Zo’n twee maanden geleden werd Al Jazeera-verslaggever Shireen Abu Akleh doodgeschoten in Jenin. Het daaropvolgende koor van beschuldigingen dat Israël haar opzettelijk heeft gedood, was bijna Pavloviaans. Volgens bevindingen die het IDF twee dagen na het incident vrijgaf, waren er twee mogelijke bronnen van het geweervuur:
- Gewapende Palestijnen die op haar schoten terwijl ze op IDF-voertuigen richtten.
- Een IDF-soldaat die vanuit een jeep schoot op een terrorist die naast Akleh stond, en haar daarbij per ongeluk raakte.
Hoe dan ook, het onderzoek ging ervan uit dat ze per ongeluk was neergeschoten.
Waarom waren de bevindingen niet doorslaggevend? Waarom werden de soldaten die erbij betrokken konden zijn niet ondervraagd? Omdat de Palestijnen de kogel die Akleh’s dood veroorzaakte in hun bezit hadden en weigerden die te overhandigen om te laten testen. Bovendien weigerden zij een gezamenlijk forensisch onderzoek uit te voeren dat licht op het incident zou kunnen werpen.
Dit weerhield zowel de media als de Palestijnen er niet van hun eigen conclusies te trekken. CNN en The New York Times vonden dat Israël de schuldige was, of het nu per ongeluk was of met opzet. De Palestijnen gingen natuurlijk verder en publiceerden de bevindingen van een “onderzoek” dat beweerde dat Akleh van achteren was neergeschoten. Ze zou hebben geprobeerd weg te lopen van IDF-soldaten, die gewoon het vuur openden op een onschuldige journalist. We weten allemaal weten dat de IDF dat graag doet. Voor iedereen met enig gezond verstand is het natuurlijk duidelijk dat Israël geen belang heeft bij het doden van journalisten. De gevolgen van Akleh’s dood zijn veel groter dan de voordelen van het tot zwijgen brengen van haar.
Waarom gebeurt dit allemaal? Omdat de Palestijnen niet zo gemakkelijk zullen opgeven bij een goed verhaal dat Israël kan demoniseren. De wereld heeft de belangstelling voor de Palestijnse kwestie verloren en de dood van Akleh heeft deze kwestie enigszins nieuw leven ingeblazen. Het aanstaande bezoek van de Amerikaanse president Joe Biden aan het Midden-Oosten heeft het verhaal ook nieuw leven ingeblazen. Nadat de VS eindelijk druk op de Palestijnen hadden uitgeoefend om de kogel te overhandigen die Akleh zou hebben gedood, leverde de Amerikaanse analyse geen uitsluitsel op.
Er zouden nog meer forensische tests kunnen komen, waaraan Israël zal meewerken, in plaats van op te staan en vol vertrouwen te verklaren dat de tests zinloos zijn omdat er met het bewijsmateriaal geknoeid zou kunnen zijn. Het klinkt misschien gek, maar dit is volkomen aannemelijk als het om de Palestijnen gaat. Honderden terroristen zijn door onze strijdkrachten neergeschoten en gedood. Zou het zo moeilijk zijn om een van die kogels te nemen, schoon te maken en er een paar druppels van het bloed van de journalist op te doen? Hier is het DNA, zullen de Palestijnen beweren, en de wereld zal hun bewering geloven dat de IDF het wapen heeft vernietigd waarmee de kogel is afgevuurd. En dat zal dat zijn. Quod erat demonstrandum – het vereiste werd getoond. Het feit dat er honderden gestolen IDF-wapens in omloop zijn in Jenin verandert daar ook niets aan.
Een paar laatste woorden: Oorlogsverslaggevers zijn helden. Zij vertellen een belangrijk verhaal en weten dat zij daarbij hun leven in de waagschaal stellen. Zij kunnen per ongeluk door beide partijen worden gedood, en zij begrijpen dat en houden er rekening mee. Er zijn echter honderden journalisten gedood in oorlogsgebieden over de hele wereld, en niemand heeft ballistische tests op die kogels uitgevoerd. Alleen wel voor ons. Wat is er nog meer nieuw?
Karni Eldad is journalist, columnist en redacteur. Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd door Israel Hayom.
Heeft een zwak Israël Amerika als babysitter nodig?
Auto van zwangere vrouw slaat over de kop bij terreuraanslag
Meir Shalev: een geliefde Israëlische auteur is ons ontvallen
