenen werden gebruikt om de wegen te bekleden die worden bereden door de racistische moslimkolonisten. In 1948 werden de Joden etnisch gezuiverd uit Jeruzalem om de stad te islamiseren. Of ze nu zionisten of anti-zionisten waren deed er niet toe. Ze waren geen moslims. Dat was het enige dat telde.
“Voor het eerst in 1000 jaar is er geen enkele Jood meer over in de Joodse wijk,” pochte Abdullah el-Talal, een commandant van de moslimindringers. “Geen enkel gebouw is nog intact. Dit maakt de terugkeer van de Joden hier onmogelijk.” In zijn memoires schreef hij: “Ik wist dat de Joodse wijk dichtbevolkt was met Joden die hun strijders veel last en moeilijkheden bezorgden…. Slechts vier dagen na onze intocht in Jeruzalem was de Joodse wijk hun kerkhof geworden. Dood en verderf heersten er.”
Iedere politicus die de bouw van huizen door Joden in Jeruzalem aan de kaak stelt, maar niet moslims die hetzelfde doen, onderschrijft Abdullah’s genocidale visie en al het terrorisme dat daarmee gepaard gaat.
In 1920 scandeerden racistische moslim-kolonistenmassa’s in Jeruzalem “Mohammeds religie is met het zwaard geboren”, “Dood aan de Joden” en “de regering staat achter ons”, terwijl moslim-politieagenten onder Brits koloniaal bewind zich bij hen aansloten bij het verkrachten en vermoorden van de inheemse Joodse bevolking.
Te veel regeringen staan nog steeds achter degenen die met het zwaard van Mohammed zwaaien en “dood aan de Joden” roepen. Zij moedigen hen aan, verdedigen hun agenda en geven zwakke berispingen wanneer in naam van de islamisering bloed wordt vergoten in Jeruzalem, zoals in Kobani door Islamitische Staat (ISIS), en op duizend andere plekken. Degenen die de islamisering van Jeruzalem goedkeuren, kunnen niet ontsnappen aan de verantwoordelijkheid voor de misdaden van de islamiseerders.
Joodse huizen in Jeruzalem – een van de oudste steden ter wereld, een stad die door alle drie de religies in de regio wordt geassocieerd met Joden en de Joodse geschiedenis – als “nederzettingen” bestempelen is een triomf van vervormd taalgebruik waar Orwell zijn hoed voor zou moeten afnemen. Hoe kan men “nederzettingen” hebben in een stad die ouder is dan Londen of Washington DC?
Om dat te begrijpen, zou je het moeten vragen aan Londen en Washington DC, waar de diplomaten volhouden dat nog één ronde van Israëlische compromissen vrede zal brengen.
Men zegt dat er drie religies zijn in Jeruzalem – maar er zijn er eigenlijk vier. De vierde is de ware Religie van de Vrede, de religie die volhoudt dat er vrede zal zijn wanneer de Joden uit Judea en Samaria en uit hun huizen in Jeruzalem zijn verdreven en opnieuw tot zwervers en bedelaars zijn gemaakt. Vreemd genoeg heet deze religie niet eens islam – het is diplomatie.
Diplomatie zegt dat de grenzen van 1948, vastgesteld door de Arabische landen die Israël binnenvielen, de definitieve grenzen moeten zijn en dat, toen Israël in 1967 een uiteengereten stad herenigde, dit een daad van agressie was. Dit terwijl, toen zeven Arabische legers Israël in 1948 binnenvielen, het een legitieme manier was om permanente grenzen vast te stellen. Toen Jordanië Oost-Jeruzalem etnisch zuiverde, stelde het een norm waaraan de Israëli’s zich tot op de dag van vandaag moeten houden door uit Oost-Jeruzalem weg te blijven. Het schenden van die etnische zuivering brengt de vrede in gevaar.
Als moslims in een Joodse stad gaan wonen, is er geen ophef. Wanneer moslimlanden moslimhuisvesting in Israël financieren, zijn er geen boze verklaringen. Moslimhuisvesting in Jeruzalem of waar dan ook in Israël is geen probleem. Alleen Joodse huisvesting is dat.
Het probleem is niet Israël. Als dat zo was, dan zouden Arabieren met de Israëlische nationaliteit ook veroordeeld worden. Het zijn alleen de Joden die het probleem zijn.
Het hele vredesproces is eigenlijk een verlengde oplossing voor de laatste fase van het Joodse Probleem. Het probleem is, zoals vele diplomaten beweren, dat er Joden wonen op plaatsen die moslims willen. Vóór 1948 woonden er Joden in Gaza, maar zij werden verdreven, kwamen terug, en werden vervolgens weer verdreven door hun eigen regering in overeenstemming met internationale eisen. Nu woont alleen Hamas in Gaza, en het is er even vredig en aangenaam zonder de Joden als in nazi-Duitsland.
Maar er zijn nog steeds Joden op de Westelijke Jordaanoever en die moeten verdreven worden. Als er genoeg Joden zijn verdreven, zal er vrede zijn. Dat is geen paragraaf uit “Mein Kampf”, het is geen krankzinnige preek van de televisie van de Palestijnse Autoriteit – het is de consensus van de internationale gemeenschap. Deze consensus stelt dat de enige reden waarom er nog steeds geen vrede is, is dat er nog niet genoeg Joden uit hun huizen zijn verdreven. De etnische zuivering voor de vrede is nog niet ver genoeg gegaan.
Er zal vrede zijn als alle Joden weg zijn. Dat valt zeker niet te ontkennen. Kijk maar naar Gaza of Egypte of Irak, of Afghanistan, waar in totaal twee Joden wonen, die allebei in de zeventig zijn. Of Pakistan, Saoedi-Arabië en Syrië, waar vrede heerst nu de Joden weg zijn. Sommigen zouden kunnen zeggen dat het geweld evenredig lijkt toe te nemen met het aantal moslims, maar we weten allemaal dat dat islamofoob zou zijn. Aan de andere kant suggereren dat het geweld toeneemt met het aantal Joden dat woont op land dat moslims willen, dat is gewoon diplomatie. Een feit van gezond verstand waarvan iedereen die iets met buitenlandse politiek te maken heeft, weet dat het waar is.
Hoe weten we wanneer de moslims al het land hebben gekregen dat ze willen? Wanneer het geweld stopt. Iedereen weet dat overeenkomsten niets betekenen. Het maakt niet uit hoeveel papiertjes er getekend worden, de bommen en raketten blijven afgaan. De enige manier om tot een akkoord te komen is door blindelings in het duister te tasten en het ene stuk land na het andere af te staan, totdat de explosies ophouden of de moslims hun oorspronkelijke doel bereiken, namelijk de Joden in zee duwen.
Dat is het mooie van diplomatie als je diplomaat bent, het vreselijke ervan als je iemand anders bent zonder een veilige uitweg uit het land wanneer de diplomatie mislukt. En diplomatie in deze regio faalt altijd. Camp David en alle andere akkoorden die Israël met moslimlanden heeft gesloten zijn het papier niet waard waar ze op geschreven staan. Het enige vredesverdrag dat telt is het verdrag dat met tanks en geweren is gesloten. Het is het verdrag dat gesloten wordt door Israëlische vliegtuigen in Egyptisch luchtruim en Israëlische soldaten aan de grens. Het is er een gemaakt door Joodse boeren en veeboeren, die hun schapen en hun velden hoeden, met geweren op hun rug. De enige vrede die iets waard is, is de vrede van de soldaten en kolonisten.
In 1966 was Jeruzalem een in tweeën gespleten stad, verdeeld door prikkeldraad en de kogels van moslimsluipschutters. Diplomatie heeft haar niet herenigd. Israël streefde de diplomatie bijna tot het bittere einde na, totdat het begreep dat het geen andere keus had dan te vechten. Israël stortte zich niet in de strijd; zijn leiders deden hun best om het conflict te vermijden en vroegen de internationale gemeenschap om tussenbeide te komen en Egypte ervan te weerhouden ten strijde te trekken. Lees de krantenkoppen van de laatste vijf jaar over Israël en Iran er maar op na, en je krijgt een indruk van de moed en vastberadenheid van de Israëlische leiders van die tijd.
Toen Israël ten strijde trok, wilden zijn leiders Jeruzalem niet bevrijden; zij wilden dat Jordanië zich buiten de oorlog zou houden. Zelfs toen Jordanië aan de oorlog deelnam, wilden ze de stad niet bevrijden. De Goddelijke Voorzienigheid en de vijandigheid van de moslims dwongen hen Jeruzalem te bevrijden en te behouden. Nu zouden sommigen van hen het willen teruggeven, nog een offer aan de bloedige godheid van de diplomatie, wiens altaar vloeit van bloed en brandoffers.
Bij de herdenking van Yom Yerushalayim, de Dag van Jeruzalem, is het belangrijk te bedenken dat de stad verenigd en vrij is omdat de diplomatie faalde. De grootste triomf van de moderne staat vond alleen plaats omdat diplomatie hopeloos en nutteloos bleek in het afschrikken van genocidale moslimambities. Was Israël gezwicht voor de internationale druk en was Nasser even subtiel geweest als Sadat? Dan zou de Zesdaagse Oorlog hebben geleken op de Jom Kipoer-oorlog die werd uitgevochten met grenzen van 1948 – en zou Israël vandaag hoogstwaarschijnlijk niet bestaan hebben.
Zelfs nu de Joden de grote triomf van Yom Yerushalayim gedenken, zijn de etnische zuiveraars en hun handlangers druk op zoek naar manieren om de Joden uit Jeruzalem, uit de steden, dorpen en steden te verdrijven. Het gaat niet om de moslimbewoners van Jeruzalem, die herhaaldelijk hebben verklaard dat zij deel willen blijven uitmaken van Israël. Het gaat niet om vrede, die uit geen enkele eerdere ronde van concessies is voortgekomen, en ook uit deze ronde niet zal voortkomen. Het gaat om het oplossen van het Joodse probleem.
Zolang Joden zichzelf als probleem laten definiëren, zullen er genoeg mensen zijn die oplossingen aandragen. En die oplossingen houden steevast in dat er iets aan de Joden moet worden gedaan. Het ligt voor de hand dat als Joden het probleem zijn, de oplossing is hen te verplaatsen of van hen af te komen. Er is minder wrijving in het definiëren van Joden als het probleem dan in het definiëren van moslims als het probleem. Dat blijkt alleen al uit de cijfers.
Yom Yerushalayim herinnert ons eraan wat het echte probleem is, en wat de echte oplossing is. De moslimbezetting van Israël is het probleem. De islamisering van Jeruzalem is het probleem. Moslimgeweld ter ondersteuning van de moslimbezetting van Israël en van overal elders is het probleem. Israël is de oplossing. Alleen wanneer we onszelf bevrijden van de leugens, wanneer we ophouden te geloven dat wij het probleem zijn en inzien dat wij de oplossing zijn – alleen dan zal de bevrijding die in 1967 begon, voltooid zijn.
Alleen dan zullen we ons Jeruzalem bevrijd hebben. Het Jeruzalem van de ziel. Het is de plicht van ons allen om dat kleine Jeruzalem van binnen te bevrijden. De heilige stad die in ieder van ons leeft. Alleen dan zullen we werkelijk vrij zijn.
Daniel Greenfield, een Shillman Journalism Fellow aan het Freedom Center, is een onderzoeksjournalist en schrijver die zich richt op radicaal links en Islamitisch terrorisme. Dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd door FrontPage Magazine.