Nu de gemiddelde Arabier steeds meer op de hoogte is van Israël en zijn conflict met de Palestijnen, is het sentiment enigszins verschoven, althans onder degenen die niet totaal gedreven worden door het idee van een heilige oorlog.
‘Vandaag de dag is het publiek geïnformeerd. Er is een stortvloed van meningen tegen de Palestijnse zaak,’ verklaarde de Saudische schrijver Abdulhameed Al-Ghobain in een interview deze maand met BBC Arabisch.
Wat betreft het verstevigen van de betrekkingen tussen Saoedi-Arabië en Israël, zei hij dat ‘het niet langer alleen maar publieke steun is voor de normalisering en het opbouwen van banden met Israël. Ons publiek heeft zich tegen de Palestijnen in het algemeen gekeerd.’
Maar hoe kon dat gebeuren? De ‘Palestijnse zaak’ was zo lang het middelpunt van de regionale Arabische politiek. De verandering heeft veel te maken met het gedrag van de Palestijnen zelf.
Strategische belangen versus religieuze overtuigingen
‘De Palestijnen hebben helemaal niets bijgedragen. We kunnen zeggen dat het emotionele mensen zijn waarvan het gedrag wordt bepaald door hun gevoelens’, legde Al-Ghobain uit.
Voor de hele moslimwereld is de ‘Palestijnse zaak’ inderdaad altijd gebaseerd geweest op emoties en religieuze overtuigingen, ondanks westerse pogingen om het af te schilderen als een overwegend politiek probleem. Dat de Joden nu soevereiniteit uitoefenen over gebieden die ooit onder de heerschappij van de islam vielen, wordt door vrome moslims als een belediging gezien.
Maar op een gegeven moment beginnen strategische nationale belangen de religieuze overtuigingen te domineren.
‘Mensen zeggen in het openbaar dat ze zich niet bekommeren om de Palestijnse zaak en om de Arabieren in het algemeen, en dat we onze betrekkingen in overeenstemming moeten brengen met onze belangen’, vervolgt Al-Ghobain. ‘Het is in ons strategisch belang, en in overeenstemming met onze toekomstige economische belangen, om echte betrekkingen met Israël te onderhouden. Israël is een geavanceerd land en daar kunnen we van profiteren.’
Met andere woorden, een Palestijnse Staat biedt de rest van de regio niets, terwijl is aangetoond dat de betrekkingen met Israël voordelig zijn.
Sterker nog, in sommige opzichten ziet Saoedi-Arabië, net als Israël, een onafhankelijke Palestijnse Staat onder zijn huidige leiding als een bedreiging:
– De Palestijnen behoorden tot de enige Arabieren die Saddam Hoessein steunden toen hij in 1990 Koeweit binnenviel;
– De Palestijnen behoorden tot de enige Arabieren die de aanval van Al Qaida op de Verenigde Staten in 2001 vierden;
– De Palestijnen behoren tot de enige Arabieren die de regionale ambities van Iran op zijn minst stilzwijgend steunen.
Zoals de vroegere Israëlische ambassadeur Yoram Ettinger in een recente e-mail aangaf, is het niet zo dat de Saoedi’s plotseling zionisten zijn geworden.
‘Terwijl het Huis van Saoed Palestijnen is gaan associëren met regionale dreigingen, beschouwt het de houding van Israëlische afschrikking als een essentiële, betrouwbare en effectieve bondgenoot in het licht van deze dreigingen’, legde Ettinger uit.
Het gaat allemaal om Saudische belangen, en die worden het best gediend door normalisering met Israël. Sterker nog, velen in de Arabische wereld komen tot het besef wat velen in Israël al lange tijd hebben beargumenteerd, namelijk dat een Palestijnse Staat, met name een die zo sterk wordt beïnvloed door mensen zoals Hamas, alleen maar zal dienen om de regio verder te destabiliseren.
Zie ook: Palestijnse zaak boeit steeds minder Arabieren
Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.
Media-aandacht voor Israël sinds 7 oktober “ongekend”
Erdogan vergelijkt Netanyahu en zijn regering net nazi-Duitsland
Een sprankje hoop
