De wedergeboorte van Israël

Het volk van Israël maakt een van de moeilijkste tijden uit zijn geschiedenis door. Sinds 7 oktober 2023 leven we in een eindeloze horrorthriller. We zitten in het donker, gespannen, wachtend tot het eindelijk voorbij is en het licht aangaat. Dat we een frisse neus kunnen halen en opgelucht adem kunnen halen. Maar te midden van deze duisternis blijven er sprankelende lichtjes schijnen.

Merav Gonen, de moeder van Romi Gonen, die op het Nova-festival werd gegijzeld, was een zeer aanwezige stem in de strijd voor de terugkeer van de gijzelaars. Ze vocht als een leeuwin om haar dochter levend terug te krijgen. Ze sprak op demonstraties, in live uitzendingen en interviews. Ze rustte geen moment – en ze deed het allemaal met een onwrikbaar optimisme. Merav gaf geen moment op; ze wist diep in haar hart dat Romi naar huis zou terugkeren. Al die tijd hield ze het beeld van haar dochter Romi in haar armen. Op haar actieve Facebookpagina kon je dit optimisme ondanks de enorme moeilijkheden altijd voelen.

Gevochten als een leeuwin. Romi’s moeder Merav op een van de vele bijeenkomsten voor de vrijlating van de gijzelaars. Foto: Avshalom Sassoni/Flash90.Gisteren, toen de eerste geruchten en berichten opdoken dat haar dochter Romi een van de eerste drie gijzelaars zou zijn die door Hamas zouden worden vrijgelaten, pakte Merav een koffer voor haar dochter – voor het ziekenhuis waar ze Romi naar verluidt zou ontmoeten – en zei:

“We weten al naar welk ziekenhuis ze zal gaan. We hebben een koffer met haar kleren. Nu vragen we ons af waar haar parfum is. Welke deodorant ze het liefst gebruikt? En welke shampoo we mee moeten nemen zodat ze haar eigen identiteit kan terugvinden door de dingen die ze kent.”

“Ik weet niet zeker of ze naar het platteland komt wandelen – hopelijk wel! Maar zelfs als ze in een rolstoel terugkomt, is ze mijn dochter. Ik heb haar tenslotte gebaard en dat ze nu thuiskomt, is alsof mijn dochter opnieuw geboren wordt! Haal nog even adem, liefje, nog even – we zullen er snel zijn en jij zult hier bij ons zijn, in een veilig Israël, klaar voor de volgende fase in ons leven. En vertel dat aan alle andere gijzelaars die je daar ontmoet. Vertel ze precies dat: er is een heel volk dat op je wacht, een sterk volk. Wees sterk, mijn liefste.”

Toen Romi gisteren in Israël aankwam – na 470 dagen – was het eerste wat ze vroeg: “Waar is mijn moeder? Waar is mijn moeder?” Je kunt de foto zien waarop ze in de armen van haar moeder zit, net na hun hereniging, beiden stevig omarmd, alsof ze net uit de baarmoeder komt. De foto spreekt voor zich en vertelt het hele verhaal. Gisteren was vakantie. Gisteren haalden we opgelucht adem.

Eindelijk terug bij mama. Romi op de schoot van haar moeder Merav na haar vrijlating na 470 dagen in handen van Hamas. Foto: Ma’ayan Toaf/GPO.

Drie van onze zussen, vrouwen, zijn teruggekeerd naar de grenzen van Israël, uit de hel, en ze zijn thuis: Romi Gonen (24), Emily Damari (28) en Doron Steinbrecher (31). Thuis – Aviel en ik – baden we de “Shehecheyanu”: “Lof zij U, Eeuwige, onze God, Koning van de wereld, die ons heeft laten leven, ons heeft bewaard en ons heeft toegestaan dit moment te bereiken.” Ik denk dat de meeste mensen in het land dit gebed in hun hart hebben uitgeroepen.

Gisteren gingen de lichten weer aan, werd de kamer helderder en pauzeerde de eindeloze horrorfilm even. Alles wat we de afgelopen 15 maanden hebben meegemaakt kwam samen in dit pure moment – het moment van de terugkeer van de gijzelaars, onze zussen.

We waren in euforie, ook al weten we dat de jonge vrouwen moeten rehabiliteren en dat ze verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt in de hel in de handen van Hamas. Op de foto van Doron die haar vader omhelst, kun je letterlijk de pijn voelen. Haar gezichtsuitdrukking vertelt een verhaal – en dit is waarschijnlijk een moeilijk verhaal. Ik vermoed veel, maar ik wil er niet aan denken wat onze zussen hebben doorgemaakt in de 471 dagen ondergronds in de Gazastrook. Maar nu zijn Doron, Romi en Emily hier, thuis, omarmd in liefde en warmte door hun families en vrienden.

Zoals mijn zoon Tomer tegen me zei: “Ik geloof dat alles geheeld kan worden.” Hij voegde eraan toe: “Als Gilad Shalit, die vijf jaar alleen in gevangenschap zat, kon herstellen, dan geloof ik dat iedereen dat kan.” Ik hoop dat je gelijk hebt, zoon. De foto van Emily met zo’n grote glimlach op haar gezicht terwijl ze haar gewonde, ingezwachtelde hand optilt, herinnerde me eraan wat echt belangrijk is in het leven.

Gisteren was een vreugdevolle dag voor ons. Het land ging feestelijk gekleed; we haalden allemaal opgelucht adem en vierden de echte vreugde dat een deel van ons volk weer thuis was. Maar in één adem wil ik ook de terugkeer van soldaat Oron Shaul gisteren noemen. In een grote operatie werd zijn lichaam teruggebracht naar het land, die ongeveer tien jaar geleden sneuvelde tijdens de Gaza-operatie Strong Rock in 2014 en wiens lichaam werd ontvoerd door Hamas in de Gazastrook. Het was bekend dat Oron dood was, maar voor zijn moeder Zehava en de familie is het een enorme opluchting om te weten dat hij nu zal rusten in de grond van Israël.

Een dag van vreugde op het plein van de gijzelaars in Tel Aviv. Foto: Yonatan Sindel/Flash90.

We weten dat er nog een lange weg te gaan is, maar we zien dat er licht is aan het einde van de tunnel. We hopen dat alles goed komt, zodat alle gegijzelden, onze zussen en broeders – zonder uitzondering – snel weer thuis zullen zijn. Dat is mijn gebed. 94 gijzelaars zitten nog steeds ondergronds in de Gazastrook, wachtend op hun verlossing en vrijlating, terwijl bijna het hele volk van Israël voor hen bidt en wacht op hun terugkeer naar huis.

Hoe en wat zei Ruben bij de regenput toen hij zag dat Jozef was verdwenen nadat hij aan vreemden was verkocht: “De jongen is verdwenen! En ik, waar zal ik heengaan?” (Genesis 37:30).

Als onze zusters en broeders niet terugkeren, weet ik niet waar wij als volk naartoe zullen gaan of terecht zullen komen. Bijbels gezien zijn we verplicht om onze naaste onder ons volk in nood niet in de steek te laten – “niet op zijn bloed te staan”. De terugkeer van allen is cruciaal voor ons voortbestaan als het volk Israël – voor onze geest en ziel. Het uur van genade is gekomen.