Het enige wat we zeggen is: geef Trump een kans

Hoop of wanhoop? Oplossingen of oorzaken? Geschiedenis of revisionisme?

Dit zijn de centrale vragen waarover wordt gedebatteerd nu de Amerikaanse president Donald Trump de conventionele opvattingen over de Palestijnse kwestie met een sloopkogel te lijf gaat.

Het is volstrekt irrelevant welke concrete beleidsmaatregelen de president voorstelt voor de herhuisvesting van inwoners van Gaza of voor de bouw van flatgebouwen aan de Middellandse Zeekust. Wat belangrijk is, is dat hij probeert de kijk van de wereld op de Palestijnse kwestie te veranderen en zo hoop te geven aan de ontheemden in Gaza.

Daarentegen zijn de onbezonnen critici van de voorstellen van de president en de zelfbenoemde pleitbezorgers van de Palestijnen vastbesloten om de inwoners van Gaza in een lot van wanhoop te storten. Ze blijven oplossingen voorstellen die de afgelopen acht decennia hebben gefaald. Ze bieden niets nieuws. Totdat ze dat wel doen, is het het beste dat ze een stap opzij doen en iemand anders de kans geven om de toekomst van het Palestijnse volk te redden.

Anderen, zoals Senate Minority Leader Chuck Schumer (D-NY), verwerpen de ideeën van de president simpelweg omdat ze van Trump komen. Het bezwaar is niet doordacht. Het is gewoon een reflex. Cynici als Schumer dragen niets bij aan het debat en moeten worden genegeerd.

Natuurlijk kun je een probleem pas oplossen als je het eerlijk hebt geïdentificeerd. Trump heeft het probleem correct gediagnosticeerd als het fundamentele falen van het Palestijnse leiderschap – van Yasser Arafat tot Mahmoud Abbas tot Yahya Sinwar – om het bestaan van een Joodse staat binnen veilige grenzen te accepteren. Er was en is geen Palestijnse leider en geen Palestijnse organisatie die bereid is om “de strijd” tegen de zionistische entiteit op te geven. In plaats daarvan zijn ze bereid om tot de dood van de laatste Palestijn te vechten om dit doel te bereiken.

Trump probeert deze realiteit te omzeilen.

Voor de meeste mensen die boos zijn op Trump, is het “probleem” alleen al het bestaan van Israël. Om het paradigma van het Israëlisch-Palestijnse conflict te veranderen, moeten de vijanden van Israël toegeven dat de Joodse staat bestaansrecht heeft en een feit is dat niet zal verdwijnen. Maar omdat deze mensen gefixeerd zijn op de vernietiging van Israël, is er niets dat Trump zou kunnen zeggen of doen dat ze aanvaardbaar zouden vinden.

Voor hen is er geen andere oplossing dan de “definitieve oplossing”. Er rest hen dus niets anders dan het einde. Zonder dat doel zijn ze irrelevant. Trump trekt hun relevantie in twijfel. Daarom wordt hij gezien als een existentiële bedreiging.

Als een klok vallen deze critici terug op hun gebruikelijke patroon. Ze beschuldigen Trump van “etnische zuivering” en Israël van “genocide”. Hoe precies het proberen te redden van het leven van 2 miljoen mensen waar al het andere heeft gefaald en het creëren van een betere toekomst voor de komende generaties “etnische zuivering” is, blijft onbeantwoord. Toen Israël in 1967 de controle over de Gazastrook overnam, woonden daar 700.000 Palestijnen. Vandaag de dag wonen er 2 miljoen mensen. De hele “genocide” bloed laster is krankzinnig.

Veel critici van de president doen graag alsof de geschiedenis van het Israëlisch-Palestijnse conflict begon op de dag dat Israël op 7 oktober 2023 de Gazastrook binnenviel als reactie op de terroristische aanvallen in het zuiden van Israël onder leiding van Hamas. Geschiedenis en context zijn irrelevant voor de vijanden van Israël. Daarom vinden ze de waarheid van Trump over de situatie in Gaza zo woedend. Het past niet in hun verhaal.

Ze vergeten dat de Joden in 1948 “ja” zeiden tegen het VN-verdelingsplan, dat voorzag in twee staten: een Joodse en een Arabische. De Arabieren zeiden “nee” en vielen Israël aan in de hoop het te vernietigen. Deze oorlog creëerde het Palestijnse vluchtelingenprobleem dat tot op de dag van vandaag voortduurt.

Ze vergeten dat de Verenigde Naties de Organisatie van de Verenigde Naties voor Hulpverlening aan Palestijnse Vluchtelingen (UNRWA) in het leven riepen, een organisatie die de Palestijnen in vluchtelingenkampen zonder toekomst hield, in plaats van hen te hervestigen in een van de 29 omliggende Arabische staten. Deze hervestiging zou hen de kans op een beter leven voor zichzelf en hun kinderen hebben gegeven. De inwoners van de Gazastrook zijn sinds de oprichting van Israël gebruikt als propagandawapen tegen de Joodse staat. Dat is hun beoogde rol in de oorlog tegen Israël: een rekwisiet zijn. Hun welzijn en dat van toekomstige generaties wordt ondergeschikt gemaakt aan de antizionistische zaak.

Ook dit wordt vergeten: In 1948 annexeerde Egypte de Gazastrook en Jordanië de Westelijke Jordaanoever. Er waren geen eisen voor een Palestijnse staat.

Ook dit wordt vergeten: In de jaren 1950 en 1960 werden meer dan 1 miljoen Joden verdreven uit de Arabische en moslimwereld om geen andere reden dan dat ze Joden waren. Niemand zegt dat deze vluchtelingen moeten terugkeren naar hun thuisland. Israël verwelkomde hen met open armen en gaf hen een thuis en een toekomst.

Ook vergeten: Pas in 1967, nadat Israël in een oorlog uit zelfverdediging zowel de Gazastrook als Judea en Samaria had veroverd, ontdekte de wereld plotseling het Palestijnse volk en besloot dat zij een eigen staat moesten krijgen.

Dit werd ook vergeten: in 1971 werd de PLO onder leiding van Arafat uit Jordanië verdreven omdat het had geprobeerd de Jordaanse koning Hoessein omver te werpen.

Ook vergeten: in 1978 bood de toenmalige Israëlische premier Menachem Begin aan om de Gazastrook terug te geven aan de Egyptische president Anwar Sadat als onderdeel van de Camp David Akkoorden. Sadat wilde niets te maken hebben met de Palestijnen.

Ook dat werd vergeten: In 2000 onderhandelde de Amerikaanse president Bill Clinton over een vredesakkoord tussen Arafat en de Israëlische premier Ehud Barak. Dit akkoord creëerde een Palestijnse staat. De Joden zeiden “ja”. Arafat zei “nee”. Clinton benadrukt dat het Arafat was die zich afkeerde van een tweestatenoplossing omdat hij weigerde de oorlog tegen Israël te beëindigen.

De lijst kan nog wel even doorgaan.

Wat vergeten wordt, is dat de toenmalige premier Ariel Sharon in de zomer van 2005 eenzijdig alle Israëli’s, militairen en burgers, uit de Gazastrook terugtrok. Van 2005 tot de aanvallen van 7 oktober was de Gazastrook volledig vrij van Joden. Er was geen bezetting.

Men is vergeten dat er kort na de Israëlische terugtrekking in 2005 verkiezingen werden gehouden in Palestina. Hamas won de verkiezingen in Gaza. In plaats van Gaza tot een thuis voor de Palestijnen te maken, veranderde Hamas het in een terroristisch hellegat, toegewijd aan het uitroeien van zijn Joodse buren.

Vergeten wordt dat de Amerikaanse president George W. Bush in 2008 een nog genereuzer vredesakkoord voorstelde aan de Palestijnse leider Abbas. Net als eerder zei de toenmalige premier van Israël , Ehud Olmert, ja. En net als zijn mentor Arafat voor hem, weigerde ook Abbas.

Wat wordt vergeten is dat de Palestijnse Autoriteit al vele jaren een “pay for slay” beleid voert. Ze betaalt de families van Palestijnse terroristen als beloning voor de moord op Joden.

Vergeten is dat er tot 7 oktober een wapenstilstand was tussen Israël en Hamas.

Vergeten, of liever vergeven of toegejuicht, zijn de wreedheden die Hamas op 7 oktober beging. Als ze al worden erkend, worden ze gemakshalve afgedaan als een slechte rechtvaardiging voor de reactie van Israël. Hoe durven de Joden zichzelf te verdedigen? Ze worden verondersteld slachtoffers te zijn. Alleen dan zijn ze sympathie en steun waard.

De weigering van Egypte om na 7 oktober de grensovergang Rafah naar de Gazastrook te openen, wordt volledig genegeerd. Dit zou Palestijnse burgers in staat hebben gesteld om het Sinaï-schiereiland over te steken en humanitaire hulp en misschien zelfs hervestiging in Egypte of een ander Arabisch land te ontvangen.

Terwijl Trump de geschiedenis van het Arabisch-Israëlische conflict heeft omarmd, proberen de hysterici, cynici en antisemieten deze te herschrijven of te negeren.

Als je de geschiedenis van het Midden-Oosten niet kent, kun je er niet van leren en de lessen ervan niet toepassen. De meeste critici van Trump geloven nog steeds dat de wereld plat is, dat de aarde het middelpunt van het universum is en dat het bloedvergieten van Joden de oplossing is voor de wereldproblemen.

Trump heeft de geschiedenis geleerd. Hij probeert de lessen ervan toe te passen om een vreedzamere en welvarendere wereld te creëren. Hij is misschien niet perfect, maar hij maakt de kritische opmerking dat we buiten de gebaande paden moeten denken en iets nieuws moeten proberen. Wat we decennialang hebben geprobeerd is mislukt en zal blijven mislukken.

Het enige wat we zeggen is dat we Trump een kans moeten geven.