Spelen met de Bijbel in de politiek

Israëls politieke heden wordt geconfronteerd met zijn bijbelse verleden. Anderen zien het andersom, namelijk dat Israëls bijbelse geschiedenis ook het politieke heden van het land bepaalt.

Door de jaren heen hebben we herhaaldelijk geschreven over de bijbelse acrobatiek in de politiek, die voor veel mensen in het buitenland vaak moeilijk te verwerken of te begrijpen is. De Bijbel is geen vreemde of taboe in de Israëlische media, net zoals de Koran de islamitische en Arabische politiek bepaalt. Het grappige of tragische is dat de meeste buitenlandse journalisten verslag doen van de oorlog in de Gazastrook vanuit een zogenaamd “neutraal, humaan en areligieus perspectief” en daarmee een tactische fout begaan. Westerse – d.w.z. christelijke – journalisten stemmen dus in met de Palestijnse bevrijdingsstrijd en de islamitische aanspraak op het Beloofde Land. Het is gewoon stom dat niemand dat zo ziet.

Ter herinnering: het doel van de barbaarse aanval op 7 oktober was Jeruzalem te bevrijden en diep het land binnen te dringen. Wat de Hamas-terroristen tot op zekere hoogte tegenhield en Israël behoedde voor een nog ergere invasie, was het Nova muziekfestival in Re’im. De menigte en de jonge vrouwen maakten de terroristen gek. Er zijn functionarissen die aannemen dat de terroristen zonder Nova (waar een Boeddhabeeld werd opgericht) dieper het binnenland zouden zijn binnengedrongen. Hamas viel het land binnen om islamitische redenen en Israël verdedigt het land om bijbelse redenen. Degenen die zich dit niet realiseren zijn het Westen, dat zijn religieuze en spirituele basis in de politiek is kwijtgeraakt. Dat geldt niet voor Israël en de Arabische landen in de regio.

In het wekelijkse televisieprogramma “Meet the Press” (N12) vroeg presentator en presentator Amir Segal aan internationaal strategieconsultant en campagnemanager Moshe Klughaft hoe hij de toekomst van premier Benjamin Netanyahu ziet. Is er nog hoop voor de Israëlische regeringsleider? Volgens Segal wil Netanyahu het Hamas-regime omverwerpen en vervolgens vrede sluiten met Saoedi-Arabië. Voor Klughaft is dit een te samenzweerderig verhaal. “Ik denk dat de persoon die verantwoordelijk is voor een bloedbad van Bijbelse proporties in principe niet aan het hoofd van de regering kan blijven staan, geen truc zal helpen,” benadrukte Klughaft, die door Forbes werd uitgeroepen tot een van de invloedrijkste mensen onder de 40 in Israël en door de Jerusalem Post tot een van de 50 invloedrijkste Joden ter wereld in 2020. Klughaft komt uit de rechtse hoek van de Israëlische politiek en is licht religieus. Meestal weet hij Netanyahu te verdedigen, maar dat is zelfs voor Klughaft niet meer mogelijk. Net als Segal en vele anderen in de media interpreteert hij de politieke situatie van Israël in het licht van bijbelse gebeurtenissen. Dat is normaal en correct.

-עמית סגל לקלוגהפט (יקיר הימין), האם יש לנתניהו עוד תקווה?
-קלוגהפט: “לא. מי שאחראי על טבח בקנה מידה תנ”כי כמעט, כמו שקרה פה, לא יוכל להישאר ושום טריק לא יעזור.”#פגוש pic.twitter.com/KOoPvZMAsI
— Lila Odin (@LOdinaev) December 24, 2023

Klughaft en anderen zien de barbaarse aanval op het zuiden van Israël als een bijbelse gebeurtenis. De Amalekieten vielen het land binnen, verkrachtten en vermoordden Israël’s vrouwen, schoten en onthoofden kinderen, volwassenen en soldaten, ontvoerden hele families met baby’s en moeders naar de Gazastrook en begingen alle denkbare gruweldaden. Een verschrikkelijk scenario, net als in bijbelse tijden. Niemand zou ervan gedroomd hebben om dit live mee te maken in onze generatie.

Op de eerste vrijdag van november sprak de Israëlische premier Benjamin Netanyahu de Israëlische defensiemacht toe en wenste hen Gods zegen toe voor hun inzet in de Gazastrook. Maar hij deed dat met een verwijzing naar de Bijbel. “Strijders, militairen en vrouwen, lieve veiligheidstroepen, boodschappers van het volk en de staat, jullie zijn het fundament van het bestaan van het volk Israël, al duizenden jaren, in de voortdurende strijd voor ons leven en voor onze vrijheid,” benadrukte Netanyahu. Aan het begin van zijn toespraak zei hij: “Sinds mensenheugenis hebben we tot het einde toe gevochten tegen bittere vijanden die ons wilden vernietigen. Uitgerust met de kracht van de geest en de rechtschapenheid van de weg, hebben we ons resoluut verzet tegen degenen die onze zielen en onze levens wilden vernietigen. De huidige oorlog tegen de moordenaars van Hamas is een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van het nationale verzet van generaties. We worden voortdurend herinnerd aan de beelden van het verschrikkelijke bloedbad van 7 oktober. Voor onze ogen zien we onze vermoorde broeders en zusters, de gewonden, de ontvoerden, de gevallen soldaten. Denk aan wat de Amalekieten jullie hebben aangedaan”.

Zelfs de voorzitter van de linkse Tel Aviv Universiteit, professor Ariel Porat, gaf in november een buitengewone toespraak over Israël en de Amalekieten: “Denk eraan wat de Amalekieten jullie hebben aangedaan toen jullie het land Egypte verlieten”. En toen citeerde de professor het Bijbelvers: “Jullie zullen de herinnering aan de Amalekieten uitwissen van onder de hemel. Vergeet het niet!” Maar het is vooral in de rechtse en religieuze media dat de politieke situatie wordt geïnterpreteerd in de context van de Bijbel. Rabbijnen en religieuze politici spreken openlijk voor de camera over God die zijn volk straft voor ongehoorzaamheid en strijd onder het volk, waarbij ze Bijbelse voorbeelden aanhalen. Israël wordt opgeroepen om zich te bekeren, zodat Gods genade en zegen weer van kracht kunnen worden.

En dat is nog niet alles: wekenlang hebben we ons Telegram-kanaal gebruikt om te beschrijven hoe Israëlische soldaten midden in de Gaza-oorlog God loven en toezingen. Hoe ze Chanoeka-lichten aanstaken, hoe ze voorlazen uit de Torarollen. Hoe vier gevechtsgraafmachines een beschermende muur vormden rond biddende soldaten, hoe officieren hun soldaten bemoedigden met de God van Israël en nog veel meer.

De Bijbel is geen spel in de politiek, maar de politiek van Israël speelt op de noten van de Bijbel. En dit is nog duidelijker geworden sinds het uitbreken van de oorlog in oktober.