Beoordeling van Israëls “Operatie Dagen van Verzoening” tegen Iran

Op basis van de eerste bevindingen en beperkte informatie zou ik de volgende conclusies trekken uit de drievoudige aanval van Israël op Iran op 26 oktober, waarvan sommige strategisch waren, maar de meeste tactisch:

Israël verbrijzelde eindelijk de mythe van Iraanse onoverwinnelijkheid. Het heeft de 30-jarige obsessie van het Westen dat een aanval apocalyptische gevolgen zou hebben, ontkracht en een precedent geschapen voor een directe aanval op Iran. Dit is geen geringe prestatie en verwijdert een analytisch en politiek keurslijf dat Israël en anderen decennialang heeft verlamd. Iran is ontmaskerd als zwak; zijn bluf en grootspraak zijn verworpen. De keizer heeft alleen oud, versleten ondergoed aan. Niet helemaal naakt, maar wel bijna.
Israël is begonnen zijn aanvallen op Iran te normaliseren, net zoals de Israëlische aanvallen op Syrië in de loop der jaren routine zijn geworden en nauwelijks zijn opgemerkt.
Israël heeft zich goed voorbereid op een aanval die het Iraanse regime echt zal vernietigen in het onwaarschijnlijke geval dat het reageert.
Israël heeft laten zien dat het een tactisch genie is en een militaire macht die ongeëvenaard is in competentie – de ware trots van het Joodse volk.

Aan de negatieve kant van het grootboek komt het neer op een mislukte strategische uitkomst om de volgende redenen:

De Verenigde Staten wilden dat Israël in de eerste plaats aanviel wat de Amerikaanse regering definieert als de prioriteiten van de VS: alles wat de oorlog van Rusland tegen Oekraïne verstoort. Deze faciliteiten werden inderdaad getroffen.
Israël beperkte zich tot deze faciliteiten en tot de faciliteiten die Israël moet aanvallen om boven Iran te kunnen opereren. Deze faciliteiten, namelijk de luchtverdediging, werden geraakt.
Israël trof geen faciliteiten die het Iraanse regime zouden kunnen schaden en tot escalatie zouden kunnen leiden, zoals Iran voor de aanval had beweerd: kernenergie, olie, infrastructuur, regimefiguren of symbolische doelen.
Dus na een jaar waarin Iran en zijn proxies 2.000 Israëli’s doodden, tot 60 procent van de steden in het noorden verwoestten, 250.000 Israëli’s tot binnenlandse ontheemden maakten, een wereldwijde campagne van antisemitisme op nazi-niveau lanceerden, 600 raketten en drones op Israël afvuurden, de helft van Israëls havens sloten en ervoor zorgden dat alle internationale luchtvaartmaatschappijen voor onbepaalde tijd niet meer naar Israël vlogen, probeerden om verschillende hooggeplaatste Israëlische politici te doden en een drone het huis van de zittende premier lieten raken, lanceert Israël een aanval die Oekraïne beschermt maar al het andere ongemoeid laat.
Met andere woorden: Na een maand van opscheppen dat Israël het gezicht van het Midden-Oosten zou veranderen, lijkt het terug te vallen op de strategische aanpak van 6 oktober van “we hebben het ze laten zien” en afschrikking, in plaats van een aanval uit te voeren die het Iraanse regime op zijn grondvesten doet schudden en het strategische momentum behoudt. In plaats daarvan hebben de Verenigde Staten eindelijk hun doel bereikt om Israël strategisch aan het lijntje te houden en het in wezen te dwingen tot een strategisch reactieve, de-escalerende houding.
Israël stond dus toe dat Iraans borstklopperij, bedoeld om Washington in paniek te brengen, de reactie van Israël met succes vorm gaf – waardoor Iran in wezen de controle kreeg over wat Israël zou raken.
Het belangrijkste strategische voordeel dat Israël de afgelopen maanden had, was dat het een “overwinning” had behaald in termen van regionale cultuur en begrip – dat Israël “door het lint was gegaan”, “bezeten” was en dat de meester des huizes gek was geworden. Maar dit concept, geschikt voor de regio, werd weer ingeruild voor een mislukt Westers begrip van conflictbeheersing – “terughoudendheid is kracht”, “we hebben het ze laten zien”, “Iran heeft de boodschap gekregen” – en afschrikking.
Kortom, Iran, wiens hele strategie gebaseerd is op manipulatie, schaken en het gebruiken van de eigen ziel als wapen tegen de vijand. Het hangt allemaal af van rationeel, voorspelbaar en manipuleerbaar zijn. Hij gebruikte de macht van de VS als Israëls strategische achilleshiel om de strategische realiteit van nederlaag, terugtrekking en angst waarmee hij de afgelopen twee maanden werd geconfronteerd, toen Israël een gevaarlijke, oncontroleerbare en onvoorspelbare kracht werd, om te zetten in een succesvolle poging om Israël terug te zetten in een controleerbare, reactieve en manipuleerbare positie. Van daaruit kan Iran nu weer de agenda bepalen, gebeurtenissen manipuleren om zijn terugtrekking ongedaan te maken, zijn verloren strategische momentum terugwinnen en een langdurige confrontatie met Israël aangaan op zijn voorwaarden.
Op regionaal niveau lijkt Israël niet langer het sterke paard dat de onmisbare macht van de VS kan vervangen, maar is het in plaats daarvan teruggevallen tot een afhankelijke vazal van de VS wat zijn strategisch gedrag betreft. Iedereen weet dat dit niet de klap was die Israël nodig had en had kunnen geven, maar dat het de klap was die door Washington werd opgelegd.
Israëls inperking van de aanval ondermijnt de kansen op een echte vrede met Saoedi-Arabië. De Saoedi’s waren op zoek naar een sterk paard om de macht van de VS te vervangen. In plaats daarvan zien ze nu dat Israël niets meer is dan een Amerikaanse vazal – en daarom nutteloos voor hen.

Ik weet dat dit hard is. Ik realiseer me dat Iran terug zou kunnen slaan, zodat Israël misschien een tweede kans krijgt. Maar het is twijfelachtig of Iran in het aas zal happen.

De aanval van Israël is een soort strategische overwinning voor Iran in regionale termen, hoezeer onze westerse denkers het ook proberen te rationaliseren als een objectieve krachtmeting. Het is veel waarschijnlijker dat Iran zal reageren op een manier die zijn manipulatieve controle over de gebeurtenissen verder consolideert dan dat het zal uithalen op een manier die Israël een tweede kans geeft.

Kortom, de Israëlische premier Benjamin Netanyahu gaf opdracht tot deze aanval onder enorme druk uit alle richtingen binnen Israël en daarbuiten. De uitgelekte plannen, de vijandige houding en de nauwelijks verholen dreigementen van Israëls belangrijkste bondgenoot en zielsverwant, de Verenigde Staten, waren wonden die niet gemakkelijk over het hoofd gezien kunnen worden.

Israël heeft een kleine bevolking, minder dan een tiende van die van Iran, en vecht alleen in een oorlog met acht fronten, terwijl zijn bondgenoten langzaam zijn wapenleveranties afsnijden. Het moet over zijn schouder kijken naar internationale instellingen die het proberen te vernietigen en wordt geplaagd door een fantasieloos defensieapparaat dat ernstig lijdt aan de westerse ziekte van vergeten zijn wat een oorlog winnen betekent.

Israël handelde dus niet alleen, maar kreeg ook te maken met sterke tegenwind uit alle richtingen, zelfs van zijn bondgenoten. Netanyahu’s doorzettingsvermogen tegenover deze saboterende krachten zal hem een heilige plaats in de geschiedenis bezorgen. Hij heeft bewezen de enige leider aan de macht te zijn met zoveel visie en vastberadenheid om de westerse beschaving te verdedigen.

Maar een nuchtere analyse moet de interne krachten identificeren en overwinnen en hopelijk toch de strategische overwinning behalen die alleen Netanyahu op dit moment goed kan bevatten en behalen.

Dr. David Wurmser is een Amerikaanse wetenschapper op het gebied van buitenlands beleid en Fellow aan het Misgav Instituut voor Nationale Veiligheid en Zionistische Strategie. Hij was adviseur voor het Midden-Oosten van de voormalige Amerikaanse vicepresident Dick Cheney.