De hypocrisie van mensen die beweren te geloven in sociale rechtvaardigheid en die tieren over wit voorrecht en kolonialisme is goed gedocumenteerd.
De antisemitische obsessie van degenen die Israël zien als ’s werelds enige schender van de mensenrechten en hun trouw verklaren aan de Palestijnen is vooral stuitend gezien hun gebrek aan belangstelling voor de misstanden van de Palestijnse leiders tegen hun eigen volk, de vervolging van Palestijnen in Libanon en de marteling van en moord op Palestijnen door het Syrische regime. Nog opmerkelijker is het stilzwijgen van mensenrechtenactivisten over slavernij in de Arabische wereld.
Het onderwerp kreeg korte tijd bekendheid in de jaren tachtig met de publicatie van de boeken The Arabs as Master Slavers van John Laffin (1982) en Slavery in the Arab World van Murray Gordon (1989). Beiden beschreven de geschiedenis van de slavernij in de regio. Laffin merkte op dat “de slavenhandel in Afrika voor het eerst door de Arabieren is begonnen; zij waren de aankopers en leveranciers” en dat “vanaf de vroegste periode van de geschiedenis van de islam in Afrika, tot slaaf gemaakten vaak werden genoemd als eerbetoon of belastingen die aan politieke superieuren werden betaald”.
Laffin citeert The Economist uit 1956: “Saoedi-Arabië lijkt het meest schuldig wat betreft ‘klassieke’ slavernij.” De Saoedi’s waren de laatsten die de slavernij in Arabië afschaften – in 1962. Niettemin merkte Laffin op dat “tegen de jaren 1960 de slavernij in Arabië bloeide als nooit tevoren.”
Snel vooruit naar het heden.
Een rapport van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) is zojuist uitgebracht waarin wordt vastgesteld dat in 2021 naar schatting 50 miljoen mensen in moderne slavernij leven, waaronder 3,3 miljoen kinderen. Daarvan zitten er 28 miljoen vast in dwangarbeid en 22 miljoen in een gedwongen huwelijk.
Meer dan 10 procent van hen bevindt zich in de Arabische staten, die de hoogste percentages dwangarbeid (5,3 per duizend mensen) en gedwongen huwelijken (4,9 per duizend mensen) kennen.
Volgens de Global Slavery Index (GSI) zijn meer dan 500.000 mensen tot slaaf gemaakt in de Arabische landen.
Shravan Raghavan, redacteur van Statecraft, een publicatie gericht op Zuid-Azië, legt uit: “Werknemers worden binnengebracht onder het zogenaamde kafala-systeem, waarbij ze in wezen eigendom worden van de werkgevers.” Deze immigranten hebben meestal geen idee waar ze aan beginnen.
“Onder de voorwaarden van het kafala-systeem,” merkt hij op, “kunnen arbeiders hun baan niet opgeven of het land verlaten zonder toestemming van hun sponsor, en diezelfde sponsors houden hun paspoorten en salaris in en eisen zelfs betaling om hun vrijlating toe te staan.”
Velen worden misbruikt:
Werknemers krijgen soms maar 80 cent per uur en worden gedwongen om restjes te eten en de hele dag bereikbaar te zijn zonder vrije tijd. Ze worden ook blootgesteld aan intense fysieke, verbale en seksuele mishandeling, pesterijen en intimidatie. Wetshandhavers bieden weinig respijt en sturen de vermoeide werknemers over het algemeen terug naar hun misbruikers wanneer zij alarm durven te slaan.
De IAO rapporteerde bijvoorbeeld:
“In Saoedi-Arabië, waar migrerend huishoudelijk personeel niet dezelfde rechten heeft als andere werknemers in het land, kunnen worden onderworpen aan economisch en fysiek misbruik en uitbuiting, inbeslagname van paspoorten door werkgevers en het de facto voortbestaan van een sponsorsysteem.”
Een van de ergste landen is reeds lang Qatar, met een bevolking van 2,9 miljoen en meer dan twee miljoen arbeidsmigranten die 95% van de werknemers in de particuliere sector uitmaken.
Volgens de IAO:
“Sinds 2010, toen Qatar het recht kreeg om de 2022 FIFA World Cup te organiseren, zijn er wijdverspreide berichten over ernstige schendingen van arbeidsrechten tegen migrantenarbeiders, waaronder dwangarbeid.”
Zo zijn er beschuldigingen van mishandeling van de arbeiders die de stadions bouwen.
Om het WK te kunnen organiseren, moest het land hervormingen doorvoeren. De IAO heeft samengewerkt met de regering van Qatar, maar concludeerde: “Iedereen erkent dat het werk nog niet af is.”
In het rapport wordt ook gewezen op de bezorgdheid over mensenhandel in Irak, Libië, Syrië en Jemen. Syrië en Jemen behoorden ook tot de landen die werden beschuldigd van het ronselen en inzetten van kindsoldaten.
Volgens de GSI hadden Syrië, Irak en Jemen de hoogste prevalentie van moderne slavernij en het hoogste absolute aantal slachtoffers, goed voor 76 procent van de slachtoffers in de regio. De indexeerders erkenden dat er problemen waren met het verzamelen van gegevens en “dat de omvang van de moderne slavernij in deze regio waarschijnlijk aanzienlijk wordt onderschat”.
De GSI merkte ook op dat de Golfstaten “beperkte bescherming bieden aan migrantenpopulaties die het kwetsbaarst zijn voor moderne slavernij” en “zeer weinig maatregelen hebben genomen om de rechten en veiligheid te beschermen van de miljoenen migranten die in hun bouw- en huishoudelijke sector werkzaam zijn”.
Je zou verwachten dat de mensen die het Washington Monument en het Jefferson Memorial willen afbreken vanwege het feit dat deze presidenten slaven bezaten, zich ook maar iets zouden aantrekken van de slaven van vandaag. De sociale rechtvaardigheidsstrijders die zo verteerd worden door het gedrag van Israël, kijken niet verder dan de grenzen en de betwiste gebieden om de wijdverspreide misstanden in de regio te zien. Zelfs de slavernij kan hen niet afleiden van hun kortzichtige focus op de Joden.
Liberman over Amerikaans hulpplan voor Gazastrook: “zeer, zeer negatief”
Trump presenteert in Saoedi-Arabië een visie voor het Midden-Oosten waarin Israël nauwelijks wordt genoemd
Pesach – Beslissende test voor verlossing
