Gods terugkeer naar het zionisme

Toen hij voor een gezamenlijke zitting van het Amerikaanse Congres stond, was de Israëlische president Isaac Herzog zich waarschijnlijk meer bewust van de historische aard van zijn toespraak dan iemand anders in de zaal.

De Herzogs komen in Israël het dichtst in de buurt van een koninklijke familie. De grootvader van president Herzog, rabbi Yitzhak HaLevi Herzog, was opperrabbijn van het Britse Mandaat Palestina en later van Israël. De vader van president Herzog, Chaim Herzog, was een Israëlische generaal en de zesde president van Israël. In 1987 was president Chaim Herzog de eerste Israëlische president die het Congres toesprak.

Toen de huidige president Herzog sprak, moet hij zich ervan bewust zijn geweest dat hij ook tot de Israëli’s thuis sprak. De boodschappen die hij bracht waren bedoeld voor zowel Israëli’s als Amerikanen.

Herzog behandelde veel controversiële onderwerpen, waaronder de nucleaire ambities van Iran, het Palestijnse terrorisme en de huidige debatten over de hervorming van het Israëlische rechtsstelsel.

Hij sprak moedig anti-Israëlische leden van het Congres aan en trok de grens waar antizionisme overgaat in antisemitisme.

Maar er was nog een ander aspect van Herzogs toespraak dat indruk op me maakte. Hoewel ik niet bekend ben met zijn persoonlijke leven, staat hij niet bekend als een religieus man. Toch verwees Herzog tijdens zijn hele toespraak naar de rol van God in het lot van het Joodse volk, de staat Israël en zelfs de Verenigde Staten.

Zijn verwijzingen naar God hadden de dag ervoor natuurlijk kunnen lijken, toen Herzog de orthodoxe Yeshiva Gevoah in Lakewood, New Jersey bezocht. Voor het congres waren ze echter verrassend, vooral voor degenen die geïnteresseerd zijn in de balans tussen religie en staat in Israël en Amerika.

Herzog noemde God voor het eerst toen hij zijn grootvader citeerde die de Amerikaanse president Harry Truman vertelde dat het “de goddelijke voorzienigheid was die president Truman verordende om de wedergeboorte van Israël na tweeduizend jaar ballingschap mogelijk te maken.”

Vervolgens sprak hij over de stichting van Israël. In plaats van zich alleen te richten op de inspanningen van Israëls stichters, zei hij: “Toen de staat Israël in 1948 werd opgericht, ontwikkelde het land dat de Almachtige aan Abraham had beloofd, waar Mozes de Israëlieten naartoe leidde, het land van de Bijbel, dat vloeide van melk en honing, zich tot een voortreffelijk land van democratie.”

Over vrede sprak Duke over bidden tot God: “We bidden voor de vervulling van de profetie van Jesaja: ‘Natie zal geen zwaard meer opheffen tegen natie, noch zullen zij nog oorlog leren.'”

Herzog plaatste de relatie tussen de VS en Israël ook in de context van de toewijding van beide naties aan God: “We zijn erg trots op de echte vriendschap die we hebben gesmeed. Deze is diep geworteld in onze respectievelijke Onafhankelijkheidsverklaringen. In de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring beriepen de oprichters zich op de ‘Opperste Rechter van de Wereld’. In de Israëlische Onafhankelijkheidsverklaring, beïnvloed door de Amerikaanse, vertrouwden onze stichters op de ‘Rots van Israël’.”

De president eindigde zijn toespraak met het gebed: “God zegene de staat Israël! God zegene de Verenigde Staten van Amerika!”

De opmerkingen van Herzog waren opvallend omdat ze plaatsvonden te midden van een groeiend verzet tegen religie onder seculiere Israëliërs. De verdenking groeit dat vrome Israëli’s de Israëlische samenleving de joodse wet willen opleggen. Het wantrouwen van seculiere Israëli’s tegenover de plannen van religieuze Israëli’s is omgeslagen in een groeiende antipathie tegen de religieuze gemeenschap. Helaas hebben deze bedenkingen ertoe geleid dat sommige seculiere Israëli’s de bijdragen van religieuze zionisten aan de staat Israël proberen uit te wissen.

De pogingen van seculiere Israëli’s om de bijdragen van religieuze zionisten uit te wissen zijn niet zo schadelijk als de pogingen om God uit de Israëlische geschiedenis en samenleving uit te wissen. Om de oprichting, het voortbestaan en het succes van Israël uitsluitend toe te schrijven aan Israëlische politici, soldaten en burgers, met uitsluiting van de goddelijke voorzienigheid, is het negeren van het voor de hand liggende: Het is onmogelijk voor het Joodse volk om hun land en soevereiniteit te herwinnen, en om te zegevieren over al hun tegenstanders, zonder goddelijke voorzienigheid.

Herzog, een man die geworteld is in de Joodse cultuur, geschiedenis en traditie, is misschien niet zo vroom als zijn grootvader, die opperrabbijn was, maar zijn kijk op Israël kan niet los worden gezien van Gods voorzienigheid. Zijn begrip van de Joodse band met het land Israël is gebaseerd op Gods belofte van het land aan het Joodse volk. De bestemming van Israël is verbonden met de visie van de profeten, vooral de visie van de profeet Jesaja op vrede, en het voortdurende succes van Israël is gebaseerd op de zegen van de Rots van Israël.

De erkenning van Gods voorzienigheid die heeft bijgedragen aan het succes van Israël vereist geen religieuze praktijk of een verandering van Israëls wetten. Ervoor kiezen om seculier te zijn is geen ontkenning van God, maar een bezwaar tegen gedwongen naleving. Voor seculiere Joden is een niet-religieuze levensstijl niet in tegenspraak met het idee dat het succes van Israël te danken is aan goddelijke voorzienigheid. De Israëlische samenleving wordt verrijkt door Gods betrokkenheid bij het nationale en sociale leven van Israël. Daarom noemden Israëls overwegend seculiere stichters God in Israëls Onafhankelijkheidsverklaring.

Door God in zijn toespraak te noemen, gaf Herzog een voorbeeld van hoe Israëli’s zouden moeten omgaan met het succes van hun land. Van presidenten en premiers tot kinderen op scholen, Israëli’s moeten God opnieuw opnemen in het zionisme en het nationale discours. Het noemen van God vereist nederigheid en distantieert een natie van de overmoed die maar al te vaak grote rijken ten val heeft gebracht.

Wanneer het Joodse volk beseft dat het alleen kan slagen met de hulp van de goddelijke voorzienigheid, zal het meer openstaan voor andere manieren van leven en minder koppig zijn tegenover opbouwende kritiek. Het is tijd voor Israëli’s om God weer te betrekken bij de nationale dialoog.