Normaal gesproken worden de namen van de gesneuvelde soldaten in de ochtenduren in de media gepubliceerd. Dit gebeurt nadat de families eerst thuis persoonlijk zijn geïnformeerd over de dood van het familielid. Het is verschrikkelijk als er op de deur wordt geklopt en twee officieren in uniform voor het huis staan om het slechte nieuws te brengen. Afgelopen donderdag had de voormalige chef van de generale staf en minister in het oorlogskabinet, Gadi Eisenkot, precies deze ervaring midden in een kabinetsvergadering. De officieren vroegen Gadi persoonlijk voor een gesprek buiten de vergadering. “Iedereen wist meteen waar het over ging,” zei later zijn vriend en partijgenoot Benny Gantz, die op dat moment bij Gadi was. Het maakt niet uit wie je vader is in het land, alle zonen zijn aan de beurt, ook de zoon van de Israëlische president Isaac Herzog. Israëlische beroemdheden, zangers en acteurs hebben zich ook gemeld en komen in actie.
Gal Meir Eisenkot, foto: IDF
Vrijdag sprak Gadi Eisenkot met een mengeling van ontroostbaar verdriet en militaire vastberadenheid op de begrafenis van zijn zoon, sergeant-majoor Gal Meir Eisenkot (25), die werd gedood tijdens gevechten in de Gazastrook. Gal Eisenkot stierf nadat een bom ontplofte in de buurt van de soldaten in een tunnelschacht in Jabaliya in de noordelijke Gazastrook. Hij raakte ernstig gewond en werd naar een Israëlisch ziekenhuis gebracht, waar hij aan zijn verwondingen bezweek.
In zijn afscheidsrede bij het graf herinnerde Gadi zich een gesprek met zijn zoon een paar jaar geleden. Gal had toen gezegd dat hij zijn vader tijdens zijn jeugd had gemist. Gadi Eisenkot was vaak van huis weg vanwege zijn rol in het leger. “Ik heb je verteld dat mama er al die jaren voor je was en dat ik erg trots ben op de hechte relaties die je met je moeder en broers en zussen hebt opgebouwd,” zei Eisenkot. “Terwijl je opgroeide, verwonderde ik me over je immense ernst en gevoel voor humor. Voor jou was uitmuntendheid een manier van leven,” zei vader Gadi. “Gal, ik beloof je dat we de strijd in Gaza zullen voortzetten en de staat zullen versterken waar jij zo van hield.”
Minister Gadi Eisenkot op de begrafenis van zijn zoon. Foto: Avshalom Sassoni/Flash90
Met een broze stem en tranen verborgen achter zijn zonnebril, vervolgde hij: “Galush. Liefde van ons hart, ik beloof je dat we een verenigde en gelukkige familie zullen blijven, zodat het grote offer dat jij en de anderen die vielen, niet tevergeefs zal zijn en we het verdienen.” Tot slot zei Eisenkot: “Ik groet je, mijn geliefde zoon. We houden voor altijd van je – je vader, je moeder en de hele familie.”
Maor Cohen, foto: IDF
Slechts een dag later werd Gadi’s neef Maor Cohen (19), de zoon van zijn zus Sharon Eisenkot, ook gedood in de Gazastrook.
De afgelopen twee maanden hebben we verschillende begrafenissen en weken van rouw voor gesneuvelde soldaten bijgewoond. Dit is niet gemakkelijk en is altijd een nieuwe emotionele belasting. Tot nu toe zijn de namen van 413 gesneuvelde soldaten vrijgegeven voor publicatie, van de rang van rekruut tot luitenant-kolonel. Elke keer horen we de verhalen over hoe ze zijn gevallen en hoeveel ze van het land Israël hielden. Iedereen heeft het uur van de tijd in de geschiedenis van Israël begrepen. Het gaat om ons bestaan, om hen of ons – de duisternis of het licht. Jonge mensen doden is slecht, vooral jonge soldaten. Het zout der aarde. Dit zijn onze kinderen – zo simpel zien we het. De wereld schildert onze kinderen vaak af als monsters, maar wij kennen onze kinderen, het zijn geen monsters. Deze kinderen verdedigen ons land.
Onze zonen en dochters zijn nu gestationeerd aan de grenzen, in de Gazastrook of in het noorden van Israël. Als vaders zijn onze gedachten, naast ons werk, in de eerste plaats bij onze kinderen. Dat hoor ik van alle vaders in mijn omgeving en dat geldt ook voor mij. Onze drie zonen zijn sinds 7 oktober in reserve, waarvan twee vorige week in Khan Yunis in de zuidelijke strook. Onze schoonzoon ook. We doen dit al twee weken, dag na dag en nacht na nacht. We zien de noodzaak in om het Hamasregime te vernietigen. Zonder veiligheid heeft het geen zin om in het land te leven. Iedereen begrijpt dat, maar het punt is dat onze kinderen in oorlog zijn. Een vriend van mij, wiens zoon ook in Gaza vecht, vertelde me laatst dat de hele aankondiging van dagelijks gedode soldaten voor hem als “Russische roulette” was, een potentieel dodelijke gok, maar dan op het slagveld aan de grenzen van Israël. Ik ken geen enkele vader die zonen in oorlog heeft en zich geen zorgen maakt. De “klop op de voordeur” wordt vaak genoemd in de media, waar iedereen bang voor is.
De begrafenis van Maor Cohen Eisenkot. Foto: Noam Revkin Fenton/Flash90
Nog één ding, je moet weten dat er meer dan 2.000 nieuwe IDF-invaliden zijn sinds het begin van de oorlog. “We hebben nog nooit zoiets gezien”. Het hoofd van de afdeling Rehabilitatie van het Ministerie van Defensie, Limor Luria, zei dat ziekenhuizen haast hadden om de gewonden vrij te laten om nieuwe gewonde soldaten op te vangen: “Wie zal hen helpen douchen of zich verplaatsen in het ziekenhuis?” Elke dag neemt de revalidatieafdeling ongeveer 60 nieuwe gewonde soldaten op. En de tsunami van trauma’s ligt nog voor ons. “De meeste slachtoffers hebben ernstige verwondingen opgelopen. De staat moet begrijpen dat er hier een gebied is dat een herverdeling van middelen vereist.” We zullen hier de komende week meer over berichten, want ook wij willen helpen. We zijn hier de afgelopen dagen verschillende keren over benaderd.
De IDF heeft een nieuwe webpagina gelanceerd waar het aantal gewonde troepen tijdens de voortdurende oorlog tegen Hamas in de Gazastrook wordt bijgewerkt, met een uitsplitsing van hun toestand.
Redding gewonde soldaten Gazastrook
Onze kinderen en soldaten zijn heilig voor ons. En een arts herinnerde me daar onlangs aan. “De soldaten zijn heilig,” vertelde Dr. Leon Kaplan me aan de telefoon net voor middernacht. Mijn jongste zoon herinnerde zich Dr. Kaplan toen de broer van zijn kameraad meerdere keren in de rug werd geschoten tijdens zijn reservetijd. Eén kogel bleef steken op slechts een paar millimeter van zijn ruggengraat. De artsen van het Barzilai Ziekenhuis in Ashkelon durfden de extreem riskante operatie niet uit te voeren. Dr. Kaplan is hoofd van de afdeling wervelkolomchirurgie in het Hadassah Ziekenhuis in Jeruzalem en had mijn zoon 16 jaar geleden geopereerd. Ik stuurde Kaplans privé-nummer door naar mijn zoon. Diezelfde avond was de familie van de gewonde soldaat onderweg naar Jeruzalem, naar Kaplans privéappartement, met de röntgenfoto’s. Na twee dagen was de kogel eruit. Na twee dagen was de kogel eruit, in zijn hand. Wat een toewijding voor de soldaten!
God zei al tegen Mozes in de Bijbel: “Want jullie zijn een heilig volk voor jullie God, en de HEER heeft jullie uitverkoren om een volk voor Hem te zijn om te bezitten onder alle volken op aarde.” Ja, we zijn een heilig volk, maar we zijn niet altijd een heilig volk. Te vaak wordt er te veel gevraagd van het uitverkoren volk en dit leidt vaak tot een nog diepere teleurstelling.
Ja, we vechten voor het Bijbelse bestaansrecht, voor het recht om in dit land te wonen. We vechten voor de waarheid en vervangen de duisternis door licht. Voor God is Israël een heilige natie en andere naties kunnen dit niet tolereren of erkennen. De soldaten, onze kinderen, verdedigen hun families en het Bijbelse thuisland, het Beloofde Land. Ja, deze soldaten verdedigen actief de Bijbelse beloften voor het land. Daarom deed Dr. Kaplan ook alles wat in zijn macht lag om de jonge soldaat zonder aarzelen te helpen. Israël leeft in een compleet nieuwe tijd, geen gemakkelijke tijd, en leeft van moment tot moment. Angst zweeft altijd op de achtergrond. Maar de hoop om te leven is krachtiger. Het volk vecht ervoor en soldaten offeren er hun leven voor op. En dat is niet gemakkelijk en doet pijn.
“Wie de maritieme veiligheidsblokkade van Gaza schendt, overtreedt het internationaal recht.”
Sa’ar bekritiseert Belgische steun aan de PA: deze dient de ‘belangen van terroristen’
Internationale erkenning van Palestina: herhaalt de geschiedenis zich?
