Hysterie over voorstel Britse premier Liz Truss om ambassade te verplaatsen

In Groot-Brittannië is het weer diplomatieke chaos.

Premier Liz Truss heeft gezegd dat ze de Britse ambassade wil verplaatsen van Tel Aviv naar Jeruzalem.

Toen de voormalige Amerikaanse president Donald Trump op soortgelijke wijze voorstelde de Amerikaanse ambassade te verplaatsen, schreeuwden de democraten moord en brand. De uitkomst van zo’n verhuizing, voorspelden ze, zou een Armageddon zijn. De hele Arabische wereld zou in woede opstaan. De verhuizing van de ambassade zou de zaak van de vrede volledig vernietigen.

Niets van dit alles gebeurde. In plaats daarvan vond precies het tegenovergestelde plaats. De ambassade werd verplaatst in mei 2018. In september 2020 werden de historische Abraham-akkoorden ondertekend tussen Israël en de Golfstaten, een ontwikkeling die meer bijdroeg aan de vrede tussen Israël en de Arabieren dan wat dan ook in de loop van de vorige eeuw.

Toch heeft het streven van Truss een soortgelijke hysterie veroorzaakt in Groot-Brittannië. Terwijl de belangrijkste vertegenwoordigende organisatie van Britse Joden, de Board of Deputies, heeft gezegd dat zij hoopt dat de ambassade er komt, is het establishment van de buitenlandse politiek, samen met de gebruikelijke verdachten van Israël-bashen en sommige linkse Britse Joden, in een meltdown geraakt.

Het is alsof de hele ervaring van de verhuizing van de Amerikaanse ambassade – de belachelijk oververhitte reactie op het plan van Trump en de eigenlijke, nogal prachtige nasleep – nooit heeft plaatsgevonden.

Zo stuurde Labour parlementslid Naz Shah een brief aan Truss waarin zij waarschuwde dat de verhuizing van de Britse ambassade een “katalysator van oncontroleerbare catastrofale gebeurtenissen” zou kunnen worden. Evenzo beweerde de linkse Joodse groep Yachad dat de verhuizing “protesten en geweld zou kunnen ontketenen” en dat het VK zou bijdragen aan de verankering van dergelijk “geweld”. Wat is hun bewijs voor zo’n voorspelling? Dat is er niet.

Ook het Britse establishment heeft zijn parels vastgeklampt en zijn vrees voor vrede vroom uitgesproken. De aartsbisschop van Canterbury, Justin Welby, heeft zijn “bezorgdheid” geuit over de verhuizing “voordat een onderhandelde regeling tussen Palestijnen en Israëli’s is bereikt”. Kardinaal Vincent Nichols, de hoogste katholieke geestelijke van het land, zei dat de verplaatsing van de ambassade “ernstige schade zou toebrengen aan elke mogelijkheid van duurzame vrede in de regio”. Gezien de onwrikbare afwijzing, het geweld en de opruiing door de Palestijnse Arabieren, is het idee dat een vreedzame regeling anders een reële optie zou zijn, gewoonweg een waanidee.

Maar de illusie gaat dieper. Veel van degenen die het plan afkeuren lijken te geloven dat de verplaatsing van de ambassade naar Jeruzalem de “twee-staten-oplossing” onderuit zou halen en Israëls veronderstelde landjepik van het oostelijke deel van de stad zou versterken.

In The Guardian schreef H.A. Hellyer van het Royal United Services Institute en de Carnegie Endowment for International Peace:

“Het verplaatsen van de ambassade naar Jeruzalem zou betekenen dat Israëls invasie en bezetting van Oost-Jeruzalem als legitiem wordt erkend.”

Dit is onzin. Net als de Amerikaanse ambassade zou het Britse equivalent in het westen van de stad liggen en volstrekt irrelevant zijn voor de status van Oost-Jeruzalem.

De echte reden voor het bezwaar is de obsessionele en misplaatste overtuiging van het buitenlands beleid dat Israël helemaal niet het recht heeft Jeruzalem als hoofdstad op te eisen.

Dit komt omdat in het plan voor de verdeling van Palestina uit 1947, dat is opgenomen in resolutie 181 van de Verenigde Naties en waarin wordt voorgesteld het land te verdelen tussen een staat voor de Joden en een staat voor de Arabieren, Jeruzalem werd aangewezen als een “corpus separatum” onder een speciale internationale regeling die door de VN zou worden beheerd.

Het Verenigd Koninkrijk heeft nooit voor de resolutie gestemd, maar zich van stemming onthouden. Maar het idee dat deze status voor Jeruzalem momenteel gezaghebbend is, is absurd, omdat het hele verdelingsplan door de Arabieren werd verworpen.

Zoals de hoogleraar internationaal recht Eugene Kontorovich heeft geschreven, is de belangrijkste doctrine van het internationaal recht die de grenzen van een staat bepaalt “uti possidetis juris” (“zoals je volgens de wet bezit”). Volgens dit principe waren de grenzen van Israël op het moment van de onafhankelijkheid de grenzen van het Mandatoriaal Palestina, dat zowel heel Jeruzalem als Judea en Samaria omvatte.

Kontorovich schreef in 2019: “De VN negeert dat principe flagrant in zijn duizenden resoluties die het tegendeel beweren.” Niet alleen was Resolutie 181 een niet-bindende aanbeveling, maar “omdat ze door de Arabieren werd verworpen, werd ze nooit uitgevoerd en resulteerde ze in feite niet in een verdeling van het Mandaat.”

Misschien wel de meest opzienbarende slecht geïnformeerde reactie op de voorgestelde verhuizing van de ambassade komt van de voormalige leider van de Conservatieve Partij en ex-minister van Buitenlandse Zaken William Hague. Hij schreef in The Times:

“Dit zou een schending zijn van de resoluties van de VN-Veiligheidsraad door een van zijn permanente leden, een langdurige verbintenis verbreken om te werken voor twee staten voor Israëli’s en Palestijnen en Groot-Brittannië in buitenlandse zaken op één lijn brengen met Donald Trump en drie kleine staten in plaats van de hele rest van de wereld.”

Dit is gewoon verkeerd op elk punt. Er is geen resolutie van de Veiligheidsraad die het Verenigd Koninkrijk of enig ander land verhindert zijn ambassade in Jeruzalem te vestigen. Dat zou geen effect hebben op de oprichting van een Palestijnse staat, waarvan de hoofdstad nog steeds in Oost-Jeruzalem zou kunnen liggen.

Maar misschien wel het meest veelzeggend – en het meest ontmoedigend – was Hague’s gratuite uithaal naar Trump.

De Amerikaanse ambassade was niet Trump’s persoonlijke trofee. Het was de ambassade van de Verenigde Staten, waarvan hij de president was. Verplaatsing naar Jeruzalem was het beleid van de Amerikaanse regering.

Je zou verwachten dat Hague, een voormalig minister van Buitenlandse Zaken, dat zou begrijpen. Beweren dat de verplaatsing van de Britse ambassade “op één lijn met Trump” zou liggen is het soort zin dat wordt geassocieerd met degenen die zo’n obsessie voor Trump vertonen dat ze op de een of andere manier in hun hoofd ontkennen dat hij ooit echt de president is geweest.

Weinigen verwachten dat de Britse ambassade daadwerkelijk zal worden verplaatst. Gezien de chaos die Truss heeft overspoeld sinds ze premier is geworden, met de financiële crisis en de ineenstorting van de electorale steun als gevolg van haar verschroeide economische beleid dat haar ten val dreigt te brengen voordat ze haar voeten goed onder de tafel van Downing Street heeft, lijkt de verplaatsing van de ambassade nauwelijks een prioriteit.

Als het echter zou gebeuren, zou het niet alleen een enorme stimulans voor Israël zijn. Het zou ook een dramatische verandering in het Britse beleid betekenen.

In tegenstelling tot de VS, waar ondanks de relatieve koelheid van verschillende presidenten ten opzichte van Israël de Christelijke kerngebieden solide steun blijven verlenen, is de houding van Groot-Brittannië ten opzichte van de Joodse staat altijd op zijn best dubbelzinnig geweest en op zijn slechtst – zoals in het Mandatoriaal Palestina – actief vijandig.

Verplaatsing van de ambassade zou niet alleen een begin zijn om de beschamende houding van Groot-Brittannië tegenover Israël te herstellen. Het zou ook de zaak van de vrede bevorderen.

De enige reden waarom dit eeuwenoude conflict voortduurt, is dat de Palestijnse Arabieren de tweestatenoplossing hebben verworpen. Zij hebben herhaalde aanbiedingen van een eigen staat geweigerd, omdat hun doel niet een Palestijnse staat is, maar de uitroeiing van Israël.

Hun belangrijkste wapen om dit helse doel te bereiken is de weigering van Groot-Brittannië en andere westerse landen om de werkelijke agenda van de Palestijnen te erkennen, en hen in plaats daarvan te voorzien van financiering, opleiding en diplomatieke erkenning.

Met andere woorden, Groot-Brittannië en de rest van het Westen hebben de oorlog tegen Israël gestimuleerd, beloond en bestendigd door mee te gaan in de moreel failliete stelling dat de Palestijnse Arabieren recht hebben op een eigen staat, ook al is hun eigenlijke doel die staat te gebruiken als middel om Israël te vernietigen.

Door de ambassade te verplaatsen, zou Truss – die zichzelf beschrijft als een “enorme zionist” – een einde maken aan de beschamende Britse capitulatie voor de leugens en chantage van de Palestijnen.

Dat is precies waarom er zo’n reactie is. Terwijl de gemiddelde Britse burger geen mening heeft over Israël, verafschuwen de Britse elites Israël op een schaal die in Amerika niet bestaat.

Het voorstel om de Britse ambassade te verplaatsen heeft een steen opgetild, en we kunnen allemaal zien wat eronder vandaan is gekropen.

Melanie Phillips, een Britse journaliste, omroepster en auteur, schrijft een wekelijkse column voor Jewish News Syndicate. Momenteel is zij columniste voor The Times of London. Haar persoonlijke en politieke memoires Guardian Angel zijn uitgegeven door Bombardier, dat ook haar eerste roman The Legacy publiceerde. Ga naar melaniephillips.substack.com