Meer dan wat dan ook symboliseerden twee kleine roodharige jongetjes en hun moeder de barbaarse wreedheid van de aanval van Hamas op het zuiden van Israël op 7 oktober 2023. De video, waarin de doodsbange Shiri Bibas (32) haar twee kinderen Ariel (4) en Kfir (toen net 9 maanden oud) troost terwijl ze in Gaza gevangen worden gehouden door terroristen van Hamas, zou het geweten van de mensheid op een vergelijkbare manier moeten prikkelen als sommige van de beroemdste beelden van de Holocaust.
Maar dat is niet gebeurd. Of in ieder geval niet genoeg om een aanzienlijk deel van de internationale gemeenschap ervan te weerhouden hun ontvoerders te zien als de goeden in de oorlog die de Palestijnen op 7 oktober begonnen. Nu, 500 dagen na die beruchte en tragische datum, nu hun lot is onthuld, worden we ook gedwongen om te confronteren met de omvang van het morele falen van de wereld om adequaat te reageren op deze schaamteloze daad van genocidaal terrorisme.
Voor een groot deel van de wereld waren de kinderen Bibas slechts Zionistische propaganda, geen mensen die werden mishandeld omdat ze Joden waren. Hun gelijkenis met hen werd niet getolereerd – laat staan dat er sympathie voor hen was. Overal ter wereld werden posters opgehangen met hun gezichten en die van andere mensen die door Hamas waren ontvoerd, om vervolgens te worden neergehaald door brutale antisemieten.
Maar nu Hamas heeft aangekondigd dat de lichamen van Shiri, Ariel en Kfir deze week aan Israël zullen worden overgedragen als onderdeel van de eerste fase van het staakt-het-vuren/gijzelingsakkoord dat de gevechten heeft gestopt, althans voor nu, is de houding ten opzichte van het lot van de familie Bibas een onvermijdelijke test geworden van onze gemeenschappelijke menselijkheid.
Overblijfselen van fatsoen
Dit is een test waarin een groot deel van de internationale gemeenschap jammerlijk faalt. En het is belangrijk dat de rest van ons, zelfs terwijl we rouwen om de familie Bibas, hier nota van neemt en zich afvraagt waarom dit zo is.
Het is niet alleen dat Hamas Israël wil vernietigen en genocide wil plegen op zijn volk. De terreurgroep, die in tegenstelling tot wat voormalig president Joe Biden beweert, door de meeste Palestijnse Arabieren wordt gesteund, heeft een bloedbad gepland en uitgevoerd waarbij meer dan 1.200 mensen van alle leeftijden en uit alle lagen van de bevolking zijn vermoord. Dit gebeurde niet alleen door raketten af te vuren of zelfmoordterroristen in overvolle bussen, cafés en dansclubs te sturen. Hun “strijders” en de Palestijnse burgers die hen volgden bij de aanvallen op Israëlische gemeenschappen op 7 oktober voerden een orgie van moord, marteling, verkrachting en ontvoering uit op een manier die duidelijk maakte dat ze elk spoor van menselijkheid of fatsoen hadden afgeworpen.
Bovendien schepten ze trots op over deze beestachtige misdaden, waarbij ze foto’s en video’s van hun daden op sociale media plaatsten om duidelijk te maken dat hun aanval een voorproefje was van wat ze van plan waren met de rest van Israël te doen – of dat deden ze tenminste voordat hun buitenlandse aanhangers pervers begonnen te ontkennen dat het echt gebeurd was.
Op deze manier voorgesteld zijn de gruweldaden van 7 oktober, hoe gruwelijk ze ook waren, nog steeds iets abstracts. Maar als je kijkt naar de foto’s van Shiri, Ariel en Kfir die ineenkrimpen in het gezicht van hun ontvoerders nadat hun huis in Kibboets Nir Oz was aangevallen, dan zien we het in een ander licht. Ze zijn niet slechts statistieken. Het zijn mensen met wie iedereen zich kan identificeren.
Daarom waren zoveel fatsoenlijke mensen zo bezorgd om hen.
We wisten dat Yarden Bibas – Shiri’s man en vader van de kinderen – de beschutting van hun huis had verlaten om zijn familie te redden en zelf was ontvoerd. We baden dat ze allemaal zouden worden herenigd en thuisgebracht. Maar toen Yarden één van de weinige Israëli’s was die onder het huidige staakt-het-vuren werden vrijgelaten, maar zijn vrouw en kinderen niet, werd al snel duidelijk dat ze in gevangenschap waren gestorven.
Dit zou zelfs degenen die het meest geneigd zijn om de acties van de Palestijnen goed te praten tot de conclusie moeten brengen dat het zogenaamde “verzet” tegen Israël waar Hamas en zijn bondgenoten zich mee bezighouden geen gewone terroristen zijn, maar kindermoordenaars.
Motivatie voor antisemitisme
Ongeacht de details van de misdaad, die we nog niet kennen, is de onontkoombare waarheid dat een peuter, een kleuter en hun moeder werden vermoord door hun Palestijnse ontvoerders.
Als we eenmaal tot deze trieste conclusie zijn gekomen, is het onze plicht om na te denken over hoe het kan dat zelfs nadat zoveel mensen hiervan hebben gehoord, waaronder een groot aantal mensen die zichzelf als progressief, humanitair en anti-barbaars beschouwen, ze nog steeds Hamas steunen en tegen Israël zijn.
Hoe is dit mogelijk? Het antwoord is niet ingewikkeld.
Sinds 7 oktober heeft een groeiend deel van de internationale publieke opinie, inclusief de Amerikanen, zich tegen Israël gekeerd. Zoals altijd met opiniepeilingen hangt het af van hoe je de vraag stelt, maar een aantal opiniepeilingen laten een daling zien in de steun voor Israël en zijn recht om zichzelf te verdedigen en de oorlog te voeren tegen Hamas die het al 16 maanden voert. Hoewel de meeste Amerikanen Israël nog steeds steunen, is deze verschuiving naar steun voor de oorlog tegen de Joodse staat vooral duidelijk onder jongeren.
Moslim en Arabische sympathie voor de Palestijnen, gekoppeld aan een lange traditie van Jodenhaat die wijdverspreid is in de islamitische wereld, is een van de redenen hiervoor. In het Westen is deze ontwikkeling echter het resultaat van de verspreiding van giftige linkse ideologieën zoals de kritische racetheorie, intersectionaliteit en de Woke catechismus van diversiteit, gelijkheid en inclusie (DEI), die Joden doelbewust uitsluit van haar vermeende kruistocht voor een betere behandeling van minderheden.
Net als andere neomarxistische theorieën bevorderen deze theorieën, die een bevolkingsgroep indoctrineren waartoe de laatste jaren de meeste mensen behoren die het Amerikaanse onderwijssysteem hebben doorlopen, de ontmenselijking van degenen die de verkeerde identiteit en/of de verkeerde kijk op de wereld hebben, volgens de modieuze linkse doctrine. En dit is precies wat de wereldwijde opkomst van Jodenhaat na 7 oktober heeft aangewakkerd.
Het is ook de reden waarom zoveel hogeschool- en universiteitsstudenten, vooral aan elite-instellingen voor hoger onderwijs, zijn gaan geloven dat de familie Bibas eenvoudigweg niet in de categorie valt van mensen die het mededogen van hun medemensen verdienen. Zoals een eeuw geleden het geval was met Europese fascisten en nazi-ideologen, geloven linkse intellectuelen en degenen die onder hun invloed zijn gekomen dat Israëli’s en Joden geen mededogen verdienen.
Voor degenen die de antizionistische denkwijze onderschrijven, kan worden gezegd dat Joodse inwoners en vaak pacifisten in plaatsen als Kfir Oz het op 7 oktober verdienden omdat ze in Israël wonen – zelfs binnen de grenzen van 1967 en in gemeenschappen waar steun voor vrede met de Palestijnse Arabieren overheerste.
Het kon hen niet schelen dat Gaza op 7 oktober niet “bezet” was. Het feit dat alle Israëlische soldaten, kolonisten en nederzettingen in 2005 uit de strook waren teruggetrokken en dat het sinds 2007 een onafhankelijke Palestijnse staat was die werd geregeerd door islamistische terroristen, was irrelevant.
Leugens en rationalisaties
Sinds 7 oktober hebben ze een reeks vaak tegenstrijdige argumenten en verhalen geproduceerd om het Palestijnse gedrag te rechtvaardigen. Ze beweerden ten onrechte dat Gaza een “openluchtgevangenis” is waarvan de inwoners het recht hebben om zich te verzetten tegen de Israëlische onderdrukking. Ze beweerden verder dat hoewel Hamas deze ronde van gevechten begon met onuitsprekelijke wreedheden, het de inspanningen van Israël zijn om zich te verdedigen tegen dit Palestijnse terrorisme dat de echte misdaad is.
Ze noemen het lijden van de inwoners van Gaza tijdens de daaropvolgende oorlog als reden om zich niets aan te trekken van de familie Bibas. Dit lijden is echt, maar ze weigeren te accepteren dat de mensen die de oorlog zijn begonnen ook verantwoordelijk zijn voor het lijden dat aan beide kanten van dit conflict is veroorzaakt.
Ongetwijfeld zullen we de komende dagen horen dat niet Hamas de jongens Bibas en hun moeder heeft gedood, maar de Israëli’s, tijdens hun oorlog tegen de terroristen. We weten niet of dit waar is. Zelfs als ze werden gedood door Israëlisch vuur op terroristische bases en bolwerken die opzettelijk werden gebouwd om het aantal burgerslachtoffers te verhogen, is het idee dat Hamas onschuldig is aan hun dood belachelijk. Ze waren in Gaza en blootgesteld aan gevaar, niet omdat de Israëlische regering harteloos was of medeplichtig aan hun moorden, maar omdat ze daar naartoe werden gebracht door terroristen die Gaza beheersten.
Ondanks de dogmatische rechtvaardiging van hun misdaden door de vijanden van Israël, wat moreel gezien neerkomt op ontkenning van de Holocaust, werden er op 7 oktober nog meer moeders en kinderen en vaders en zonen vermoord, velen op gruwelijke manieren die moeilijk voor te stellen zijn.
Maar als je er eenmaal van overtuigd bent dat Joden geen rechten hebben, worden deze misdaden details die je kunt laten verdwijnen in een Orwelliaans geheugengat. Voor degenen die het “verzet” tegen Israël hebben geromantiseerd – zoals bestsellerauteur Ta-Nehisi Coates, die heeft gesproken over zijn wens dat hij had deelgenomen aan 7 oktober – is de moord op een moeder en haar kinderen een daad die wordt gerechtvaardigd door het feit dat Joden nu eenmaal leven in de enige Joodse staat op de planeet.
Op deze manier kunnen Palestijnse Arabieren die opzettelijk Joodse baby’s vermoorden als helden worden afgeschilderd en zijn de Israëli’s die burgerslachtoffers proberen te vermijden terwijl ze de misdadigers van 7 oktober proberen te verslaan de slechteriken. Mensen met een intact moreel kompas herkennen het verschil tussen de babymoordenaars en de mensen die hen proberen tegen te houden.
Daarom moeten we niet verwachten dat het nieuws van Shiri’s, Ariel’s en Kfir’s dood door de handen van hun ontvoerders of van hun begrafenissen de publieke opinie over Israël of de oorlog zal veranderen bij diegenen die geleerd hebben dat Israël geen bestaansrecht heeft.
Een gebrekkig moreel kompas
Al generaties lang vragen fatsoenlijke mensen zich af hoe het kon dat de burgers van misschien wel de meest beschaafde en wetenschappelijk geavanceerde samenleving in Europa – Duitsland – zich gedroegen zoals ze deden tijdens de Holocaust.
Het antwoord was dat ze niet geloofden in de menselijkheid van de Joden. Gewone Duitsers keken de andere kant op toen hun Joodse buren werden weggevoerd en naar hun dood werden gestuurd. De beste en slimste van hun jonge mannen vochten voor het behoud van het naziregime en/of namen deel aan de moord op 6 miljoen Joden, waaronder 1,5 miljoen kinderen, en miljoenen andere slachtoffers.
Het punt is dat als je deze Hamas babymoordenaars toejuicht of goedpraat, je het niet alleen mis hebt over de oorsprong en oorzaken van de oorlog na 7 oktober, of misleid bent door de verkeerde informatie die door de Palestijnen wordt verspreid. Het betekent dat je niet anders bent dan de gewone Duitsers die onverschillig toekeken of zelfs de Holocaust mogelijk maakten.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog begrepen mensen in de geallieerde naties instinctief dat er geen morele gelijkwaardigheid bestond tussen de mensen die vermoord werden door de Duitse nazi’s en hun collaborateurs en de burgers die gedood werden als gevolg van de militaire acties die leidden tot de bevrijding van Europa. Maar dit scherpzinnige begrip van de aard van oorlog wordt vandaag de dag niet gedeeld door een groot deel van de liberale en linkse elite in de publieke sfeer. In plaats daarvan hebben ze de grote leugens geaccepteerd dat Israël “genocide” pleegt en dat het terrorisme van Hamas gerechtvaardigd “verzet” is.
Dit soort gebroken morele kompas is te vinden bij zovelen die zichzelf als goede mensen beschouwen en kan op vele manieren worden herkend. Het is duidelijk bij diegenen die geloven dat de democratie alleen in stand kan worden gehouden door de kernwaarden ervan met voeten te treden door afwijkende meningen tegen linkse orthodoxieën te censureren. Het is ook aanwezig bij diegenen die de canon van de westerse beschaving verwerpen omdat die niet in overeenstemming is met de verdeeldheid zaaiende ideeën over ras.
In het centrum van de controverse staan echter de voorstanders van de Hamas babymoordenaars die haat verspreiden tegen een moreel en democratisch Israël en tegen het Joodse volk. Het is niet de eerste keer in de wereldgeschiedenis dat antisemitisme een rechtvaardiging vormt voor de moordenaars van Joodse kinderen.
Directe besprekingen met Iran – Trump stelt ultimatum
Een van Israëls doelen in Doha: De schade herstellen die Boehler heeft aangericht
Malediven leggen inreisverbod op aan Israëlische burgers
