Hezbollah moet weer bang worden voor Israël

De verontrustende escalatie van Hezbollah aan de Libanees-Israëlische grens in de afgelopen weken en maanden weerspiegelt een simpele waarheid: Israël heeft zich laten intimideren door zijn noordelijke tegenstander.

Om dit ontnuchterende feit te verdoezelen, worden uitdrukkingen als “indamming” gebruikt om Israëls gebrek aan reactie op deze provocaties te rechtvaardigen.

Jaren geleden sprak het Israëlische defensie-establishment over beslissende overwinning als het doel om met de vijand om te gaan. Dit werd uiteindelijk opgegeven ten gunste van “afschrikking”. Nu wordt er gesproken over beheersing.

Het lijdt geen twijfel dat Israël niet in een oorlog met Hezbollah verwikkeld wil raken. De terreurgroep is zich hiervan bewust en berekent de risico’s die zij bereid is te nemen dienovereenkomstig.

Terwijl Israël actief opkomt voor zijn veiligheidsbelangen in Syrië en zelfs Iran en op zee, durft het Libanon eenvoudigweg niet aan te vallen. Zelfs toen een terrorist van Hezbollah eerder dit jaar Israël binnendrong en de grensovergang Megiddo in het noorden van Israël bereikte, waar hij een explosief op een snelweg plaatste, reageerde Israël niet.

Deze terrorist had Tel Aviv kunnen bereiken. Niemand wist van zijn bestaan totdat zijn bom ontplofte en een Arabisch-Israëlische chauffeur ernstig verwondde. De verwondingen van de chauffeur waren tragisch, maar de aanslag had tientallen slachtoffers kunnen maken.

Toen, op Pesachavond in april, werd een reeks raketten afgevuurd op Israël. De heersende opinie was dat het Palestijnen waren die ze afvuurden, niet Hezbollah. We geloofden dit en reageerden met open veld beschietingen.

Nu heeft Israël te maken met een Hezbollah-tent die op Israëlisch grondgebied is opgezet en waar schutters zijn ondergebracht. Dit is een strategische kwestie geworden. De afgelopen dagen zijn een Libanees parlementslid en acht anderen Israël binnengekomen vanuit Libanon.

Israël staat echter in de beheersingsstand. Dit betekent dat het niets wil doen.

Als we recente verklaringen van oppositiefiguur en leider van de Yisrael Beiteinu partij, Avigdor Liberman, mogen geloven, heeft de IDF aan premier Benjamin Netanyahu verteld dat het falen van Israël om adequaat te reageren op deze gebeurtenissen zijn afschrikkingsvermogen heeft ondermijnd – als het al bestond.

Insluiting is slechts een tactische kwestie; er staat een grotere kwestie op het spel. Israël gelooft dat het geen geweld kan gebruiken tegen Hezbollah vanwege de risico’s die een oorlog met Hezbollah met zich meebrengt – duizenden raketten die dagelijks op het Israëlische thuisfront worden afgevuurd. Het arsenaal van Hezbollah omvat 500 nauwkeurige projectielen die elke locatie in Israël kunnen raken.

Noord-Israël staat ondertussen voor het scenario dat het tienduizenden burgers moet evacueren die nergens heen kunnen. Hiervoor bestaat geen georganiseerd plan.

Het valt dan ook te vrezen dat de Israëlische regering in het geval van een derde Libanonoorlog niet in staat zal zijn om haar militaire en civiele doelen uit te voeren. Dit geldt ook voor de infrastructuur. Met name de offshore gasproductieplatforms van Israël zullen misschien gesloten moeten worden.

In de tussentijd zouden facties in de Israëlische Arabische sector hun vuurwapens op hun medeburgers kunnen richten. De onrust tijdens Operatie Guardian of the Walls in mei 2021 zou een voorproefje kunnen zijn van een toekomstige oorlog.

Daarom probeert Israël een oorlog te vermijden. Natuurlijk is het Israëlische leger in deze vergelijking veel krachtiger dan tijdens de Tweede Libanonoorlog in 2006, maar als je het vermogen van Israël om slachtoffers te maken en schade aan te richten vergelijkt met dat van Hezbollah, komt er een problematische conclusie naar voren: Israël is blijkbaar meer afgeschrikt dan de terreurgroep.

Dit alles roept de vraag op of een Israëlische preventieve aanval op Hezbollah haalbaar is.

Gezien de risico’s voor het Israëlische thuisfront, dat duizenden slachtoffers (inclusief gewonden) en tienduizenden door projectielen getroffen huizen zou kunnen lijden, waarbij reddingsdiensten en burgerdiensten nauwelijks nog functioneren, moet de optie van een preventieve aanval worden onderzocht.

Zo’n aanval zou de schade die Israël lijdt in een toekomstige oorlog met Hezbollah aanzienlijk kunnen beperken. Als Israël het Iraanse nucleaire programma aanvalt, is het duidelijk dat Hezbollah zou terugslaan, waardoor Israël op minstens twee fronten in conflict zou raken.

Gevechtsvliegtuigen zouden te maken krijgen met Iran en Libanon, wat de vraag oproept of het niet beter zou zijn om eerst de capaciteiten van Hezbollah te verminderen, zodat Israël zich kan richten op Iran.

Moeten we wachten tot Hezbollah het initiatief neemt, of moeten we de eerste stap zetten nadat we hebben gedefinieerd hoe een rode lijn er voor Israël uitziet?

In elk geval is het slechts een kwestie van tijd voordat de volgende escalatie plaatsvindt. Hezbollah zal niet langer op de tenen van Israël kunnen trappen, zoals het heeft gedaan sinds de zomer van 2022, toen het Israëlische olieplatforms bedreigde. Dat kan het ook niet nu het nieuwe grenseisen stelt en een antitankraket afvuurt op een IDF-patrouille.

Israël kan zich niet langer verbergen onder de mantel van passiviteit.

Bij het beantwoorden van deze vraag kunnen we niet voorbijgaan aan de huidige ongekende binnenlandse politieke crisis in Israël.

Een grotere sociale cohesie zal een noodzakelijke voorwaarde zijn voor het kiezen van de timing van een mogelijke preventieve aanval op Hezbollah. Als Israël deze weg kiest, zal het hard moeten reageren op elke toekomstige aanval van Hezbollah. In het geval van verdere escalatie door Hezbollah zal Israël geen andere keuze hebben dan ten strijde te trekken.

Maar deze keer zou Israël vanuit een betere positie kunnen handelen, omdat het een preventieve aanval zou kunnen uitvoeren, beter voorbereid zou zijn op het thuisfront en geen enkele binnenlandse crisis de operationele capaciteit van de reservisten van de Israëlische luchtmacht in gevaar zou brengen.