Amsterdamse pogrom toont wat er gebeurt als antisemitisme wordt getolereerd

Net zoals de reactie op het bloedbad van Hamas op 1200 Israëli’s op 7 oktober 2023, duurde het niet lang voordat sommigen in de media en de anti-Israël linkse partijen het verhaal over de gebeurtenissen in Amsterdam in de nacht van 7 november probeerden te verdraaien. Zelfs terwijl zowel de premier als de koning van Nederland zich verontschuldigden voor het falen van de Nederlandse politie om Israëli’s te beschermen tegen een geplande en gecoördineerde aanval op Israëlische voetbalfans, beweerden veel internationale media dat het incident was uitgelokt door de Israëli’s.

Volgens de New York Times en de Associated Press zouden enkele Israëli’s die in Nederland waren om een wedstrijd tussen het Nederlandse Ajax-team en de Israëlische club Maccabi Tel Aviv bij te wonen, anti-Palestijnse leuzen hebben geroepen en een Palestijnse vlag hebben verscheurd. De leider van een linkse Nederlandse partij bestempelde de toeristen niet als onschuldige slachtoffers van een menigte bestaande uit Arabische en islamitische immigranten die vastbesloten waren om Joden op te jagen en kwaad te doen, maar als “misdadigers” die “genocidale” en “racistische” leuzen riepen.

Niet te overtreffen door het journalistieke establishment en zijn anti-Israël vooringenomenheid, beweerde het linkse Forward ook dat de slachtoffers “gewelddadige hooligans” waren. Het beweerde dat Nederlandse Joden, die bang waren voor antisemitisme maar na 7 oktober niet geassocieerd wilden worden met Israël en zijn oorlog tegen islamistische terroristen, zich gevangen voelden in een conflict dat ze wilden vermijden. Volgens de krant zijn ze bezorgd dat de aanslagen in Amsterdam als “wapen” kunnen worden gebruikt door zionisten of door niet-joodse rechtse politici zoals Geert Wilders, de leider van de grootste partij in het Nederlandse parlement. Wilders spreekt namens velen in Nederland en Europa die zeer kritisch zijn over de massale instroom van moslimimmigranten uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika, die het karakter van hun landen verslechtert en ook verantwoordelijk is voor een toename van antisemitisme. Voor veel linkse mensen is het echter per definitie racistisch om deze kwesties überhaupt aan te kaarten.

Zo wordt zelfs het spektakel van een anti-joodse pogrom in West-Europa gebruikt als een nieuw excuus om Israëli’s te beledigen en de daders af te schilderen als slachtoffers van racisten en xenofoben. Het feit dat de schandalige aanvallen op Israëli’s zijn gedocumenteerd door middel van video’s die op grote schaal worden gedeeld op sociale mediaplatforms, en dat ze werden gepleegd aan de vooravond van de 86e verjaardag van de Nazi Kristallnacht pogrom tegen Duitse Joden, heeft degenen die geloven dat Joden altijd in het ongelijk moeten worden gesteld, niet afgeschrikt.

Zelfs als sommige Israëli’s die de stad Amsterdam bezochten zich niet als voorbeeldige toeristen gedroegen, is het idee dat geweld tegen hen een gerechtvaardigde reactie is op de aanwezigheid van Joden in de stad waar Anne Frank zich schuilhield voor de nazi’s, een voorbeeld van hoe de wereldwijde opkomst van antisemitisme is genormaliseerd.

De Amsterdamse pogrom – en vanwege de manier waarop de aanvallen op Israëli’s door de menigte duidelijk van tevoren waren gepland en gecoördineerd via WhatsApp en Telegram, is de specifieke term van toepassing op het geweld – is niet zozeer belangrijk vanwege de herdenking van de Kristallnacht of het feit dat deze plaatsvond in een land dat profiteert van toeristen die massaal het museum bezoeken op de plek van het achterhuis waar de familie Frank probeerde te overleven tijdens de Holocaust. Het belang ervan ligt in het feit dat, hoewel het beeld van Joden die “opgejaagd” worden bijzonder angstaanjagend is, het gewoon de zoveelste is in een groeiende lijst van flagrante aanvallen op Joden, niet alleen in het zogenaamd verlichte West-Europa, maar over de hele wereld. Het is geen uitzondering, maar een gedragspatroon dat het natuurlijke resultaat is van een combinatie van factoren die Jodenhaters hebben aangemoedigd om hun verachtelijke overtuigingen in daden om te zetten.

Antisemitische meutes in US

Hoewel de huidige Europese versie van deze antisemitische plaag verschilt van wat er sinds 7 oktober in de Verenigde Staten gebeurt, is deze toch nauw verwant aan de menigten op campussen en in de straten van Amerikaanse steden die dezelfde leuzen scanderen als de pogromisten in Amsterdam. De terreur in de Nederlandse stad is een voorbeeld van wat er gebeurt als de menigte de intifada probeert te “globaliseren”.

In Nederland en veel andere plaatsen in West-Europa zijn moslimimmigranten uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten, vooral de stroom vluchtelingen van de Syrische burgeroorlog in het afgelopen decennium, met open armen ontvangen. Regeringen, die vonden dat ze lering moesten trekken uit het roerige verleden van Europa, voelden zich verplicht om mensen op te nemen die op zoek waren naar een beter leven dan in hun eigen land.

Maar de wens om mensen in nood te helpen veranderde al snel in de bereidheid om de ogen te sluiten voor de manier waarop hun eigen nationale identiteit en cultuur door de migranten werden veranderd. In plaats van zich te assimileren, voerden de nieuwkomers een soort omgekeerde kolonisatie uit zoals die in het imperialistische verleden van Europa had plaatsgevonden. De steeds agressievere moslimgemeenschappen brachten niet alleen een cultuur van vrouwenhaat en antisemitisme met zich mee, maar hun aanwezigheid en aantallen normaliseerden in wezen gedragingen en haatgevoelens die na de Holocaust zogenaamd van het continent waren verbannen.

Rood-groene alliantie

Even verontrustend was de manier waarop voorstanders van islamitisch beleid zich konden verenigen met Europees links. Hoewel hun culturele houdingen het tegenovergestelde waren van waar seculiere Europeanen in geloofden, hadden ze iets heel belangrijks gemeen: haat tegen Israël en vooroordelen tegen Joden.

Op deze manier werd een bizarre rood-groene alliantie van ongelijksoortige groepen die een antizionistische agenda nastreefden een integraal onderdeel van de West-Europese politiek. En zoals we hebben gezien in landen als Frankrijk, Zweden en nu ook Nederland, creëert dit een sfeer waarin “kritiek” op Israël snel verandert in steun voor de vernietiging van de Joodse staat en tolerantie voor antisemitische opruiing met als doel Joden te intimideren en het zwijgen op te leggen. Zoals Douglas Murray opmerkte in zijn vooruitziende boek The Strange Death of Europe: Immigration, Identity, Islam uit 2017, creëerde de introductie van een grote moslimbevolking op het continent, wiens waarden onverenigbaar waren met die van het seculiere Europa, een dynamiek waarin liberalen niet langer de wil konden opbrengen om hun overtuigingen te verdedigen omdat ze anders als racisten zouden worden bestempeld.

Hoewel West-Europese leiders altijd klaar staan om gewelddaden zoals de “Jodenjacht” in Amsterdam aan de kaak te stellen wanneer deze te flagrant worden om te negeren of te bagatelliseren, zijn ze grotendeels verantwoordelijk voor het feit dat deze gebeurtenissen überhaupt hebben kunnen plaatsvinden. Ze deden dit gedeeltelijk door onnadenkend hun landen open te stellen voor een stroom mensen die niet bereid waren om de houdingen op te geven die Europa zogenaamd had achtergelaten tijdens de Verlichting. Het was ook een functie van hun bereidheid om de aanwezigheid van intolerante islamisten te normaliseren die hun afkeer van het zionisme, Israël en de Joden deelden met velen in de mainstream Europese politieke partijen.

In wezen is elke universiteit met een anti-Israël kamp of een campuscultuur waar pro-Israël Joden zich gemarginaliseerd en aangevallen voelen door faculteit en studenten een voorbeeld van hoe pogroms zoals die in Amsterdam mogelijk worden.

De overname van het Amerikaanse onderwijs door aanhangers van giftige marxistische mythes zoals kritische etniciteit en intersectionaliteit, die Joden en Israël ten onrechte bestempelen als “blanke” onderdrukkers die altijd in de fout zijn en elk geweld tegen hen verdienen, heeft geleid tot de indoctrinatie van een generatie die de barbaarse gruweldaden van 7 oktober ziet als gerechtvaardigd “verzet”.

Op deze manier heeft de “praatgroep” in de Verenigde Staten, net als hun Europese tegenhangers, in wezen antisemitische uitspraken over Joden en Israël genormaliseerd onder het mom van antizionisme en kritiek op Israël. Het was geen verrassing dat drie voorzitters van elite-universiteiten bereid waren om het Congres afgelopen december te vertellen dat het van de “context” afhing of het pleiten voor de genocide op Joden in strijd was met de regels van hun instellingen. Als ze meer bang waren voor de menigte van Israël-haters op de campus dan om bestempeld te worden als soft tegen antisemitisme, dan is dat omdat de huidige intellectuele mode haat tegen Israël en de Joden heeft genormaliseerd.

Het is slechts een korte sprong van deze positie naar een positie waarin geweld tegen Joden niet alleen denkbaar, maar onvermijdelijk is.

Er is een verschil tussen Amerika en West-Europa. Het soort officiële, door de overheid gesponsorde antisemitisme dat ooit gemeengoed was in Europa, heeft geen wortel geschoten in de Verenigde Staten. Sterker nog, de overgrote meerderheid van de Amerikanen steunt Israël en verwerpt het antisemitisme. Zoals de recente presidentsverkiezingen aantonen, verwierpen de kiezers ook de woke ideologie en kozen ze een man die zich inzet om de verspreiding ervan tegen te gaan.

Waarschuwing aan Amerikanen

Desondanks is de Amsterdamse pogrom een waarschuwing voor de Amerikanen die hen moet leren wat er gebeurt als tolerantie voor antisemitisme mainstream wordt. Dit geldt zowel voor de toestroom van antisemieten uit het buitenland als voor de verspreiding van giftige, linkse “antiracistische” mythen die proberen het land te verdelen en Jodenhaat aan te wakkeren. De oorlog tegen Israël is misschien maar een bijzaak in een algemene linkse oorlog tegen de westerse beschaving. Maar de dreiging tegen Joden in Europa en elders laat zien dat wat er in Amsterdam gebeurt gemakkelijk elders herhaald kan worden.

Israëls beslissing om vliegtuigen naar Nederland te sturen om Israëli’s te evacueren die zich schuilhielden voor menigten in Amsterdamse hotels is een andere belangrijke herinnering aan het Anne Frank verhaal in de 21e eeuw. In de periode voor de oprichting van de moderne Joodse staat in 1948 was er geen Joods leger of luchtmacht om Joden in nood te beschermen of te evacueren. Degenen die vandaag de dag het bestaan van een Joodse staat afkeuren als een voorbeeld van de gevaren van nationalisme, realiseren zich niet dat de Amsterdamse pogrom de noodzaak van een sterk Israël opnieuw heeft bevestigd.

Terwijl sommigen ter linkerzijde, inclusief een deel van de Joodse bevolking, misschien denken dat het probleem Israël is en zijn weigering om zich te laten vernietigen door genocidale islamistische terroristen, tonen recente gebeurtenissen aan dat een Joodse staat essentieel is in een wereld waar pogroms nog steeds een betreurenswaardige realiteit zijn. Degenen die het “met alle noodzakelijke middelen” willen elimineren, bekritiseren Israël niet moreel, in tegenstelling tot velen in de Democratische Partij. In plaats daarvan legitimeren ze de Joodse genocide in het Midden-Oosten en overal elders. Als zulke gevaarlijke ideeën worden getolereerd, goedgepraat en gerationaliseerd, is de wereld nog maar een kleine stap verwijderd van een tijd waarin pogroms zoals in de Kristallnacht of Amsterdam eerder regel dan uitzondering zijn.