Op de 31e verjaardag van Oslo moet links zijn haat opgeven

13 september 1993 was de dag dat de heersende klasse van Israël het zionisme in de steek liet. De dag dat toenmalig premier Yitzhak Rabin in de rozentuin van het Witte Huis stond en officieel de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie erkende – onder het enthousiaste applaus van zijn aanhangers thuis – was het moment dat Israëls elite collectief hun gehechtheid aan hun natie opgaf.
Zie ook: Praten met Aviel – 30 jaar Oslo en niets bereikt

De PLO was vele dingen. Het was een terroristische organisatie. Het was de architect van het moderne terrorisme, waaronder vliegtuigkapingen, ontvoeringen, de moord op gezinnen, de massamoord op kinderen en de moord op diplomaten.

De PLO trainde iedereen, van Khomeini’s Islamitische Revolutionaire Garde tot het Japanse Rode Leger, de Baader-Meinhof Bende en de Black Panthers. De PLO bracht terroristen van alle ideologische achtergronden samen en smeedde ze om tot een revolutionair conglomeraat dat verenigd was in de wens om de Verenigde Staten, het Westen, de Joden en hun staat Israël te vernietigen.

De PLO was een politieke oorlogsgroep. Het bracht genocidale Jodenhaat naar radicaal links in het Westen. Ze gebruikte de media om barbaarse massamoorden en wrede martelingen te romantiseren terwijl ze die uitvoerde.

Via haar Westerse lakeien slaagde de PLO erin om nauwelijks 20 jaar na de Holocaust de Jodenhaat opnieuw te vestigen als een politiek mobilisatiemiddel en een belangrijke culturele kracht. Via haar propaganda overtuigde de PLO onwetende jongeren met een schuldig geweten ervan dat hun nazi-ouders in feite slachtoffers waren. Het zionisme werd gedemoniseerd als een nieuw nazisme – erger dan het eerste. En in 1975, 30 jaar na de bevrijding van Auschwitz, nam de Algemene Vergadering van de VN Resolutie 3374 aan, die het zionisme bestempelde als een vorm van racisme.

Zionisme wordt vaak gedefinieerd als de Joodse nationale bevrijdingsbeweging. Dat is ook waar, maar deze definitie verdoezelt meer dan ze verheldert. Zionisme is eenvoudigweg Jodendom.
Het Jodendom heeft drie fundamenten – de Tora, de natie Israël en het land Israël. Er zijn eeuwen van campagnes geweest om Joden onder dwang te bekeren tot andere geloven, vol met massale verbrandingen van heilige boeken met als doel de Thora uit te roeien en Joden te vernietigen door hun heilige teksten fysiek te vernietigen en hen geestelijk gevangen te zetten door hen te dwingen afstand te doen van hun geloof.

Campagnes om het Joodse volk te vernietigen – of dat nu gebeurde door middel van genocide, massale uitzettingen, de Code Napoleon of communistische dictaten die Joden verplichtten hun nationale trouw op te geven – waren erop gericht Joden fysiek te vernietigen of hen te dwingen de relevantie van hun eigen identiteit te verwerpen.

Het zionisme ging vooraf aan zowel de Torah als het volk Israël. Het Jodendom begon op het moment dat God tegen Abraham zei dat hij het land van zijn vaderen moest verlaten en naar het land Israël moest verhuizen, waar hij een natie zou worden die georganiseerd was volgens de wetten die God had voorgeschreven. De Joodse natie werd geboren in het land Israël. En het geloof van Israël werd daar geboren. Noch de wet, noch de natie hebben enige betekenis zonder het land Israël.

En dat is het punt – elk van de drie fundamenten van de Joden is onlosmakelijk verbonden met de andere.

De PLO had drie oprichters – Yasser Arafat, de Egyptische president Gamal Abdel Nasser en de KGB. Voor Arafat was de PLO een middel om de erfenis van de grondlegger van het Palestijnse nationalisme, de nazi-agent Haj Amin el Husseini, over te nemen. Husseini was de leider van de moderne jihad tegen de Joden en de Britten in de hele Arabische wereld. En hij gebruikte het antisemitisme als middel om de Britten en anderen ervan te overtuigen zijn inspanningen tegen de Joden te steunen, terwijl hij zijn volgelingen opdroeg oorlog te voeren tegen Groot-Brittannië.

Met de hulp van zijn Sovjetsponsors leidde Arafat een soortgelijke politieke operatie onder westerse radicalen. En net als Husseini probeerde Arafat de pan-Arabische steun voor de vernietiging van Israël op de lange termijn te consolideren.

De PLO diende de doelen van Nasser op twee manieren. Toen hij de terreurgroep in 1964 oprichtte, stelde Nasser zich voor dat de terreurgroep zijn positie als de onbetwiste leider van de Arabische wereld zou consolideren. Na zijn overweldigende nederlaag in de Zesdaagse Oorlog drie jaar later, zag hij de PLO als een proxy om te dienen als de voorhoede van de pan-Arabische oorlog om Israël te vernietigen en in het nieuws te houden terwijl de Arabieren hun strijdkrachten heropbouwden en zich organiseerden voor een nieuwe ronde van oorlog.

Voor de Sovjets was de PLO een middel om de morele gevoeligheden van het door de VS geleide Westen te ondermijnen. De Joodse staat was het paradigmatische fundament van de Westerse natiestaat. De grondleggers van de VS wilden een nieuw Jeruzalem vestigen in de Nieuwe Wereld, gebaseerd op de wet van God en een geloof in de inherente feilbaarheid van de mens.

De PLO, die beweerde dat Israël een racistische, kolonialistische buitenpost was, was een middel om Israël te delegitimeren en, bij uitbreiding, de Verenigde Staten en de Westerse wereld. Als Israël in zonde was geboren, dan was de Bijbel een leugen en waren de Verenigde Staten zelf gesticht op het immorele geloof in niets anders dan racistische, Europese suprematie.

Wat Israël betreft, was het dubbele terrorisme en de politieke oorlogsvoering van de PLO gericht op de balkanisering van de Israëlische samenleving. PLO-surrogaten en -sympathisanten maakten eerst linkse Amerikaanse Joden en daarna linkse Israëlische activisten gretig het hof om hen weg te lokken van de overgrote meerderheid van Amerikaanse Joden en Israëli’s die de verraderlijkheid van de politieke acties van de PLO en het pure kwaad van haar terrorisme erkenden. Het idee was om hen ervan te overtuigen dat “vrede” zou zegevieren als Israël gewoon de legitimiteit van de PLO zou accepteren.

Deze activisten lanceerden op hun beurt campagnes in de Amerikaans-Joodse gemeenschap en in Israël om Israëli’s die de PLO afwezen te demoniseren als atavistische oorlogszuchtigen. Na verloop van tijd wierpen hun inspanningen vruchten af. Toen Israëlisch rechts in 1977 voor het eerst aan de macht kwam, met de steun van religieuze en arbeidersklasse, voornamelijk Sefardische Israëli’s, werd de legitimering van de PLO steeds meer een middel om links te verenigen in een samenhangende oppositie en sociale klasse.

Gezien de aard, het doel en de modus operandi van de PLO, betekende erkenning van de legitimiteit van de PLO vanaf het begin een afwijzing van de legitimiteit van het zionisme of de staat van de Joden. Voor Israëli’s en Joden in de diaspora betekende dit sociaal en politiek activisme gericht op het legitimeren van haat tegen Israëlische gemeenschappen waarvan de leden weigerden hun banden met het Jodendom te verzwakken. Dit gold zowel voor het traditionele Jodendom van de Sefardische Joden, de ultra-orthodoxie van de Haredim als voor de gehechtheid van de nationale religieuze gemeenschap in Israël aan het land Israël, met name Judea en Samaria.

Rabins besluit om op 13 september 1993 in het Witte Huis de legitimiteit van de PLO te erkennen, maakte deze hatelijke, anti-Joodse houding tegenover het volk Israël en zijn nationale identiteit tot de nationale strategie van de Israëlische regering.

Het is echter volledig mislukt.
Het is om twee redenen volledig mislukt. Ten eerste was het doel van de PLO nooit vrede. Het was altijd de vernietiging van Israël – heel Israël. Daarom kon de PLO nooit een echte partner zijn voor een Israëliër, hoe links die ook stond, die er niet van overtuigd was dat Israël volledig moest verdwijnen. En zelfs zij hadden een probleem. Want het bleek dat de PLO slechts een gateway drug was voor Hamas, dat niet eens lippendienst wilde bewijzen aan het onderscheid tussen postzionistische en zionistische Joden.

De tweede reden voor de mislukking is dat het verhaal van Israëls criminaliteit en immoraliteit nooit waar was en de meeste Israëli’s hebben het nooit geloofd. De meeste Israëli’s hebben ook nooit het onderscheid tussen “goede” en “slechte” Joden geaccepteerd. Ze zijn het er nooit mee eens geweest dat er iets moreel verwerpelijks is aan het zionisme, de Torah of het Israëlische volk. Hoe hard links het ook probeerde, ze konden nooit een meerderheid van de Israëli’s laten instemmen met het basisprincipe dat hun beleid en acties stuurt.

Zeker, Israëli’s willen vrede. Maar ze geloven niet dat zij de reden zijn waarom de Joodse staat en het Joodse volk geen vrede hebben gekregen. Ze weigeren zichzelf de schuld te geven van de agressie en de haat tegen hun volk en hun land.

Het probleem met de politiek van haat is dat haat een moeilijk te doorbreken gewoonte is. Als je geconditioneerd bent om te geloven dat je toekomst afhangt van het verslaan van het object van je haat, kun je alleen van gedachten veranderen als je stopt met haten. Sinds 1993 heeft de PLO keer op keer bewezen dat het Israëls vijand is en niet zijn vredespartner. Maar de waarheid aanvaarden betekende aanvaarden dat links het land rampspoed had gebracht en dat de objecten van hun haat – de Joden die weigerden om ook maar enig aspect van hun identiteit op te geven – al die tijd gelijk hadden gehad.

Met andere woorden, de acceptatie van een mislukking vereiste dat ze ofwel hun klasse-identiteit opnieuw definieerden of deze opgaven. Links koos ervoor om zichzelf opnieuw uit te vinden. Het omarmde het concept van de “Start-Up Nation” om zijn economische en culturele macht veilig te stellen en zich tegelijkertijd te distantiëren van de rest van de samenleving. Door de controle over het nieuwe elixer van de hightech te grijpen, werd links een deel van de mondiale elite met haar hoofdsteden in Davos en Silicon Valley.

Maar je moet betalen om het rijk van de nieuwe globalistische elite te betreden. De opperheren streven naar een postnationalistische, internationalistische regeringsvorm. Hun ideologische wortels liggen niet in het Amerikaanse kapitalisme. De leiders van de nieuwe mondiale heersende klasse, opgeleid aan elite-universiteiten die geworteld zijn in het antiwesterse sovjetdenken, zijn postnationalistisch en onderschrijven het sovjetstandpunt dat het zionisme, de apotheose van nationalistische aspiraties, onwettig is. Om lid te worden van hun club moesten Israëls tech-titanen hun trouw aan hun “gewelddadige kolonisten” en “ultraorthodoxe” landgenoten ontkennen.

Met andere woorden, zelfs toen ze probeerden te ontsnappen aan het PLO-elixir dat de catastrofe van de Palestijnse terreurstaat in het hart van Israël teweegbracht, stonden ze voor dezelfde keuze.

Het werkte, min of meer, tot 7 oktober. Op die dag gebeurden er twee dingen. Ten eerste lieten Palestijnse terroristen, met hun paragliders, Toyota pick-up trucks, bazooka’s en sadistische bloeddorst, de mythe ontploffen dat technologie Israël zal bevrijden van de noodzaak om zichzelf te verdedigen met de broeders waar links wanhopig van hoopte af te zien. Alle militaire toepassingen van de Start-Up Nation – de hightech sensoren, de signaalintelligentie, het slimme hek, de luchtmacht – faalden volkomen op 7 oktober. Het enige dat die dag werkte, was het ongegeneerde heldendom en patriottisme van de Joodse burgers en veiligheidstroepen die ongeremd naar het zuiden stormden om de gezinnen en gemeenschappen te redden die onder de voet gelopen werden.

Het tweede dat gebeurde was dat de internationale jetset, de mondiale elite, elk onderscheid tussen “goede” en “slechte” Joden liet vallen. De foto’s van de gijzelaars in Be’eri en Kfar Azza werden bestormd met dezelfde haat die lange tijd alleen gericht was geweest op “gewelddadige kolonisten” of “identificeerbare Joden”. Universitaire Jodenhaters voelden niet langer de behoefte om te doen alsof sommige Israëli’s aanvaardbaar waren.

In de afgelopen 11 maanden hebben leden van de post-zionistische sector geworsteld om in het reine te komen met de verbrijzeling van hun illusies. Hun leiders proberen hun positie te consolideren. Maar hun volharding dat de problemen liggen bij premier Benjamin Netanyahu, de Haredim, de messianistische kolonisten of de imbeciele sukkels die in tranen uitbarsten bij liederen over Am Yisrael vindt steeds minder aanhangers. Elk protest loopt na een paar dagen dood. De spanning is weg. Zonder “vrede” of “Start Up Nation” vijgenblaadjes om zich achter te verschuilen, is haat het enige dat overblijft.

Eenendertig jaar na het omarmen van de PLO en haat, moet links het nu eindelijk opgeven. Het voortbestaan van Israël hangt ervan af.