In een interview met Maariv vorige week deed de voormalige Israëlische luchtmachtcommandant Amir Eshel verschillende opzienbarende bekentenissen over de rol die hij en andere IDF-generaals speelden bij het verijdelen van het belangrijkste strategische beleid van de voormalige premier Benjamin Netanyahu. Zijn meest opzienbarende bekentenissen hadden betrekking op het Israëlisch-Palestijnse vredesplan van de voormalige Amerikaanse president Donald Trump.
In 2019 benoemde de toenmalige Israëlische oppositieleider Benny Gantz Eshel tot zijn gesprekspartner voor de regering-Trump en haar vredesplan voor het Midden-Oosten. In deze functie vergezelde Eshel Gantz naar het Witte Huis voor een ontmoeting met Trump op 27 januari 2020, de dag voordat Trump en Netanyahu het plan presenteerden.
Het plan van Trump riep Israël op zijn recht en, via dat recht, soevereiniteit toe te passen op 30% van Judea en Samaria. De andere 70%, die de helft van het door Israël bestuurde gebied C omvat, alsook de gebieden die door de Palestijnse Autoriteit worden bestuurd, zouden nog vier jaar in hun huidige staat blijven. Als de Palestijnen zich houden aan de in het plan opgenomen voorwaarden voor een eigen staat, zouden zij de controle krijgen over de resterende door Israël bestuurde gebieden, die zouden worden toegevoegd aan de Palestijnse steden en dorpen die de PA sinds 1996 controleert.
Netanyahu en het Trump-team kwamen overeen dat het plan op 28 januari 2020 in het Witte Huis zou worden gepresenteerd en dat Netanyahu tijdens de Israëlische regeringsvergadering na de presentatie een regeringsbesluit zou goedkeuren om de Israëlische wet toe te passen op de door het plan afgebakende gebieden van Judea en Samaria. Voorafgaand aan de ceremonie informeerde de toenmalige Amerikaanse ambassadeur in Israël, David Friedman, geselecteerde Israëlische journalisten over de details van het plan, met inbegrip van de geplande implementatie van de Israëlische soevereiniteit.
Eshel vertelde verslaggever Ben Caspit dat, toen hij en Gantz het Oval Office verlieten, Eshel Trump’s senior adviseur en schoonzoon Jared Kushner bijeenriep. Eshel beweerde dat hij Kushner en Friedman vertelde dat het vredesplan dood zou lopen door Netanyahu’s soevereiniteitsbeleid.
Eshel legde vervolgens uit hoe hij en Gantz het vredesplan om zeep hielpen.
“Jared keek me aan als iemand die net van de maan was gevallen,” zei hij. “Ik zei hem: ‘Luister, Bibi heeft een plan om de soevereiniteitskwestie voor te leggen aan de regering voor een onmiddellijke stemming. … Als dit gebeurt, zal het [vredes]plan sneuvelen.'”
Eshel voegde eraan toe dat Kushner “het niet helemaal begreep.”
Dus legde Eshel het uit. “Ik legde uit dat geen enkele Arabische leider hiermee zal instemmen,” vertelde hij. “Niemand zal dit steunen.
Kushner wist nog steeds niet of hij Eshel of zijn eigen liegende ogen moest geloven.
“Hij zei me: ‘Waar heb je het over? Ik heb met ieder van hen gesproken. Iedereen steunt dit,'” zei Eshel.
Eshel vertelde Kushner dat hij niets kon geloven van wat de Arabische leiders hem vertelden; dat Eshel beter dan de Arabische leiders wist waar ze wel of niet mee zouden instemmen.
“Ik zei: ‘Waar waren ze voor? Dat Israël zijn winst op voorhand neemt, in contanten zonder iets in ruil te geven? Zie je [de Egyptische president] Sisi dit steunen? [Jordaanse koning] Abdullah? Je zult verpletterd worden door een terugslag die je niet ziet aankomen. Geen van hen zal kunnen steunen dat Israël iets in contanten krijgt en de Palestijnen een belofte op krediet krijgen die nooit zal worden betaald,” verklaarde Eshel.
Eshel besloot met te zeggen dat Gantz in de volgende uren twee vervolgtelefoongesprekken had met Kushner en samen zorgden ze ervoor dat tegen de tijd dat Netanyahu en Trump het plan de volgende dag presenteerden, Trump en Kushner zich al verzetten tegen de eerder overeengekomen volgorde van gebeurtenissen die Netanyahu de week daarop het soevereiniteitsplan liet goedkeuren.
Afgezien van de juridische aspecten van wat een geval van politieke ondermijning lijkt te zijn, is het meest verbluffende aspect van Eshels verhaal dat hij absoluut niet bereid was de mogelijkheid te overwegen dat Kushners ogen hem de waarheid vertelden en dat Eshels veroordeling op mythen berustte. En er is alle reden om aan te nemen dat Kushners ogen en oren de waarheid hebben gezien en gehoord.
Beginnend met de opkomst van de Moslim Broederschap in Egypte in 2012, begonnen steeds meer Arabische leiders en burgers zich publiekelijk te distantiëren van de Palestijnen en hun bodemloze put van grieven en eisen tegen Israël. Arabische journalisten, voormalige ministers en naamloze hoge ambtenaren uit Egypte, Saoedi-Arabië, de VAE en Bahrein begonnen te betogen dat de Palestijnen te lang het discours hadden veroverd. Ze kregen alles van de Arabische wereld en van Israël, maar waren nooit tevreden, en het enige wat ze deden was hun terrorisme en eisen uitbreiden. Het Egyptische leger, waarover Sisi het bevel voerde, beschuldigde Hamas ervan een sleutelrol te hebben gespeeld bij het verdrijven van de voormalige Egyptische president Hosni Mubarak en het bevrijden van leden van de Moslimbroederschap – waaronder Mubaraks opvolger Mohamed Morsi – uit de gevangenis.
In 2014 traden Egypte, de VAE en Saoedi-Arabië op als onofficiële bondgenoten van Israël in Operation Protective Edge tegen Hamas in Gaza. Zij verhinderden onder meer dat de regering-Obama Israël dwong de voorwaarden van het staakt-het-vuren van Hamas te aanvaarden.
Hun verzet tegen de Palestijnen en steun voor Israël is tijdens het presidentschap van Trump alleen maar toegenomen. Veel mensen die in deze periode met de Egyptenaren, de Emiraten, Saoedi’s en Bahreini’s spraken, begrepen dat zij niet langer bereid waren om aan de kant van de Palestijnen te staan en bereid waren om tot een pragmatische oplossing van de soevereiniteit in Judea en Samaria te komen die zowel de rechten en belangen van Israël als die van de Palestijnen respecteerde.
Maar verblind door ideologie, en ongetwijfeld geleid door het politieke belang van Gantz om Netanyahu te vernederen in de aanloop naar de derde verkiezingsronde, negeerden Eshel en Gantz dit alles. Zij hielden vol dat er niets was veranderd in de Arabische wereld sinds 2002, toen de Saoedische koning een vals vredesaanbod deed aan de New York Times columnist Thomas Friedman met de eis dat Israël zich zou overgeven aan de maximalistische eisen van de PLO als voorwaarde voor Arabisch-Israëlische vrede.
Hoewel Kushner Eshels versie van de gebeurtenissen in zijn onlangs gepubliceerde memoires lijkt te verwerpen, is de waarheidsgetrouwheid van Eshels verhaal in zekere zin minder belangrijk dan het feit dat hij zo trots is op zijn versie van de gebeurtenissen dat hij ervoor koos die met het Israëlische publiek te delen. Eshel heeft duidelijk nooit overwogen dat hij zich mogelijk heeft vergist, en als gevolg van zijn eigen ideologische blindheid en politieke belangen de kans van Israël om zijn nationale en strategische belangen in Judea en Samaria permanent veilig te stellen, heeft vernietigd.
Eshels blindheid is een bewijs van de meest flagrante en gevaarlijke kenmerken van links, zowel in Israël als in de hele westerse wereld van vandaag. Voor links, van Tel Aviv tot Washington en Parijs, is de wereld een statische plaats waar de antikolonialistische slogans uit de jaren zestig, die alle problemen van de derde wereld toeschrijven aan het Westen en de Joodse staat, in steen gebeitelde waarheden zijn – progressieve Tien Geboden. En de tafelen zullen nooit gebroken worden. Iedereen die deze slogans verwerpt, of toestaat dat de realiteit doordringt in zijn beleidsvorming op welk niveau dan ook, is een veel ergere vijand dan de PLO of het Iraanse regime of welke terreurgroep of regime dan ook die zijn aanspraak op legitimiteit baseert op antikolonialistische beginselen. Aan de andere kant zijn ongekozen elites die leven en sterven volgens deze leefregels “objectieve professionals”, die onze samenlevingen beschermen tegen gespuis dat daadwerkelijk rekening houdt met feiten, gebeurtenissen, uitspraken en politieke krachten die deze anti-westerse principes op hun kop zetten.
Van het collectieve kwijlfestijn van de progressieven over islamitische terroristen van Ramallah tot Teheran, tot hun politieke en juridische oorlogen tegen iedereen die het niet met hen eens is, overal in het Westen, wordt ons vermogen om geïnformeerde beslissingen te nemen, als kiezers of beleidsmakers, aangevallen. Elites die volhouden dat hun catechismus aan de antikolonialistische goden het begin en het einde is van alle legitieme beleidsvorming, verdoemen ons tot een beleid dat onze naties voortdurend doet falen.
Het vredesplan van Trump, inclusief het soevereiniteitsplan, was de eerste pragmatische blauwdruk voor Israëlisch-Palestijnse vrede die ooit werd gepresenteerd, omdat het in tegenstelling tot al zijn voorgangers niet volledig gebaseerd was op anti-Israël mythologie. Eshel en Gantz hebben het soevereiniteitsplan niet alleen om zeep geholpen toen ze Kushner bang maakten met hun mythen. Ze doodden het hele concept dat de realiteit de basis moet vormen van Israëls beleid ten aanzien van de Palestijnen.
In zijn memoires en in latere interviews heeft voormalig ambassadeur Friedman gezegd dat wat men ook denkt van het Trump-vredesplan, het een kans was voor Israël om een serieuze discussie te beginnen over wat het wil doen met Judea en Samaria. Zolang links Israël het discours beheerst en de realiteit uit de discussie houdt, zal een dergelijke discussie uiteraard niet mogelijk zijn.
Caroline Glick is een bekroonde columniste en auteur van The Israeli Solution: Een éénstaatsplan voor vrede in het Midden-Oosten.
Arabische ministers van Buitenlandse Zaken bespreken plan van Caïro voor Gaza met Witkoff
Nederlagen moeten gevolgen hebben
Eli Sharabi bij de VN-Veiligheidsraad: “Hamas eet als koningen terwijl gijzelaars verhongeren”
