Een heel volk eist de overwinning

Israël richt zich momenteel op de geleidelijke vrijlating van gijzelaars die door Hamas worden vastgehouden. Als onderdeel van een tijdelijk staakt-het-vuren tussen Israël en de terreurgroep zijn de afgelopen vier dagen 50 Israëlische gijzelaars vrijgelaten. Vandaag en morgen worden er nog eens 10 gijzelaars per dag vrijgelaten.

De vraag is: wat komt hierna? Hier worden de dingen niet alleen ondoorzichtig, maar ook potentieel beangstigend.

Hamas hoopt natuurlijk dat we zullen wennen aan de dagelijkse vrijlatingen, wat een langer staakt-het-vuren impliceert. In dit scenario wordt Hamas een poppenspeler. Het zal volledige controle hebben over de gebeurtenissen en het tijdschema. Bovendien zal de invloed van Israël, die voortkomt uit zijn succes op het slagveld, afnemen met de verlenging van het staakt-het-vuren. En het zal diegenen aanmoedigen die willen dat Israël zich terugtrekt en zijn militaire operaties beëindigt.

Amerikaanse en Europese leiders zullen verkondigen: Je krijgt al je mensen terug, je hebt Hamas ernstige schade toegebracht, je hebt veel mensen gedood in Gaza – dat klinkt als genoeg. Voeg daarbij de enorme economische kosten om honderdduizenden IDF-reservisten in het veld te houden.

Dit alles zou kunnen betekenen dat de roep om een einde aan de oorlog steeds luider wordt, zelfs onweerstaanbaar. Dit is de formule voor een ramp.

Israël voert geen oorlog om gijzelaars te redden. We vechten voor de grond waarop we staan. Het barbaarse bloedbad door Hamas op 7 oktober heeft ons geleerd dat we hun bestaan aan onze grens niet langer kunnen tolereren. Niet als we een zuidelijk Israël willen.

Het gevaar dat inherent is aan het hierboven beschreven scenario – het verlies aan vastberadenheid om Hamas te vernietigen – is daarom absoluut.

De Israëlische troepen ter plaatse hebben hun vastberadenheid zeker niet verloren. Een berg anekdotisch bewijs suggereert dat IDF-soldaten staan te popelen om de gevechten voort te zetten en absoluut gekant zijn tegen het beëindigen van de oorlog. Het is daarom gemakkelijk om te geloven dat de oorlog zal doorgaan. We nemen alleen een pauze omdat we geen andere keuze hebben.

Dat hoor ik vaak, maar vergeef me mijn scepsis. Deze scepsis is niet gericht tegen het Israëlische volk, noch tegen degenen die er alles aan doen om alle gijzelaars thuis te brengen. Het is gericht tegen ons leiderschap. Dit leiderschap stond aanvankelijk op de vrijlating van alle gijzelaars, maar gaf toen toe en stemde in met het huidige staakt-het-vuren. Tegen deze achtergrond is het moeilijk om erop te vertrouwen dat de schouderklopjes van vandaag niet snel plaats zullen maken voor een veel minder agressieve houding.

Wat kunnen wij, als gewone Israëli’s die Hamas willen vernietigen, eraan doen?

Ten eerste moeten we onze politieke leiders eraan blijven herinneren dat wij, hun kiezers, van hen verwachten dat ze vastberaden zijn. We zullen elke afwijking van het doel om Hamas te verslaan krachtig veroordelen.

הבוקר הצבנו שלט במחלף גלילות במסר ברור: עם שלם דורש ניצחון!
דורשים לחימה עיקשת ולא מתפשרת. לחימה שתוביל
– להשמדת החמאס
– להשבת החטופים
– לפירוז הרצועה
– לנטרול האיום מצפון
ככה אמור להיראות הניצחון. אסור לעצור לפני שהמטרות הושגו.
מנהיגי ישראל:
תנו לצה"ל לנצח!
תנו לעם ישראל… pic.twitter.com/l6jkWqDJT1
— תנועת אם תרצו (@ImTirtzu) November 23, 2023

Een voorbeeld van dit soort herdenking is de enorme poster die mijn organisatie Im Tirtzu zojuist heeft ontplooid op de snelweg langs het strand (Road 2) bij de Glilot kruising tussen Tel Aviv en Herzliya. Op het spandoek staat: “Een heel volk eist de overwinning”. Het herinnert onze leiders aan de doelen waar de Israëliërs in overgrote meerderheid achter staan:

De eliminatie van Hamas
De permanente beveiliging van de Gaza-corridor
De vrijlating van de gijzelaars
Terugtrekking naar het noorden om de dreiging van Hezbollah te neutraliseren

Het is de taak van het Israëlische leiderschap, niet van de kiezers, om deze doelen te plannen en uit te voeren. Maar ik vrees dat de burgers weer helderder denken en zich meer inzetten om dringende nationale doelen te bereiken dan ons leiderschap.

Daarom moeten wij, het volk, ondubbelzinnig zijn. We moeten onze leiders vertellen dat ze niet moeten toestaan dat het natuurlijke verlangen om gijzelaars te redden de dringende taak om Hamas te verslaan laat ontsporen. Het zou nu toch glashelder moeten zijn dat onderhandelen over de vrijlating van gijzelaars zonder de echte reden voor de gijzeling op te helderen, alleen maar een uitnodiging is tot meer ontvoeringen en verdere vernietiging. Wij, het volk, moeten ervoor zorgen dat onze leiders dit begrijpen: Ze kunnen ons niet in de steek laten. Ze kunnen niet verwachten dat Israël ooit nog veilig zal zijn, tenzij deze dreiging wordt weggenomen. We nemen hun verklaring dat Hamas-leiders dode mannen zijn heel serieus. Laat het gebeuren.

Geen enkele humanitaire bezorgdheid, geen enkele internationale druk kan de vastberadenheid van het Israëlische volk veranderen. Op zulke momenten komen grote leiders naar voren. Ze gaan de uitdaging aan en nemen ons mee met hun laserachtige vastberadenheid om de overwinning te behalen.

Netanyahu, Galant en Gantz, de natie verwacht dat jullie standvastig, vastberaden en doelgericht zijn. Dit is jullie moment. Grijp het. Zorg voor de overwinning waar wij, jullie burgers, om vragen. We zullen niets minder accepteren.