
Een paar dagen geleden heeft premier Naftali Bennet, in een zeldzaam vertoon van politieke nuchterheid, het standpunt van Israël uiteengezet over de Russische inval in Oekraïne. “Dit zijn moeilijke en tragische tijden”, zei hij, “en onze sympathie is bij de Oekraïense bevolking die in deze situatie is betrokken, hoewel ze niets verkeerds heeft gedaan”. Met andere woorden, dit betekent dat Israël geen partij kiest, of preciezer gezegd, dat Israël noch vóór noch tegen Rusland stelling neemt. Dit is een verstandig beleid.
In tegenstelling tot Bennet zei de minister van Buitenlandse Zaken, Yair Lapid, diezelfde dag in een privégesprek, dat waarschijnlijk bewust uitlekte, dat “Israël aan de goede kant moet staan en dictators moet veroordelen die democratieën aanvallen”. Rusland verklaarde op zijn beurt dat het de annexatie door Israël van de Golan Hoogvlakte niet erkent.
Maar wie gelijk heeft en wie niet, en de vraag waarom Poetin zoveel riskeert met deze oorlog tegen Oekraïne, is moeilijk te beantwoorden. Ik las het antwoord van Jenia Nefeodov op de vraag, waarom Poetin Oekraïne binnenviel. In een notendop zegt hij dat het Westen er sinds 1990 alles aan heeft gedaan om Rusland te verzwakken. In 1993 tekende toenmalig president Bill Clinton een overeenkomst met Rusland om de NAVO in toom te houden. Die overeenkomst is geschonden, en in plaats van Europa tegen de USSR te verdedigen, bedreigt de NAVO nu Rusland door strategische raketten steeds dichter bij de Russische grens te plaatsen.
En hoeveel van ons hebben ooit gehoord van de Donbass-oorlog die Oekraïne in 2014 begon? Deze acht jaar durende oorlog tegen de vier miljoen overwegend Russische inwoners van de Donbass-regio in Oekraïne was bedoeld om elk verzet tegen de Oekraïense revolutie van 2014 de kop in te drukken. Wie heeft er ooit gehoord van de 70.000 Donbass-vluchtelingen die naar Rusland zijn gevlucht?
Dit alles rechtvaardigt de acties van Poetin niet. Het geeft slechts een complexer achtergrondbeeld, waarvan de meesten van ons onvoldoende inzicht hebben. En de reden waarom we niets weten van het wangedrag van Oekraïne is natuurlijk omdat het Westen het ondemocratische Rusland afwijst, dat zich nog steeds verzet tegen de progressieve waarden van het Westen die van de wereld een betere plaats zouden moeten maken. Om deze opvattingen verder te verspreiden heeft het Westen, met name de VS, de Oranje Revolutie van 2004 gesteund, die tot aanhoudende onrust in Oekraïne en zijn buurlanden heeft geleid.
En het lijkt erop dat de massale desinformatiecampagne, gericht op het delegitimeren van alles wat Rusland doet, alleen maar intensiever is geworden sinds het begin van de Russisch-Oekraïense oorlog vijf dagen geleden. Ik heb de berichten in de Israëlische media op de voet gevolgd, en het enige wat ik zag was een leger Israëlische journalisten die naar Oekraïne waren gestuurd, die de taal niet spreken, die misschien ooit in Kiev, Charkov of Lviv op vakantie zijn geweest, en die ons nu vanuit hun respectieve hotels op autoritaire toon vertellen wat zij niet weten. Evenzo zie ik de voortdurende parade van onze deskundigen, die ons uitleggen wat zij feitelijk niet echt weten of begrijpen.
Maar hier en daar kunnen we nog betrouwbare berichten onderscheiden, waarvan de meeste spreken over een nieuw soort cyberoorlog achter de schermen, die de elektronische infrastructuur van Oekraïne lamlegt, en daarom weten we zo weinig over wat er werkelijk aan de hand is. We horen over een zogenaamd mislukte Russische militaire campagne, gebaseerd op legitieme Oekraïense desinformatie, waarbij de media worden overspoeld met nepnieuws, en waarin onsamenhangende videoclips worden getoond, zoals die van een Oekraïens gevechtsvliegtuig, waarbij feitelijk beelden van een videospelletje worden getoond. Of een enorm Oekraïens An-225 Mriya vrachtvliegtuig dat door de Russen zou zijn vernietigd, of Oekraïense soldaten die achtergelaten Russische legervoertuigen zouden hebben geplunderd, terwijl in feite de identiteit van de soldaten niet kan worden vastgesteld. Dit alles en nog veel meer, is onder meer te vinden op de Hebreeuwse Facebook-pagina “Fighting fake media on the Ukraine-Russia war”.
Het onderscheid tussen nep-nieuws en betrouwbaar nieuws zou belangrijk moeten zijn voor ons Israëli’s, die lijden onder vijandige media die de strijd tegen Israël hebben aangebonden. Het is ontmoedigend om te zien hoe de Israëlische media hetzelfde doen met Rusland, dat bewezen heeft veel meer pro-Israël te zijn dan het Westen.