RSHON LEZION, Israël – Toen de jonge Amerikaanse social media consultant, die als vrijwilliger in Israël werkt, een knappe IDF-soldaat zag die aan het herstellen was op de revalidatieafdeling van het ziekenhuis, bood ze hem een fruitrolletje aan.
De uit Miami afkomstige Danielle Yablonka, 23, was het beu om naar de oudere vrouwen op haar solidariteitsmissie te luisteren en toen ze de soldaat in de buurt zag zitten, wist ze zeker dat hij blij zou zijn met de snack.
“Israëli’s worden verondersteld alles wat Amerikaans is lekker te vinden,” vertelde ze JNS.
Maar Daniel Kopylov, 21, weigerde beleefd.
Onaangedaan vroeg ze hem of ze mocht gaan zitten. “Natuurlijk,” antwoordde de soldaat.
“Wat is er met je gebeurd?” vroeg ze, zich niet bewust van zijn verwonding. “Mag ik je verhaal opnemen?” voegde ze eraan toe, terwijl ze haar telefoon en microfoon tevoorschijn haalde.
Kopylov vertelde hoe hij als tiener vanuit Oekraïne via Rusland naar Israël kwam en zich vervolgens aanmeldde bij de Israëlische Defensiemacht. Nadat hij had verteld over zijn ervaringen in de strijd tegen Hamas in Gaza, trok hij de deken van zijn schoot, waardoor zijn ontbrekende been zichtbaar werd, en begon hij squats en push-ups te doen.
“Het was zo schattig,” zei Yablonka. “Ik dacht dat hij met me aan het flirten was.
“Het was eigenlijk meer voor mij,” zei Kopylov, die haar een kus op de arm gaf. “Ik had het gevoel dat ik op dit moment gehandicapt was en wilde laten zien wat ik kon.”
Een nieuw begin
Zes maanden later is het stel, dat een overweldigende positiviteit aan de dag legt ondanks zijn verwonding en het feit dat hij bijna dood was, praktisch onafscheidelijk.
Een paar dagen na hun toevallige ontmoeting in april belde Yablonka Kopylov en vroeg hem of hij in het weekend het ziekenhuis kon verlaten voor een drankje. Hij nam een taxi naar Tel Aviv om haar direct vanuit het ziekenhuis te ontmoeten en uiteindelijk keken de twee een film in de flat van haar familielid.
Een paar dagen later eindigde Yablonka’s programma in Israël en keerde ze terug naar Florida (“ze liet me achter,” zegt Kopylov). Maar al snel betaalde Yablonka voor haar eigen reis terug naar Israël, en het stel bracht elke dag van de twee weken samen door (tussen zijn fysiotherapiebehandelingen door).
“Hij was een licht in het midden van de oorlog,” legt Yablonka uit. “Om een 20-jarige jongen te zien die zijn been had verloren en nog steeds lachte – dat was een enorme opluchting voor me in zo’n gekke tijd.”
De maand daarop bezocht Kopylov, die nu een beenprothese droeg, Yablonka in Florida tijdens zijn eerste reis naar de Verenigde Staten, waar hij ook haar familie ontmoette. Kort daarna keerde ze met hem terug naar Israël – dit keer voorgoed, om een droom te vervullen die ze al jaren koesterde.
Verschillende werelden komen samen
Yablonka, wiens vader Israëlisch en moeder Amerikaans is, is altijd verbonden geweest met Israël, zij het van ver, en had tijdens haar studie schilderkunst en modeontwerp gestudeerd. Maar na het bloedbad van Hamas op 7 oktober 2023 wilde ze “gewoon in Israël zijn”.
Haar ontmoeting met antizionisme aan Amerikaanse universiteiten, die vorig jaar aan het licht kwam, ging vooraf aan het bloedbad, merkt ze op. Haar eerste jaar bracht ze door aan het California College of Arts in San Francisco, waar ze van een “Joodse liberale professor” te horen kreeg dat “Israël eigenlijk bezet Palestina is”. Nadat ze was afgestudeerd aan de Florida Atlantic University, begon ze te werken als digitaal adviseur voor Israëlische activisten bij Hillel.
Ze speelde met het idee om naar Israël te verhuizen, maar besloot hier pas toe over te gaan na de aanslag op 7 oktober.
Kopylov woonde al vijf jaar in Israël nadat hij met zijn moeder en twee broers en zussen uit Rusland was geëmigreerd. “Mijn oudere zus was de zionist,” zei hij verlegen. Binnen een jaar had hij Hebreeuws geleerd in het jeugddorp in de kuststad Netanya en was hij vastbesloten om bij de IDF te gaan.
“In Oekraïne en Rusland is het ieder voor zich, en hier waren we meer verenigd en er voor elkaar,” vertelde hij JNS.
Toen hij 18 werd, meldde hij zich aan bij een infanterie-eenheid en werd oorspronkelijk gestationeerd aan de grens met Libanon toen de oorlog uitbrak. (Hezbollah beschoot zijn post met mortiergranaten op 8 oktober 2023, wat hij beschreef als “het meest angstaanjagende moment van zijn leven.”)
Het was begin maart toen zijn eenheid een huis met boobytraps binnenging in de zuidelijke Gazastad Khan Yunis. Drie soldaten werden gedood en 15 anderen gewond, waaronder Kopylov, toen een op afstand bediende bom ontplofte toen ze het gebouw binnengingen. Hij herinnert zich dat zijn been werd afgebonden voordat hij met het vliegtuig naar het ziekenhuis werd gebracht, waar hij 48 uur in een geïnduceerde coma lag. De artsen verwijderden niet alleen zijn been, maar ook splinters uit zijn maag en darmen.
Met tranen in haar ogen vertelt zijn moeder Nataliya dat ze een telefoontje kreeg van de IDF.
Samen met haar andere familieleden bleef ze aan zijn bed terwijl hij herstelde.
Tegen alle verwachtingen in verliet hij minder dan een maand later het ziekenhuis op krukken om de diploma-uitreiking bij te wonen van zijn kameraden van dezelfde militaire opleiding die hij voor de oorlog had gevolgd. Hij kreeg een staande ovatie van de aanwezigen en voerde dezelfde squats met één been uit die hij een paar dagen later zou herhalen voor zijn bezoeker uit de VS.
Ondertussen nam Yablonka, vastbesloten om op de een of andere manier naar Israël terug te keren, contact op met de Jewish Federations of Florida om deel te nemen aan een vijfdaagse delegatie van de American Friends of Sheba. De noodlottige reis was haar derde sinds 7 oktober.
“In mijn ogen was hij me het hof aan het maken,” zegt ze over hun eerste ontmoeting. “In zijn ogen liet hij me zijn coole moves zien,” voegde ze eraan toe.
In de zes maanden na hun ontmoeting werkte Yablonka aan haar voorheen onbestaande Hebreeuws, terwijl Kopylovs Engelse vaardigheden omhoogschoten.
Ze neemt nu deel aan een onderwijsprogramma van Masa Israel Journey, een organisatie die Joden uit de diaspora wil onderdompelen in de Israëlische samenleving, en geeft Engelse les op een Israëlische basisschool.
Positief blijven
Kopylov is inmiddels vijf maanden aan het revalideren. De littekens van de granaatscherven zijn nog steeds zichtbaar op zijn arm en gezicht. Tot ergernis van voorbijgangers staat hij erop hun boodschappen te dragen als ze samen zijn.
Hij traint, denkt na over deelname aan de Paralympics en probeert een studie te kiezen (hij heeft fysiotherapie niet uitgesloten).
In december zal hij spreken op de jaarlijkse top van Amerikaanse burgemeesters in Beverly Hills, georganiseerd door een organisatie die antisemitisme bestrijdt. Daarna zal hij in New York spreken voor een non-profitorganisatie genaamd 1000 Strong, die filantropie in Israël promoot.
Ondanks zijn beproeving kijkt hij alleen maar positief.
“Ik ben niet verbitterd. Het zal mijn vrienden of mijn been niet terugbrengen,” legde hij uit.
Het koppel zegt dat hun toevallige ontmoeting het lot was.
“Ik heb nooit in het lot geloofd,” gaf Yablonka toe. “Sommige dingen gebeuren gewoon waar we geen controle over hebben,” bood Kopylov aan.
“Zie je,” zei hij met zijn eeuwige glimlach. “Als ik mijn been niet verloren had, had ik haar niet ontmoet,” wees hij naar Yablonka, die zijn brede glimlach beantwoordde. “Goede dingen komen voort uit slechte dingen.”
IDF schiet Houthi-raket uit Jemen neer
Netanyahu’s kerstboodschap: “Jullie hebben aan onze zijde gestaan”
Israëlische VN-gezant: ‘Chanoeka-kaarsen zijn oproep tot actie’
