Telkens wanneer een explosie wordt gemeld in een Iraanse nucleaire faciliteit, laten anonieme hoge Amerikaanse functionarissen weten dat de VS niet verantwoordelijk was. Dan insinueren ze dat de verantwoordelijkheid bij Israël – en dat de wraak daarop gericht moet worden. Het is onduidelijk waarom Amerika dit doet.
Afgelopen jaren is dit herhaaldelijk gebeurd toen pro-Iraanse milities het doelwit waren in Irak. Hoge Amerikaanse ambtenaren, bezorgd dat iemand hun troepen in het land zou aanvallen – iets wat de Iraniërs hoe dan ook doen – haastten zich om te lekken dat Israël achter deze aanvallen zat. Hetzelfde gebeurde vorige week, toen ambtenaren van het Pentagon – uiteraard anoniem – bekendmaakten dat Israël zijn activiteiten tegen Iran had opgevoerd zonder de VS om toestemming te vragen of Washington zelfs maar in te lichten.
Er was slechts één geval waarin de Amerikanen hun gewoonte doorbraken: toen ze in januari 2020 zelf “de kop van de slang” uitschakelden, de toenmalige commandant van de Quds-strijdkrachten, Qassem Soleimani. Over het algemeen gedragen de Amerikanen zich tegenover Iran echter terughoudend en bereid tot compromissen. En dus, toen de Iraniërs in de zomer van 2019 Saoedische en Emirati olie-installaties aanvielen, reageerden de Amerikanen helemaal niet. Ondanks dat deze twee landen nauwe bondgenoten van de VS zijn.
Zelfs toen Amerikaanse bases werden aangevallen door afgezanten van Iran in de regio, was de reactie gering.
De Verenigde Staten zijn Israëls belangrijkste bondgenoot. Het mag niet zo zijn dat een paar anonieme functionarissen de Amerikaanse vriendschap en inzet voor Israëls veiligheid in twijfel trekken. Tenslotte is dit niet 1948, toen zowel het Pentagon als het State Department de oprichting van de staat Israël probeerden te verhinderen. Dat was toen uit vrees dat het een Russische satellietstaat zou worden, of de Verenigde Staten in een oorlog in de regio zou betrekken.
Niettemin is er iets zowel onduidelijk als ongezond aan deze herhaalde lekken die insinueren dat Israël achter de regionale spanningen zit.
Zoals wijlen de Israëlische premier Menachem Begin zei, is Israël geen Amerikaanse vazalstaat en heeft het voor geen enkele maatregel de goedkeuring van de VS nodig. Het heeft zijn eigen belangen, die niet altijd perfect op één lijn liggen met die van de Amerikanen en op grond waarvan het moet handelen.
Bovendien zijn de Amerikaanse zorgen over Iran begrijpelijk noch gerechtvaardigd. Iran is een groot en belangrijk land, en het is niet nodig om onnodig een oorlog met het land te beginnen. Maar tegelijkertijd is het ook niet nodig om Irans macht te overdrijven. Iran verkeert immers in een ernstige financiële crisis en zijn leger is niet zo machtig als Teheran ons wil doen geloven.
Israël heeft in het afgelopen decennium bewezen dat het rode lijnen kan opstellen voor de Iraniërs rode lijnen en dat ze hun activiteiten kan dwarsbomen. Het heeft ook bewezen dat Teheran beperkt is in zijn mogelijkheden om wraak te nemen en wordt afgeschrikt van een conflict. Hoewel dit inzicht op de proef wordt gesteld in het licht van wat wordt gezien als toegenomen activiteiten die aan Israël worden toegeschreven op Iraans grondgebied, leven wij niettemin in het Midden-Oosten. In deze regio is het zo dat wie de andere wang toekeert, gegarandeerd opnieuw zal worden geslagen. De Iraniërs verstaan de taal van het geweld en daarom mogen wij niet aarzelen om op te treden. Het is ongepast dat functionarissen in Washington zich proberen te verschuilen achter de schort van Israël en de schuld op ons schuiven.
Eyal Zisser is docent aan de afdeling Geschiedenis van het Midden-Oosten aan de Universiteit van Tel Aviv. Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd door Israel Hayom.
Media-aandacht voor Israël sinds 7 oktober “ongekend”
Een openlijk pro-Israëlisch social media platform in de niet-Joodse wereld
Tacheles met Aviel: ‘Israël moet zijn vijanden weer bang maken’
