Ik was toen 27 jaar oud en ik was erbij toen de PLO en haar leider Yasser Arafat Gaza en Jericho binnenmarcheerde als een “held en Palestijnse messias”. In Gaza stond ik een paar meter van het podium waar Arafat, samen met de vrouw van Abu Jihad en de anderen, door duizenden Palestijnen in Gaza-stad werd verwelkomd als een verlosser. Ik kende de Gazastrook alleen als soldaat en mijn laatste week in militaire dienst was de eerste week waarin de eerste Intifada uitbrak in december 1987. Tot die tijd diende ik als soldaat in Libanon en vanwege de Intifada werden verschillende eenheden overgeplaatst van Libanon naar de Gazastrook. Zes jaar later, in september 1993, werden de Oslo Akkoorden ondertekend, met de hoop om binnen vijf jaar een definitieve vrede te sluiten. Nee. Arafat en de PLO waren een valse messias.
Velen geloven dat de Oslo-akkoorden een historische vergissing waren in de geschiedenis van de Israëlische staat. Israël erkende officieel de PLO als de legitieme vertegenwoordiger van het Palestijnse volk, terwijl de PLO op haar beurt het recht van Israël erkende om in vrede en veiligheid te bestaan. Kort daarna werd het oorspronkelijke document uitgewerkt tot een reeks Basisprincipes, die in de Knesset met een kleine meerderheid van 61 stemmen werden aangenomen en vervolgens op het grasveld van het Witte Huis werden ondertekend. Bij deze gelegenheid vond ook een historische handdruk plaats tussen premier Yitzhak Rabin en Yasser Arafat.
Sinds de ondertekening van de Oslo-akkoorden zijn ongeveer 1700 Israëli’s vermoord door Palestijnse terroristen. Tot nu toe zijn er dit jaar al meer dan 200 Palestijnen en bijna 30 Israëli’s gedood bij demonstraties, botsingen, militaire operaties, aanslagen en andere incidenten, waarmee het dodental van vorig jaar al is overtroffen, volgens recente cijfers van de VN.
Na de zes jaar durende intifada hoopten Israëli’s en Palestijnen op de langverwachte rust, nadat in die zes jaar 1.593 Palestijnen waren gedood door Israëlische soldaten en 84 Israëli’s (bron B’Tselem) door Palestijnse terroristen. Deze dodentol duwde Israël in de richting van de Oslo-onderhandelingen met de PLO om eindelijk rust te brengen. Na de ondertekening stierven er echter aan beide kanten veel meer mensen dan tijdens de eerste Intifada. Alles ging fundamenteel verkeerd. De grootste fout van Israël was dat het de poort naar het land opende voor PLO-leider Arafat. 23 jaar eerder probeerden Yasser Arafat en zijn PLO in september 1970 de macht te grijpen in Jordanië.
Koning Hoessein II verijdelde de PLO-coup in zijn land, doodde tienduizend Palestijnen en verdreef de hele PLO uit zijn land. Daarom wordt deze maand “Zwarte September” genoemd. Vanuit Jordanië trok de PLO Libanon binnen en sleurde het land mee in een burgeroorlog. De PLO viel vervolgens Israël vanuit het noorden aan met Katyusha-raketten. Israël besloot zich in juni 1982 in de Libanonoorlog te mengen. Wat de Jordaanse koning zelf deed aan de oostgrens van Israël, moest het leger van Israël doen in Libanon voor de Libanese regering: Yasser Arafat en de PLO uit Beiroet verdrijven. De volgende zet van het hele terreurregime van de PLO was Tunesië. Daar verbleef de PLO totdat Israël de hele terreurclub uitnodigde om naar het Heilige Land te komen, en dat was op 1 juli 1994.
Zelfs toen werd Israël gewaarschuwd door vertegenwoordigers van het Palestijnse volk in het land dat de PLO niet de oplossing was. Maar internationale druk en geheime onderhandelingen met de PLO in Oslo lieten Israël uiteindelijk geen andere keuze.
Ik was zelf bij de Allenby Bridge, de grensovergang tussen Jordanië en Israël, toen de eerste Palestijnse autonomiepolitieagenten met machinegeweren de brug overstaken en Jericho binnenmarcheerden. Palestijnen in uniform reden in een konvooi naar Jericho. Ze werden ontvangen als overwinnaars en helden na een oorlog. Aan de Jordaanse kant ontvingen ze wapens van Israël met magazijnen in hun geweren, maar geen munitie. Nu was de PLO in het land en er is niets verbeterd.
Israël heeft zich teruggetrokken uit ongeveer 55 procent van het Bijbelse hartland Judea en Samaria en dit overgedragen aan de nieuwe Palestijnse Autoriteit. Het is er niet rustiger op geworden, maar juist slechter.
Palestijnen hebben in de loop der tijd een nieuwe bom uitgevonden: Palestijnse zelfmoordterroristen. Palestijnen blazen zichzelf op om Joden te doden en PLO-leider Arafat doet er niets aan. In november 1995 wordt de Israëlische premier Itzchak Rabin doodgeschoten door een religieuze fanaticus in Tel Aviv, Igal Amir. Maanden later stemt het volk en schuift het naar rechts. Likoedleider Benjamin Netanyahu wint de verkiezingen. Ondanks zijn felle kritiek op de linkse regering onder Rabin en Peres, is ook hij weg uit Hebron en onderhandelt hij met PLO-leider Arafat. In de zomer van 2000 breekt de tweede Intifada uit, waarbij bijna 5000 Palestijnen worden gedood, de meesten van hen terroristen. Aan Israëlische kant werden 1011 doden geteld (bron B’Tselem). Ik herinner me nog die tijd toen de meeste reservesoldaten werden opgeroepen. Alle mannen van de redactie waren er op dat moment en de kamers waren leeg. Het was alleen de redactionele deadline en wie ons toen hielp en de krant klaarmaakte voor het drukken was Ariel Marzel, een grafisch ontwerper die altijd met ons samenwerkte.
Vijf jaar later, in de zomer van 2005, trok Israël zich eenzijdig terug uit Gaza en evacueerde alle Joodse nederzettingen. Sindsdien is Israël herhaaldelijk aangevallen met raketten vanuit de Gazastrook.
Kortom, het Oslo-akkoord is mislukt. De Palestijnen kregen land van Israël, maar Israël kreeg geen vrede. In de buitenlandse media wordt Israëls nederzettingenbeleid, oftewel de joodse nederzettingen in Judea en Samaria, neergezet als een obstakel voor vrede, en zolang ze bestaan zal er geen echte vrede komen. Maar hiervan is niets terug te vinden in het Oslo-akkoord. Het Oslo-akkoord was een gefaseerd akkoord. De bedoeling was om stap voor stap naar elkaar toe te groeien, vertrouwen op te bouwen en uiteindelijk de meest gevoelige kwesties van het Israëlisch-Palestijnse conflict op te lossen. De kwestie Jeruzalem, het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen en de grenskwestie. Sindsdien is er niets opgelost en het ziet ernaar uit dat de twee partijen het nooit eens zullen kunnen worden over alle drie de kwesties.
- Zie ook: De Oslo-discussie
Israëlische regeringen hebben de afgelopen jaren begrepen dat een echte vredesregeling met de Palestijnen in dit tijdperk niet mogelijk is. Het Nieuwe Midden-Oosten waar Israëls vredesarchitect Shimon Peres zo enthousiast over was, is in de eerste jaren van zijn bestaan in rook opgegaan. In plaats daarvan heeft Israëls regeringsleider Netanyahu begrepen dat conflictbeheersing een betere oplossing is en misschien wel meer vrede creëert. Vandaag de dag is het Israëlisch-Palestijnse conflict relatief overschaduwd en dit maakt het Palestijnse leiderschap in Ramallah en Gaza boos. Daarom manipuleren ze escalaties om meer aandacht te krijgen in de buitenlandse media. Tegelijkertijd hebben Arabische regeringen zich gerealiseerd dat het de moeite waard is om vrede te sluiten met Israël, zelfs zonder vrede te sluiten met de Palestijnen. De vredesformule “land voor vrede” is irrelevant geworden. Als je vandaag met Palestijnen praat, geeft een groot deel toe dat hun legendarische PLO-leider Yasser Arafat een mislukking was, d.w.z. een valse messias. Velen verlangen terug naar de goede tijden onder het Israëlische bewind voordat de eerste intifada uitbrak. Toen zeiden we dat Israël machtig was op het oorlogsveld, maar een mislukking in onderhandelingen. En als je me tot slot vraagt of er een oplossing is voor dit conflict, zeg ik duidelijk en ondubbelzinnig: nee. Ik wens een oplossing, ik bid voor een oplossing, maar ik houd mezelf niet voor de gek.
Trump: Als Hamas zich niet ontwapent, zullen de VS dit “snel en mogelijk met geweld” doen
Oorlogsmisdaden: IDF vindt nog meer tunnels in ziekenhuizen in de Gazastrook
Israël: Rode Kruis hielp bij geënsceneerde ‘berging’ van lichamen van gegijzelden door Hamas
