
Zaterdagavond moest ik met mijn zoon naar de dokter in een Arabisch dorp vlakbij ons huis in Galilea om toestemming te krijgen om naar school te gaan. Toen we aankwamen, zat de doktersassistente, die een moslim-hoofddoek droeg, aandachtig naar een voetbalwedstrijd te kijken op haar “tablet”. Ik was verbaasd dat ze voetbal keek en vroeg haar in het Hebreeuws waarom ze dat zo leuk vond. In mijn ervaring is kijksporten vooral een mannending, maar ik dacht dat ze misschien een sportliefhebber was – hijab niettegenstaande – en dacht er verder niets van.
Binnen een paar minuten gingen we naar de vriendelijke, oudere, islamitische huisarts. Maar ook hij zat voor zijn scherm naar de wereldbeker voetbalwedstrijd te kijken. En door een open deur zag ik de verpleegster van de kliniek ook kijken.
Het waren de allerlaatste minuten van een WK-kwartfinale, maar ook al is voetbal de favoriete sport van de wereld, dat verklaarde nog niet alles.
Wie speelde er? Marokko en Portugal.
En wie heeft er gewonnen? Marokko leidde met 1 tegen 0!
We bleven nog een minuut in de dokterspraktijk tot het laatste fluitsignaal.
Het dorp kwam tot leven met vuurwerk en toeterende auto’s.
Het was de eerste keer dat een islamitisch voetbalteam in de top 4 van de wereld stond. En het was ook de eerste keer dat een Arabisch team in de top 4 stond.
Mijn zoon en ik waren volkomen verrast door de vreugde-uitbarsting in dit Israëlisch-Arabische dorp in de buurt van Kana, de plaats uit het Nieuwe Testament. De enthousiaste fans stapten in hun auto’s en creëerden een geïmproviseerde file. Mensen gingen de straat op om samen te vieren, een gemeenschappelijke identiteit die lokale kwesties en hun gevoel een minderheid te zijn in de Joodse staat overstijgt.
Ik was ook blij voor Marokko dat als underdog een Europese topploeg versloeg. Dat was spannend. Maar het voelde ook een beetje gevaarlijk. Tussen het vuurwerk dat vanuit de huizen werd afgestoken, hoorden we ook feestelijke geweerschoten. In plaats van pizza te kopen, besloten we discreet onze weg uit het dorp te vinden.
Het is fascinerend wanneer een klein overblijfsel plotseling het gevoel heeft dat het een veel grotere wereldwijde gemeenschap en identiteit heeft.
Heeft iemand van jullie zich de laatste tijd zo gevoeld?