De razernij van Hamas tegen ongewapende burgers heeft de Israëli’s doen beseffen hoe kwetsbaar ze zijn voor aanvallen, zodra de eerste verdedigingslinie van het land wordt doorbroken. Het heeft het eens zo onverschillige publiek wakker geschud en bewust gemaakt over de noodzaak om de wapens op te nemen.
De vraag was zo groot dat er afgelopen dinsdag een commandocentrum werd opgezet in de Knesset om de stroom aanvragen te verwerken.
“Er zijn nu meer dan 120.000 aanvragen voor de vuurwapendivisie. Wees geduldig – de vertegenwoordigers van het departement zullen contact opnemen met iedereen,” tweette de Israëlische minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben-Gvir vorige week.
De Israëlische premier Benjamin Netanyahu zei woensdag in een nationale toespraak: “We moedigen burgers aan en helpen hen om zich te bewapenen met persoonlijke wapens voor verdediging.”
Op 16 oktober keurde het Nationaal Veiligheidscomité regelgeving goed die de criteria voor het verkrijgen van een vuurwapenvergunning uitbreidt. Voorheen waren de twee belangrijkste criteria militaire dienst in de IDF en “woonplaats” (of een burger in een gebied woont dat als gevaarlijk wordt beschouwd). Beide criteria, samen met minder belangrijke criteria die minder mensen aangaan, zijn opnieuw gedefinieerd om meer burgers in staat te stellen in aanmerking te komen.
Zie: Nieuwe richtlijn moedigt Israëlische burgers aan om wapens te dragen
Sinds zijn aanstelling als minister van Nationale Veiligheid in december 2022, heeft Ben-Gvir erop aangedrongen om meer wapens in de handen van gewone burgers te leggen. Door de traagheid van het publiek is dit een zware strijd geweest. Hoewel terrorisme Israël niet vreemd is, heeft de roep om meer wapens geen brede publieke steun gekregen.
De omvang en wreedheid van de Hamas-aanval heeft daar verandering in gebracht.
“Vóór deze ramp begrepen de mensen in Israël niet echt waarom ze persoonlijke wapens nodig hadden,” zei Raz Blizovsky, die na de Hamas-aanval het Project for Civil Security oprichtte, een pro-wapengroep. “Nu, na de gebeurtenissen rond de Gaza-strook, begrijpen de mensen het.”
Israël heeft een burgerleger, maar geen gewapende burgers. Slechts ongeveer 150.000 Israëli’s, of 2% van de bevolking, zijn legale wapenbezitters, vergeleken met 30% in de Verenigde Staten. En in tegenstelling tot Amerika, waar wapenbezit wordt geassocieerd met individuele vrijheid, is er geen wapencultuur in Israël.
Wapenbezitters die geen geldige reden hebben om een vuurwapen te bezitten, worden met argwaan bekeken. Er zijn praktisch geen jagers. Er wordt wel aan schietsport gedaan, maar de liefhebbers komen vooral uit de voormalige Sovjetstaten. Een Russisch lid van de Knesset zei ooit tegen een groep voorstanders van wapens: “Wij Russen weten wat het betekent als burgers geen wapens hebben.”
In plaats van een Tweede Amendement heeft Israël de bovengenoemde criteria, waarvan er ongeveer twee dozijn zijn. Een burger moet aan minstens één daarvan voldoen om in aanmerking te komen voor een vergunning. Bovendien is er in het verleden afgeweken van de criteria, afhankelijk van de grillen van de minister van Openbare Veiligheid. In één geval verloren 5.000 mensen in één klap hun vergunning. Ze konden niet langer de wapens bezitten die ze legaal hadden gekocht.
Blizovsky, een vader van vijf kinderen, is de eigenaar van een adviesbureau dat bedrijven helpt met social media campagnes. Hij besloot te doen waar hij goed in is – campagne voeren – maar deze keer om wapens in handen van burgers te krijgen. Toen hij zich realiseerde dat er iets was veranderd, besefte hij dat de beleidsmakers die verandering moesten zien. Hij startte een petitie voor persoonlijke vuurwapens. In minder dan drie weken tekenden meer dan 11.000 mensen.
“Ik zorgde ervoor dat zoveel mogelijk mensen meededen en maakte hun mening bekend op sociale media. Ik heb veel mensen gerekruteerd aan wie ik heb uitgelegd dat je je mening moet geven, want de manier om te krijgen wat je wilt is door het gewoon te zeggen, op zoveel mogelijk plaatsen,” zei Blizovsky.
Blizovsky vroeg meer dan een jaar geleden een vergunning aan. Hoewel hij nooit in het Israëlische leger heeft gediend, voldoet hij als inwoner van Katzrin in de Golanhoogten aan het criterium “ingezetenschap”. Hij wacht nog steeds op zijn vergunning. De bureaucratie is gesloten. Hij kan niet zeggen waar hij zich precies in het proces bevindt, behalve “halverwege”. Er zijn geen meldingen of updates.
De omslachtige bureaucratie ontmoedigt mensen om zelfs maar te proberen een vergunning te krijgen. Een andere inwoner van Katzrin, Josh Plank, een vader van acht kinderen, geeft toe dat hij de moeite niet heeft genomen omdat hij het proces ontmoedigend vond.
Plank, een relatief recente immigrant uit de Verenigde Staten, is al sinds zijn kindertijd vertrouwd met vuurwapens. Toen hij in Phoenix woonde, hield hij ooit een inbreker bijna een uur onder schot tot de politie arriveerde. “Ik dreef hem in het nauw in de wasruimte, centimeters verwijderd van de wieg van mijn dochtertje,” zei hij. “Wat hij ook van plan was, hij gaf het vrij snel op, accepteerde de situatie en vroeg of hij op zijn minst een sigaret mocht roken. Het antwoord was nee.”
“Ik kom oorspronkelijk uit Indiana. Een wapen hebben was geen probleem. Er hier één proberen te krijgen is een nachtmerrie. Wie heeft er ooit gehoord dat je door zoveel hoepels moet springen om een erwtenpistool te krijgen?” zei Plank, die de voorkeur gaf aan een Colt .45 revolver boven de populairdere 9-millimeter semi-automatische wapens in de Verenigde Staten.
“Het systeem is ontworpen om te voorkomen dat je je gezin beschermt, laat staan je buurt. Het is precies het tegenovergestelde van de Amerikaanse houding. Hier ben je gedwongen om op de overheid te vertrouwen. En het is een feit dat je daar niet altijd op kunt vertrouwen. Kijk maar naar wat er in Gaza is gebeurd,” zei hij.
Ondanks zijn kritiek zegt Plank dat hij nooit naar de Verenigde Staten zou terugkeren. “We mogen dan wel omringd zijn door zwaarbewapende wilden die graag een bloedbad onder ons aanrichten, maar het Israëlische volk heeft een God. Ik denk dat ik dat vooruitzicht leuker vind,” zei hij.
Plank zei dat zowel hij als zijn vrouw nu een wapenvergunning hebben aangevraagd (Ben-Gvir moedigt vrouwen aan om ook een aanvraag in te dienen). “We hopen dat het gemakkelijker zal zijn, dat de houding is veranderd na wat er is gebeurd,” zei Plank.
Volgens Blizovsky is het verschil in houding ten opzichte van vuurwapens tussen Israël en de Verenigde Staten een filosofische kwestie. Hij noemde ook de media als een factor. In Israël zou de pers na een aanslag nooit zeggen: “Had de burger maar een wapen gehad,” zei hij. In plaats daarvan wordt er gezegd: “Was de politie er maar eerder geweest”.
De Hamas-aanval van 7 oktober heeft echter ook in de media tot een herbezinning geleid. Een reportage over een heldhaftige verdediger, uitgezonden op de Israëlische publieke radio, was een duidelijke breuk met wat er eerder was gebeurd. Het ging over een man, lid van een elite-eenheid van de politie, die erin slaagde om Hamas-terroristen gewapend met automatische machinegeweren en bazooka’s af te weren met niets meer dan een Glock-handvuurwapen (hij schatte dat hij 10 tot 14 mensen had gedood). Hij redde zichzelf, zijn vrouw en zijn kind.
Tijdens het interview was zijn pistool zichtbaar op de voorgrond. De pro-wapenboodschap, ongebruikelijk voor een mainstream Israëlische omroep, was onmiskenbaar: zelfs een klein vuurwapen kan het verschil maken tussen leven en dood, zelfs met schijnbaar onmogelijke kansen.
Volgens Blizovsky, die besloot een wapen aan te schaffen na de Israëlisch-Arabische rellen in mei 2021, gaan de absurditeiten van het huidige Israëlische systeem verder dan bureaucratie. Hij merkte op dat Katzrin wel een “toegestane verblijfplaats” is, maar Sderot, dat grenst aan Gaza en waar op 7 oktober tientallen doden vielen, niet. (Ben-Gvir heeft sindsdien Sderot toegevoegd, evenals Ofakim en Netivot, twee gemeenschappen die ook hard werden getroffen tijdens de aanval).
Paraatheidsteams
Blizovsky zei ook dat veel Israëlische gemeenschappen oproepen tot de vorming van nieuwe “paraatheidsteams”. (Netanyahu zei dat er al 600 van zulke eenheden zijn opgericht en dat er nog meer worden gepland). Paraatheidseenheden bestaan uit inwoners, meestal voormalige soldaten, die samen trainen en gekwalificeerd zijn om automatische geweren te gebruiken. Ze dienen als de eerste verdedigingsteams en houden die positie totdat de reguliere troepen arriveren. Ten minste twee kibboetsim in het zuiden van Israël werden op 7 oktober gered dankzij zulke troepen.
Deze teams bestaan echter meestal uit mensen die in geval van nood als eerste naar het front gaan, waardoor hun gemeenschappen onverdedigd blijven. Op 25 oktober stuurde de voorzitter van de Yesha-raad bijvoorbeeld een dringende brief naar de premier met een oproep om de veiligheid te herstellen nadat “leden van de stand-by-troepen werden gemobiliseerd door ‘Order 8’ [de oproep van de Israël Defence Forces] en er een tekort is aan gevechtsuitrusting”.
“Je hebt zoveel mogelijk mensen nodig. Er zal altijd een reden zijn waarom deze of gene persoon niet beschikbaar is. Decentralisatie is de noodzaak van het moment. Dat is wat de overwinning zal brengen,” zei Blizovsky.
De groep van Blizovsky pleit ervoor om nieuwe wapenbezitters in de vrijwillige politiemacht op te nemen. De Israëlische politie maakt al uitgebreid gebruik van vrijwilligers, dus het systeem bestaat al, zei hij. Blizovsky’s innovatie is dat nieuwe vrijwilligers zich niet hoeven vast te leggen op een bepaald aantal uren of dagen, zoals nu het geval is. Dat zou mensen alleen maar ontmoedigen om mee te doen, zei hij. In plaats daarvan worden nieuwe wapenbezitters getraind en vertrouwd gemaakt met het politiesysteem, zodat ze in noodgevallen kunnen worden gebruikt. Hij is ervan overtuigd dat burgers zullen reageren in tijden van crisis.
Netanyahu: Controle over de grens tussen Gaza en Egypte “beslist over onze toekomst”
Noa Argamani tegen G7 diplomaten: “Het is een wonder dat ik nog leef”
“Er is meer steun dan we denken”: wereldwijde vrienden ontmoeten elkaar in Jeruzalem
