Ik zat op de markt, midden in het eenvoudige Israëlische dagelijkse leven – de geuren van kruiden, het geroep van verkopers, flarden van gesprekken van mensen die nog niet durven te hopen – en plotseling gebeurde het.
We hoorden op het nieuws: “De gijzelaars zijn in handen van het IDF.”
Eén stem riep, toen twee – en plotseling een enorme uitbarsting van stemmen: kreten van vreugde, kreten van opluchting, de eerste zucht van verlichting na lange maanden van ingehouden adem.
Twee jaar geleden verstomden de woorden.
Het hart verstomde.
Er viel niets meer te zeggen gezien de pijn, het verdriet, de machteloosheid.
En vandaag – ontbreken de woorden opnieuw.
Maar deze keer is de stilte vol licht, vol bevrijding, vol leven dat terugkeert.
Het is een dubbele, veelvoudige vreugde.
Een onmetelijk geluk dat zichzelf nauwelijks kan bevatten.
Het hart is overvol, explodeert van emoties – vreugde en tranen, dankbaarheid en angst, verlangen en geloof.
Alles vermengt zich met elkaar, zoals het hele volk van Israël – één en toch verscheurd, gebroken en verbonden, maar op zo’n moment: één hart.
Het “Gijzelaarsplein” in Tel Aviv maandagochtend. Foto: Miriam Alster/Flash90.
Op het Gijzelaarsplein gebeurt een wonder.
Prachtige jonge mensen, zonen en dochters, die zijn opgegroeid in een onbegrijpelijke realiteit, staan daar met wapperende vlaggen, springen, zingen, huilen en lachen tegelijk.
Liederen klinken, het licht flikkert op hun jonge gezichten en hun harten gaan open.
En de grote Trump landt middenin dit alles – alsof zelfs de hemel deelneemt aan dit feest, alsof de wereld even stilstaat om het kleine en grote wonder van het volk Israël te aanschouwen.
En we zagen hen.
We zagen hen – gezond, ongedeerd, levend.
En ons hart smolt.
Een gevoel van opluchting. Een gevoel van dankbaarheid.
Een duidelijk besef van wie we moeten bedanken – en naar wie we een stille blik van dankbaarheid sturen.
Want er zijn momenten waarop woorden te klein zijn en de dankbaarheid zelf een gebed wordt.
We vieren – met tranen in onze ogen, met een omhelzing in ons hart voor elke moeder en elke vader, voor elke broer en elke zus, voor elk gezin dat nog wacht.
En deze verwachting – van de fysieke ontmoeting, van het contact van hand tot hand, van de eerste blik van echte nabijheid – is onze grootste hoop.
Het volk ademt weer.
De staat beweegt weer.
De liefde stroomt weer.
En wij – allemaal – weten:
niet alleen onze kinderen zijn vandaag naar huis teruggekeerd,
ook een deel van ons hart is weer gaan kloppen.
Nu kunnen we ons richten op genezing, broederschap en hereniging van de grote breuk.
Het feest Simchat Torah, de wekelijkse paragraaf Bereschit – de schepping van de wereld, de schepping van de mens, de schepping van de verbinding tussen de Schepper en zijn werk.
Morgenochtend vroeg opstaan en opnieuw beginnen – vanaf Bereschit, vanaf het begin.
Slichot – Joden vragen God om vergeving
Een nationale en morele overwinning – Netanyahu viert de Gaza-deal als een keerpunt
Vrouwen die strijden tegen terroristen en clichés
