Als Amerikaanse kiezer was Israël de belangrijkste electorale kwestie voor mij (zoals het dat is voor heel veel andere Amerikaanse kiezers, zowel hier als in de VS). Ik moest een beetje de partijdige houdingen laten gaan die de Amerikaanse samenleving mij had ingeprent. En ik moest me realiseren dat steun aan Israël werkelijk een zaak van beide partijen is en het is heel belangrijk voor Israëli’s, dat dit zo blijft.
De laatste 12 jaar hebben de relaties tussen de elkaar opvolgende nationale leiders de indruk gewekt dat Republikeinen veel meer aan Israëls kant staan dan Democraten. En het is waar, dat peilingen van het afgelopen decennium laten zien dat de Democratische steun aan Israël ietwat aan het eroderen is. Desalnietemin staat een sterke 67% meerderheid nog steeds positief tegenover de Joodse Staat, volgens een onderzoek uit maart 2020.
Bovendien, hoe moeilijk de relatie van Israël met de regering van Obama leek te zijn, er was zelfs meer spanning tussen de Joodse Staat en het icoon van de moderne Republikeinse beweging, Ronald Reagan.
Obama wordt er van beschuldigd Israëls veiligheid in gevaar te brengen voor politiek voordeel. Maar in 1981 ontzegde de regering Reagan Israël broodnodige wapens, door een wederzijds defensiepact op te schorten dat de levering van F-16 straaljagers inhield. Reagan was boos wegens het bombarderen door Israël van Iraks kernreactor, het annexeren van de Golanhoogten en haar oorlog tegen Palestijnse terroristen in Libanon, stappen die Israël van vitaal belang achtte voor haar veiligheid. De Amerikanen waren echter meer bezorgd dat Israël hun relaties met de Arabische wereld had verstoord.
Nu is Reagan niet de enige Republikeinse president die Israël soms een kopstoot uitdeelde, maar zijn voorbeeld is voldoende. Het punt is, dat terwijl veel Amerikanen vandaag steun aan Israël als een Republikeins/conservatief standpunt zouden beschouwen, Israëli’s zelf dit zeker niet doen. Ze hebben de gunst van beide partijen genoten en ze hebben hun problemen gehad met zowel Republikeinse als Democratische presidenten. En dwars hierdoorheen hield die speciale relatie stand.
De ruzie tussen Obama en Netanyahu moet het beslist afleggen tegen de slechte betrekkingen tussen premier Yitzchak Shamir (links) en de eerste regering-Bush, in het bijzonder minister van Buitenlandse Zaken James Baker (rechts).
Het gaat niet over politiek, of zelfs over gemeenschappelijke waarden
Die onverbreekbare band tussen onze twee naties is gebaseerd op veel meer dan de persoonlijke standpunten en opvattingen van de persoon die in het Witte Huis zit. De president van de VS let eerst op de belangen van Amerika (dat is zijn werk), zelfs als deze belangen zouden conflicteren met de belangen van Israël. Maar de relatie tussen de twee naties overstijgt nationale belangen.
Onze leiders houden ervan om de gedeelde waarden van democratie en vrijheid aan te prijzen. Maar onder die oppervlakte is de relatie tussen Israël en de Verenigde Staten feitelijk gebaseerd op bijbels geloof, zelfs als het ietwat politiek incorrect is geworden om dat te zeggen.
Veel belang wordt gehecht aan de Christelijk-ingegeven Britse toewijding aan de wedergeboorte van Israël zoals politiek uitgedrukt in de Balfour Declaratie, en terecht.
Minder bekend is dat decennia eerder, in 1891, honderden vooraanstaande Amerikaanse burgers een petitie ondertekenden die opriep tot het fysiek herstel van Israël in haar historische thuisland. Het Blackstone Memorial werd geschreven door de Christelijke evangelist William Eugene Blackstone en circuleerde in de vijf grootste steden van Amerika. Daar werd het ondertekend door 431 vooraanstaande burgers, waaronder de burgemeesters, de redacteuren van alle belangrijke kranten, leden van het Congres, top zakenmensen zoals John D. Rockefeller, de opperrechter van het Hooggerechtshof van de VS en de latere president William McKinley.
Geen van deze mensen ondertekenden dit document omdat ze geloofden dat een toekomstige Joodse Staat gedeelde waarden zou hanteren. Ze deden dit omdat ze Gods Woord geloofden.
De toenmalige president Benjamin Harrison deed niets met de petitie, maar van een tweede Blackstone Memorial, opgesteld in 1916, en weer gebaseerd op sterke bijbelse principes, wordt gezegd dat deze president Woodrow Wilson drong om de Balfour Declaratie te steunen, die een jaar later werd uitgegeven.
Beter dan eindeloos te kibbelen over de geloofsbrieven en het beleid van deze of die president, zouden in de Bijbel gelovende Amerikanen hun tijd beter kunnen gebruiken om liefdevol de hun omringende maatschappij te beïnvloeden, om ervoor te zorgen dat hun natie nooit helemaal God de rug toekeert. Want dat is het enige wat ooit de band tussen de VS en Israël kan breken.
Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.
Vliegmaatschappij El Al onder (prijs)druk
150 ultraorthodoxe jongeren nemen dienst in het leger
Sa’ar keert terug in Israëlische regering onder Netanyahu
