Dit lied werd 20 jaar na de Jom Kippoer oorlog in 1973 geschreven en voor het eerst gepubliceerd in 1994. Elke keer als ik het lied hoor, ontroert er iets in mij – ja, het brengt me tot tranen. “Als er een lied is dat me raakt en tot tranen toe roert, dan is het dit lied,” zegt mijn vrouw Anat altijd.
Ik dacht eraan om dit lied voor jullie te vertalen, omdat de tekst diepe gevoelens in de mensen beschrijft die elke generatie aanspreken. Ik vond het belangrijk dat jullie dit lied en de tekst deze week leren kennen.
De auteur van het lied, Shmuel Hasfari, was zelf soldaat in de Jom Kippoer Oorlog en verloor zijn beste vriend Yoram Weiss in de gevechten bij het Suezkanaal. Hasafri bracht het lied uit in het jaar dat Israël het Oslo-akkoord met de PLO ondertekende, dat hoop op vrede wekte maar uiteindelijk werd ingehaald door zware terroristische aanvallen. Toen dit lied voor het eerst werd gezongen voor de ogen van de vermoorde premier Itzchak Rabin, zei Hasfari tegen de zangers dat ze Rabin recht in de ogen moesten kijken tijdens het lied. Ik herinner het me nog, het was op Onafhankelijkheidsdag. Het lied was een tijdje controversieel en werd aanvankelijk met gemengde gevoelens ontvangen. We willen tenslotte allemaal dat onze kinderen niet het leger in hoeven. Ik heb mijn kinderen ook in mijn hart beloofd dat ze geen geweren hoeven te dragen en geen helmen hoeven te dragen.
Het lied is een monoloog van kinderen die geboren zijn na de Jom Kippoer oorlog, nu volwassen zijn, opgeroepen zijn voor het leger en de confrontatie aangaan met hun ouders. De kinderen verwijten hun ouders dat ze de vredesduif beloofden toen ze geboren werden, maar wanneer ze de dienstplichtige leeftijd bereiken, moeten ook zij vechten. Ze dragen de missie geduldig, maar vragen hun ouders om de belofte te vernieuwen.
Het lied verwoordt de grote pijn in het land na de oorlog, die door de jaren heen niet vergeten is en steeds terugkomt. Vooral wanneer baby’s die opgroeiden in de schaduw van de oorlog nu het land moeten beschermen zoals hun vaders deden, zonder de langverwachte vrede. De zin “je belofte houden” in het lied verwijst naar de hoop en een ongeschreven belofte in de Israëlische samenleving voor vrede.
Video: “Wij zijn de kinderen van de winter van ’73”
Een nieuwe uitvoering met de zangers van het 1994 IDF Education Unit ensemble, samen met weeskinderen van de Jom Kippoer Oorlog. Lees eerst de vertaling van het lied (onder de video) en bekijk dan de video.
Vertaling:
Wij zijn de kinderen van de winter van ’73, voor het eerst droomden jullie van ons in de dageraad na het einde van de gevechten.
Jullie waren vermoeide mannen die dankten voor jullie geluk, jullie waren jonge en bange vrouwen die alleen maar wilden liefhebben.
En toen jullie ons zwanger van liefde droegen in de winter van ’73, wilden jullie met jullie lichamen iets vullen wat de oorlog van jullie had afgenomen.
Toen wij geboren werden, was het land gewond en verdrietig. Jullie keken naar ons, omhelsden ons en probeerden troost te vinden.
Toen we geboren werden, zegenden de ouderen ons met tranen in hun ogen en zeiden: we hopen dat deze kinderen niet teruggaan naar het leger.
En de gezichten op de oude foto’s bewijzen dat je vanuit je hart sprak, want je beloofde dat je alles voor ons zou doen, dat je van de vijand een geliefde zou maken.
Je beloofde een duif, een olijfblad, vrede thuis beloofde je ons. U beloofde lente en bloei, u beloofde beloften na te komen, u beloofde ons een duif.
Wij zijn de kinderen van de winter van ’73, we zijn gegroeid, nu zitten we zelf in het leger met het geweer en de helm op ons hoofd.
Ook wij weten wat liefde is en hoe we moeten lachen en huilen. Ook wij zijn mannen, ook wij zijn vrouwen, ook wij dromen van baby’s.
Daarom zullen we niet aandringen, we zullen niet eisen, we zullen niet dreigen, maar toen we klein waren vertelde je ons dat beloftes moeten worden nagekomen.
Als je kracht nodig hebt, zullen we je die geven, we zullen niet beknibbelen, maar we willen je alleen maar toefluisteren, wij zijn de kinderen van deze winter, jaar ’73.
Reflecties over 7 oktober: een oproep tot duurzame vrede – van Bagdad tot Jeruzalem
Waarom het in Duitsland ‘moedig’ wordt beschouwd om Israël te steunen – Videopodcast
“Terwijl wij streven naar vrede, demonstreren in heel Europa menigten tegen de Joodse staat”
