In de rouwende Drusische stad Daliyat al-Karmel op de Karmelberg, ten zuidoosten van Haifa, sloot Sabura Abu Hamad op maandag haar lege café eerder, om de begrafenis bij te wonen van het hoogste Israëlische slachtoffer in de huidige oorlog.
“Het is een groot verlies, maar we blijven sterk,” zei de 53-jarige Abu Hamad over de dood van kolonel Ehsan Daxa, een 41-jarige vader van drie kinderen, die op zondag omkwam in de strijd tegen Hamas-terroristen in Gaza.
Zijn dood deed Abu Hamad denken aan de offers die haar familie voor Israël heeft gebracht.
Haar vader werd door terroristen in Libanon vermoord en zijn lichaam werd verminkt toen hij in de Israëlische strijdkrachten diende, terwijl zij, de jongste van vier kinderen, nog in de baarmoeder zat. Het hoofd van haar vader werd nooit gevonden. Sinds de dood van haar man draagt haar moeder alleen nog maar zwart en glimlacht ze zelden, vertelt Abu Hamad.
Haar mengeling van persoonlijke, gemeenschaps- en nationale rouw wordt door veel Israëlische Druzen gedeeld, een etnisch-religieuze minderheid van 150.000 mensen met een rijke militaire traditie. Hun alliantie met de Joden gaat terug tot vóór de oprichting van de staat en wordt vaak beschreven als een broederlijke lotsverbondenheid.
Op verschillende plekken langs de hoofdstraat van de stad, met ongeveer 20.000 inwoners, toonden gigantische schermen beelden van Daxa. Hij werd bewonderd als een lokaal succesverhaal en werd ook gezien als een pionier en rolmodel, omdat hij het tot de hoogste rangen van het pantserkorps van de Israëlische strijdkrachten had gebracht, waar relatief weinig Druzen dienen.
De straten van Daliyat al-Karmel (Arabisch voor “Wijngaarden van de Karmel”) waren verstopt vanwege de begrafenis, die duizenden Druzen en Joden uit het hele land aantrok naar deze heuvelachtige toeristenplaats, die bezoekers normaal gesproken aantrekt vanwege de uitstekende restaurants en winkels.
In haar rouwrede sprak Daxa’s weduwe Hudah over hoe haar man, een uitmuntende oorlogsheld, het ondanks zijn lange afwezigheid als beroepsofficier tijdens de oorlog toch altijd lukte om thuis en in zijn gemeenschap aanwezig te zijn.
“Ik wil vragen dat de reis die hij maakte, de reis die hij koos, niet voor niets was,” zei ze, en legde uit dat ze hoopt dat anderen in zijn voetsporen zullen treden om een betere toekomst voor alle Israëli’s te waarborgen.
Premier Benjamin Netanyahu noemde Daxa in een verklaring een ‘Israëlische held, strijder en commandant – een voorbeeld van het levenslange verbond met de Drusische minderheid.’
Hoewel Drusische vrouwen vrijgesteld zijn van militaire dienst, worden Drusische mannen, net als Joodse mannen, opgeroepen voor de dienstplicht. Het percentage Drusische mannen dat wordt opgeroepen ligt boven de 80 procent, ongeveer 10 procent hoger dan bij de mannelijke bevolking van Israël. En velen van hen dienen in gevechtsfuncties.
De oorlog die op 7 oktober 2023 uitbrak, eiste een zware tol onder de Druzen in Israël. Onder de honderden slachtoffers van het Israëlische leger (IDF) bevinden zich ook 12 Drusische soldaten die in de strijd zijn omgekomen. Naast kolonel Daxa stierven twee luitenant-kolonels, twee majoors en twee kapiteins, evenals vijf andere strijders. Twaalf Drusische kinderen werden in augustus in de stad Majdal Shams op de Golan door Libanese terroristen vermoord, toen zij een raket op het plaatselijke voetbalveld afvuurden.
Het was de dodelijkste aanval op een Israëlisch doelwit sinds de bloedbaden van oktober 2023, toen duizenden Hamas-terroristen ongeveer 1.200 mensen in Israël vermoordden en nog eens 251 mensen naar Gaza ontvoerden. Hezbollah en andere terroristen in Libanon begonnen op 8 oktober 2023 met het afvuren van raketten op Israël. Israël vecht tegen Hamas en Hezbollah in een voortdurende regionale strijd, een van de langste conflicten in de geschiedenis van de staat.
De oorlog heeft de Drusische minderheid buitengewoon hard getroffen, niet alleen vanwege het aantal slachtoffers, maar ook omdat het toerisme in het noorden van Israël, waar de gemeenschap geconcentreerd is en waar hele steden grotendeels afhankelijk zijn van buitenlandse bezoekers, is stilgevallen.
Abu Hamad “houdt zich financieel staande,” zegt ze in haar centraal gelegen Shafiq Café, dat bekend staat om zijn Knafeh, een Midden-Oosters kaasdessert.
Hiba Halabi, een restauranteigenaresse die zich specialiseert in Drusische gerechten, zoals koolrolletjes en de zogenaamde Drusische pita, heeft het moeilijk om rond te komen, zegt ze.
Meerdere geïnterviewden in Daliyat al-Karmel gaven aan dat, ondanks de moeilijkheden die de oorlog met zich meebracht, het de Drusisch-Joodse samenwerking alleen maar heeft versterkt.
Vooral op de Golan heeft de oorlog “integratieprocessen versneld die al tientallen jaren gaande zijn,” zei voormalig minister van Communicatie Ayoob Kara, een prominente Drusische politicus van de Likud-partij, die tot 2019 minister was in Netanyahu’s regering.
Hij wees erop dat ongeveer 20.000 Druzen op de Golan zich jarenlang als Syriërs onder Israëlische bezetting voordeden, uit angst dat Israël de Golan aan Syrië zou teruggeven. De Syrische Druzen waren bondgenoten van het regime van president Bashar al-Assad. Als onderdeel van dit narratief had de grote meerderheid van de Druzen op de Golan ervoor gekozen om niet deel te nemen aan gemeenteraadsverkiezingen of het Israëlische staatsburgerschap aan te nemen, waarop ze recht hebben.
Dit veranderde na het feitelijke uiteenvallen van Syrië tijdens de burgeroorlog, die in 2011 begon. In dat jaar waren er in de vier Drusische gemeenschappen op de Golanhoogten meer dan 1.400 Israëlische staatsburgers, vergeleken met slechts ongeveer 200 in 2006. Meer dan 3.000 Drusische inwoners van de Golan brachten hun stem uit bij de gemeenteraadsverkiezingen, vergeleken met 277 in 2009.
Syrische vlaggen, die vroeger overal in de Drusische gemeenschappen op de Golanhoogten aanwezig waren, zijn vrijwel verdwenen, vertelde Yusri Hazran, docent Drusische cultuur aan het Shalem College in Jeruzalem, in augustus aan Globes.
Na de raketaanval op Majdal Shams hoorde de verslaggever inwoners die zich in het openbaar uitlieten op een manier die voorheen ondenkbaar zou zijn geweest. Een van hen zei onder zijn echte naam tegen de media: “Israël zou Libanon moeten platbranden.” Een ander zei dat Israël “Hezbollah zou moeten vernietigen.”
Terug in Daliyat al-Karmel wordt de voortzetting van de oorlog vergezeld door dezelfde debatten die ook in de rest van de Israëlische samenleving plaatsvinden. Abu Hamad, die in haar café een grote foto heeft van Yitzhak Rabin en koning Hoessein die samen sigaretten roken, vindt dat het tijd is om de vijandelijkheden te beëindigen. “Er is genoeg bloed vergoten,” zei ze tegen JNS.
Radi Mishilah, een gepensioneerde postbode en dichter in de zeventig, is van mening dat de IDF zich uit de Gazastrook zou moeten terugtrekken om de gijzelaars vrij te laten in het kader van een overeenkomst, maar wel zou moeten blijven vechten tegen Hezbollah in Libanon en vergelding zou moeten zoeken tegen Iran.
Kara is van mening dat Israël op alle fronten moet blijven strijden, “totdat al zijn vijanden verslagen zijn, wat in zicht is.”
Dit is volgens hem noodzakelijk voor het overleven van Israël, “maar ook voor het overleven van de Druzen, want we hebben geen alternatief: Alleen een sterk Joods Israël kan een vrije Drusische gemeenschap garanderen. Anders veroordelen we onszelf tot de genadeloze onderdrukking, die het trieste lot is van elke religieuze minderheid in deze regio.”
Toch voelen sommige inwoners zich gediscrimineerd. Mishilah zegt dat hij zich als een “derdeklasburger” voelt, omdat de autoriteiten weigeren een van zijn huizen aan te sluiten op het elektriciteitsnet of hem een bouwvergunning te geven – een veelvoorkomend probleem in Drusische gemeenschappen, waar velen zich slachtoffer voelen van een onrechtvaardig grondbeleid.
“Elke keer dat een van ons sterft bij de verdediging van Israël, wordt er een week lang gesproken over de heilige Joods-Drusische bloedband, en daarna worden we weer als vuil behandeld,” klaagt hij.
Deze al lang bestaande problemen laaiden opnieuw op na de goedkeuring van de Basiswet “Israël als natiestaat van het Joodse volk” in 2018, omdat critici beweren dat de Druzen hierdoor aan de zijlijn werden gezet. In november kondigde Netanyahu’s coalitie aan dat ze de wet zouden aanpassen om de status van Drusische Israëli’s te verankeren.
Sommige gemeenschapsleiders, waaronder Kara, geloven niet dat de wet gewijzigd hoeft te worden of dat deze de Druzen benadeelt. “Links heeft enkele Druzen voor hun eigen doeleinden misbruikt en hen ingezet in hun identiteitspolitiek om processen en wetten te blokkeren die de gemeenschap alleen maar ten goede zouden kunnen komen,” zei hij tegen JNS.
Uiteindelijk, zei Kara, “heeft de oorlog deze verzonnen scheidingen terzijde geschoven en het onwankelbare verbond tussen de Druzen en de Joodse en democratische staat Israël en zijn samenleving benadrukt.”
Gaza-terroristen hebben waarschijnlijk nog “een paar honderd” raketten over
IDF-chef: Niet aflatende druk op Hamas om gijzelaars vrij te laten
Helikopterwrak uit Jom Kippoer-oorlog ontdekt in Syrië
