De fatale tegenstrijdigheden van Bidens reis naar het Midden-Oosten

In het algemeen draait het besluit van een Amerikaanse president om het Midden-Oosten te bezoeken er altijd in de eerste plaats om een poging te wagen om het Israëlisch-Palestijnse conflict op te lossen.

Dat is niet het geval met de geplande reis van president Joe Biden naar Israël, de Palestijnse gebieden en Saoedi-Arabië volgende maand. Nu de inflatie en de benzineprijzen de laatste maanden de pan uit rijzen, zou de prioriteit van Biden moeten liggen bij het verhogen van de olieproductie in het Midden-Oosten, en niet bij het herleven van het mislukte beleid uit het verleden en het aansporen van Israël om de Palestijnen te paaien.

Daartoe moet de Amerikaanse president zijn veelgeroemde vijandigheid jegens het Saudische regime laten varen. In de afgelopen jaren zijn veel Democraten fervente tegenstanders geworden van het bondgenootschap tussen de VS en Saoedi-Arabië, omdat zij Riyadh’s, toegegeven flagrante staat van dienst op het gebied van de mensenrechten onaanvaardbaar vinden, terwijl zij de even afschuwelijke, zo niet ergere, machinaties van Iran bagatelliseren of negeren.

Maar nu de Amerikaanse economie op een recessie afstevent als gevolg van Biden’s overbesteding en Washington de Saoedi’s nodig heeft om de gevolgen van de sancties tegen Rusland voor zijn invasie in Oekraïne te compenseren, zal Biden zijn trots moeten inslikken. Hoewel hij had gezworen om kroonprins Mohammed bin Salman – de feitelijke heerser van het land – tot een internationale paria te maken, zal de president nu moeten doen herleven wat er nog over is van zijn oude handdruk om de Saoedi’s zover te krijgen dat ze hem uit de brand helpen.

Het feit dat de internationale sancties tegen Rusland de Verenigde Staten meer lijken te hebben geschaad dan de autoritaire regering van Vladimir Poetin, is ironisch, maar geen grapje. Ondanks militaire tegenslagen en het akkoord van Europa om Moskou uit de internationale economie te isoleren, heeft Poetin zijn vastberadenheid versterkt om zijn illegale en wrede agressie voort te zetten, zodat er geen einde lijkt te komen aan de gevechten en de toenemende burgerslachtoffers.

Erger nog, Rusland lijkt niet al te veel te hebben geleden onder de sancties, aangezien de roebel tijdens de oorlog als beste valuta uit de bus kwam en aan waarde won ten opzichte van zowel de euro als de Amerikaanse dollar. Hoewel de wereld had gehoopt dat het beschamende optreden van het Russische leger en het economische isolement tot de val van Poetin zouden leiden, lijkt deze langverwachte uitkomst niet mogelijk.

Dit betekent dat Amerika’s Oekraïne-beleid, dat zeker gebaseerd is op een legitieme wens om agressie te weerstaan, een even grote ramp lijkt te worden als Biden’s rampzalige terugtrekking uit Afghanistan of zijn onvermogen om de inflatie te beteugelen of om te gaan met crises in de toeleveringsketen.

Dit is waar de Saoedi’s, de andere Golf-emiraten en de olieproducerende landen van het OPEC-oliekartel, dat Riyad domineert, in het spel komen. De OPEC heeft reeds beloofd de olieproductie deze zomer op te voeren en zal dat naar verwachting in het najaar opnieuw doen. Deze aankondigingen hebben echter nog geen effect gehad op de benzineprijzen in de Verenigde Staten, die tot recordhoogten zijn gestegen, terwijl de prijs van al het andere dat de Amerikaanse consumenten kopen, is gestegen.

Terwijl zij wanhopig proberen het onderwerp van de berichtgeving af te leiden van de benzineprijzen en de economische waanzin, schilderen de vertegenwoordigers van Biden de reis aan de New York Times af als meer een kwestie van veiligheid dan van economie. Er zit enige waarheid in deze bewering. Het probleem is dat het de fundamentele tegenstrijdigheid in Biden’s Midden-Oosten beleid verraadt.

Terwijl de economische fall-out van Bidens niet verklaarde oorlog om Oekraïne te redden van Rusland voor problemen zorgt, dreigt zijn andere obsessie op het gebied van buitenlands beleid – het nieuw leven inblazen van de nucleaire deal met Iran van voormalig president Barack Obama uit 2015 en toenaderingspogingen tot het islamitische regime – zijn aanstaande reis te overschaduwen.

In Israël zal Biden een ontmoeting hebben met Yair Lapid, die als interim-premier zal fungeren tot er nieuwe verkiezingen worden gehouden na het uiteenvallen van de coalitie onder zijn leiding en die van Naftali Bennett. Lapid en Bennett hebben het afgelopen jaar geprobeerd Biden’s team voor buitenlands beleid ervan te overtuigen af te zien van pogingen om het nucleaire pact met het schurkenregime van Iran nieuw leven in te blazen, dat herhaalde Amerikaanse pogingen om het met nieuwe concessies om te kopen heeft gedwarsboomd. Zowel Israël als de Saoedi’s willen dat Biden de consequenties trekt uit het negeren van de pogingen van de Internationale Organisatie voor Atoomenergie om de nucleaire vooruitgang van Iran te controleren en van koers verandert door de sancties tegen Teheran aan te scherpen.

Iran toont ondertussen zijn minachting voor de internationale gemeenschap en hoe weinig zijn beloften betekenen dat het geen kernbom zal bouwen door een nieuw netwerk van tunnels te graven voor nieuwe kerninstallaties die minder kwetsbaar zijn voor bombardementen. Dit heeft de vrees over de toegenomen verrijking van uranium, die de opmaat lijkt te zijn voor een mogelijke nucleaire oorlog, nog doen toenemen.

Dit alles heeft er niet toe bijgedragen de ruggengraat van Biden te versterken, maar eerder de vrees doen toenemen dat hij op de Iraanse provocaties zal reageren met nieuwe concessies waardoor het land een nucleaire staat kan worden zonder vrees voor sancties.

Dit is de achtergrond van een reis die, althans ogenschijnlijk, deel zal uitmaken van een poging om de Israëli’s en de Saoedi’s ervan te overtuigen dat de Verenigde Staten zich blijven inzetten voor hun veiligheid.

Als de Amerikaanse regering er echt op uit was Iran een halt toe te roepen, zou zij haar inspanningen opvoeren om het Abraham-akkoord van voormalig president Donald Trump uit te breiden tot andere Arabische en islamitische landen om een regionale alliantie tegen Teheran te versterken.

De hoop dat de Saoedi’s hun geheime alliantie met Israël zullen inruilen voor volledige normalisatie is waarschijnlijk misplaatst. Als zelfbenoemde hoeders van de heilige plaatsen van de Islam is de kans klein dat het Saoedische regime – waarvan de legitimiteit geworteld is in zijn eigen religieus extremisme – de Joodse staat ooit volledig zal erkennen. Maar net als in 2020, toen het team voor buitenlands beleid van Trump de eerste echte doorbraak voor vrede in een generatie realiseerde, is hun instemming met de normalisering van de betrekkingen met Israël door andere landen van cruciaal belang.

Biden’s desinteresse in het verbreden van de cirkel van vrede is intussen pijnlijk duidelijk. Zijn voornaamste doel is te voorkomen dat Israël en de Saoedi’s actie ondernemen die zijn hoop op een nieuwe overeenkomst met Iran ondermijnt, hetgeen betekent dat het uiterst dwaas zou zijn voor Jeruzalem of Riyad om op de verzekeringen van de president te vertrouwen.

Dit is een pijnlijk dilemma, want hoezeer de Saoedi’s ook kunnen flirten met het in het reine komen met Iran en zijn terroristische handlangers, dat is geen haalbare optie, aangezien Teheran nooit tevreden zal zijn zolang de Saoedische dynastie en haar bondgenoten niet omver zijn geworpen. Israël kan ook niet elders hulp zoeken. Zowel een geïsoleerd Rusland als een China dat zijn eigen kwaadaardige invloed in het Midden-Oosten wil uitbreiden, zijn slechte partners die geen echte sympathie of gemeenschappelijke belangen hebben met de Joodse staat.

Dus terwijl de Israëli’s en de Saoedi’s samen een geduchte vijand maken van een Iran dat nog steeds streeft naar regionale hegemonie en nucleaire status, hebben de Verenigde Staten, onder leiding van een president die er niet op kan worden vertrouwd de dodelijkste bedreiging voor de stabiliteit in de regio het hoofd te bieden, een probleem waarvoor geen duidelijke oplossing voorhanden is.

Amerikanen hebben ook geen goed gevoel over een regering die, ondanks al haar hoogdravende woorden over het steunen van bondgenoten als het gaat om Oekraïne, nog steeds haar echte vrienden in het Midden-Oosten lijkt te willen verwaarlozen. Verwachten dat Israël en de Saoedi’s Amerika’s rug dekken, terwijl zij tegelijkertijd proberen Amerika te verraden door Iran in de val te lokken. Dit is een tegenstrijdigheid die tot een nieuwe ramp voor Biden zou kunnen leiden, mogelijk nog kostbaarder dan de rampen waar hij al in is gestruikeld.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.