Amerikaanse onthouding geeft Hamas hoop

Alles wat je moet weten over Resolutie 2728 van de VN-Veiligheidsraad is dat Hamas blij was met de goedkeuring ervan. Na de bijna unanieme stemming van maandag – waarbij de Verenigde Staten zich schandelijk onthielden – prees de terroristische organisatie, die openlijk streeft naar de vernietiging van de Joodse staat, de VN-Veiligheidsraad voor haar beslissing.

Vergeet dat Hamas het bloedbad van 7 oktober zorgvuldig heeft gepland en met trots heeft uitgevoerd, waarbij de ergste wreedheden tegen Joden werden begaan sinds de Holocaust. Vergeet dat hun voetsoldaten de Joodse feestdag Simchat Thora, die op sabbat viel, kozen voor een sadistische slachtpartij van seksueel misbruik, marteling, brandstichting en ontvoering van onschuldige mannen, vrouwen en kinderen.

Negeer het feit dat Hamas nog steeds 134 ongelukkige slachtoffers van hun zorgvuldig geplande rooftocht in wrede gevangenschap houdt. De eenvoudige waarheid die Hamas omarmt en gebruikt als een extra wapen in zijn krimpende arsenaal, is dat de wereld er niet tegen kan als Israël terugslaat; zeker niet tegen de Palestijnen of hun islamistische aanhangers in Teheran.

Stel je dus de ontsteltenis voor van Hamas-chef Yahya Sinwar toen het Obama-kloon Witte Huis en Buitenlandse Zaken aanvankelijk niet alleen lippendienst bewezen aan “Israëls recht op zelfverdediging”, maar ook kleur bekenden door wapens te leveren ter ondersteuning van de oorlogsinspanning.

In een online verklaring riep het moorddadige regime dat de Gazastrook regeert de Verenigde Naties op om “druk uit te oefenen op de bezetting [zijn term voor Israël] om zich aan het staakt-het-vuren te houden en de oorlog van genocide en etnische zuivering tegen ons volk te beëindigen”.

Hij had er waarschijnlijk niet bij stilgestaan dat er een prijs zou moeten worden betaald als hij te ver zou gaan – met zaken als groepsverkrachtingen, het verbranden van baby’s en andere gruwelijke daden, en terroristen die hun gruwelijke misdaden vrolijk filmen en op sociale media plaatsen.

De wijdverspreide ontkenning van dergelijke gruweldaden moet hem echter wel in beweging hebben gebracht. Hij was ongetwijfeld blij dat Westerse feministen in hun reactie op #MeToo in het beste geval zwegen, zo niet uiterst dubieus waren.

Beide dienden als een perfecte rugwind voor de standaard Palestijnse propagandacampagne: Israëlische vergelding afschilderen als agressie. Dat is niet moeilijk als je gesteund wordt door Al Jazeera “journalisten” en journalisten van CNN en Reuters (van wie sommigen actieve deelnemers bleken te zijn op 7 oktober).

Inderdaad, de beelden van de vernietiging in Gaza, samen met de “Pallywood” producties van gewonde “burgers”, overschaduwden al snel de beelden van 7 oktober in de bloedende harten en gehersenspoelde geesten van Israël-verachters overal. En hoewel dit er niet toe leidde dat Washington zijn bondgenootschap met Jeruzalem verbrak, leidde het wel tot een crescendo van vermaningen van de Amerikaanse regering.

Dit omvatte het wijzen met de vinger naar het soort bommen dat Israëlische troepen gebruiken om bolwerken van Hamas aan te vallen en klagen over de ontoereikende invoer van humanitaire goederen in Gaza. Vandaag wil men voorkomen dat de IDF een grondoperatie uitvoert in Rafah.

Daartoe vroeg president Joe Biden vorige week aan premier Benjamin Netanyahu om een “interdepartementaal team op hoog niveau” naar Washington te sturen om alternatieven te bespreken. Uit respect voor Biden en ondanks zijn overtuiging dat Israël Hamas niet kan verslaan zonder Rafah binnen te vallen, stemde Netanyahu toe.

Hij kondigde toen aan dat hij binnenkort een delegatie zou sturen onder leiding van de minister van Strategische Zaken, Ron Dermer, en het hoofd van de Nationale Veiligheidsraad, Tzachi Hanegbi. Kort voor de stemming in de VN-Veiligheidsraad waarschuwde hij echter dat hij de reis zou annuleren als de Verenigde Staten geen veto zouden uitspreken over de resolutie.

Gelukkig maakte hij zijn dreigement waar. Dermer en Hanegbi blijven thuis en dat is maar goed ook, want het enige motief voor de uitnodiging van Biden was om te proberen te voorkomen dat Israël zou doen wat nodig is om de oorlog te winnen. Dit omvat het vernietigen van de overgebleven Hamasbataljons in Rafah – en hopelijk het vinden van de gijzelaars.

Dit brengt ons bij de recente besprekingen in Doha. Volgens onbevestigde berichten in de Hebreeuwse media stemde Israël in het weekend in met een staakt-het-vuren van zes weken, waarbij het in de eerste fase 700-800 Palestijnse terroristen zou vrijlaten in ruil voor 40 gijzelaars.

Omdat Hamas weet dat het altijd een stap verder kan gaan met zijn onverzettelijkheid, reageerde het niet onmiddellijk. Het wachtte tot Amerika resolutie 2728 met vlag en wimpel liet passeren voordat het reageerde – negatief. Natuurlijk.

Niet dat er enige hoop was dat Sinwar zijn onderhandelingspositie zou verzachten. Zijn uiteindelijke doel is immers om de IDF uit Gaza te verdrijven en de macht te behouden die zijn bloeddorstige schurken op 6 oktober in handen hadden.

Hij weet dat Israël dit niet zal toestaan, ongeacht of Washington aan boord blijft of niet. Maar de stap van de VS gaf hem meer dan hoop. Het versterkte zijn motivatie om voet bij stuk te houden, letterlijk en figuurlijk.

Tijdens een bijeenkomst in Tel Aviv op vrijdag vertelde Netanyahu de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken dat Israël klaar was om Rafah op eigen houtje binnen te vallen – met of zonder Amerikaanse steun. Die tijd is nu duidelijk gekomen.