Israël moet leren van de moord op Shinzo Abe

Een van de meest dramatische dagen van de ambtstermijn van wijlen de Japanse premier Shinzo Abe vond eigenlijk plaats toen hij in Israël was. In januari 2015, tijdens zijn eerste bezoek aan de Joodse staat, werden twee Japanse burgers in Syrië ontvoerd door de Islamitische Staat, die op dat moment op zijn sterkst was.

In een persconferentie die Abe na terugkeer van de internationale reis hield, maakte hij duidelijk dat hij niet zou toegeven aan de eisen van de terroristen. Tenminste één van de twee gijzelaars heeft de vastberadenheid van Abe met zijn leven moeten bekopen.

Abe’s bezoek aan Israël, waarbij hij werd vergezeld door honderd zakenlieden en Japanse regeringsfunctionarissen, bracht een prachtige vriendschap tot stand tussen Abe en toenmalig premier Benjamin Netanyahu. Het versterkte de banden tussen de landen op economisch en politiek gebied. In 2018 bezocht Abe Israël opnieuw, ditmaal met een kleinere entourage. Deze verbinding zette Israël op de kaart voor Japanse investeerders.

In een tijd van politieke instabiliteit in Israël is het bijzonder interessant om te leren dat voordat Abe premier werd, zes politici in een tijdsbestek van zes jaar de positie bekleedden, en nog eens twee in de twee jaar sinds Abe met pensioen ging.

Bovendien heeft Abe als premier gedurende acht jaar de conventies over Japans behoefte aan terughoudendheid in de internationale arena verbrijzeld, en de krachtige taal die hij gebruikte is vergelijkbaar met hoe Israëli’s zichzelf zien.

Van wat tot nu toe bekend is over zijn moordaanslag, was de beveiliging gebrekkig, met slechts twee lijfwachten die de machtigste en nog steeds controversiële politieke figuur in Japan beschermden. Als zodanig moet het een les zijn voor beveiligingsprofessionals in Israël.

Iedereen die bekend is met de manier waarop de beveiliging van onze leiders wordt geregeld, weet dat het proces duidelijk irrationeel is. Bijvoorbeeld, op het moment dat Benjamin Netanyahu niet langer premier was, werd de beveiliging rond hem aanzienlijk verminderd, waarbij de dikke kring van bewakers werd verplaatst naar zijn opvolger Naftali Bennett.

Zijn de bedreigingen tegen Netanyahu verdwenen op het moment dat hij oppositieleider werd? Is de diepe haat tegen hem plotseling overgegaan op Bennett? We weten natuurlijk dat dit niet het geval is.

Aan de andere kant, was het versterken van Bennetts huis in Ra’anana – zonder budgetlimiet en in flagrante strijd met de wet – gerechtvaardigd, zelfs als het een permanente premierswoning was? Heeft het zin dat de lijfwachten van de premier van hoge ambtenaren verlangen dat ze door de veiligheidsscanners lopen, maar degenen die ze op televisie hebben gezien vrijstellen? Ik heb dergelijke absurditeiten keer op keer met mijn eigen ogen gezien.

Als veiligheidsorganisaties volgen de persoonlijke beveiligingseenheid van de Shin Bet en de veiligheidsdienst van het kabinet van de premier de procedure, maar soms vergeten zij het gezonde verstand. Tenminste in dit opzicht zou de moord op Abe degenen die verantwoordelijk zijn voor de veiligheid in Israël wakker moeten schudden.

Ariel Kahana is Israel Hayoms senior diplomatiek commentator. Dit artikel was oorspronkelijk gepubliceerd door Israel Hayom.