“We zijn vastbesloten om Israël te helpen ervoor te zorgen dat 7 oktober nooit meer gebeurt,” zei de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken vorige week.
Het was niet de eerste keer dat hij deze belofte deed. Soortgelijke verklaringen zijn afgelegd tijdens zijn vier solidariteitsbezoeken aan Israël sinds het bloedbad van 7 oktober. Tegelijkertijd met deze verklaring werd het Israëlische oorlogskabinet echter onder Amerikaanse druk gedwongen om te praten over het verhogen van de brandstoftoevoer naar Gaza. Die brandstof voorziet de Hamas-terroristen, die onze soldaten via terreurtunnels bestrijden, van zuurstof.
Kort na de verklaring van Blinken kondigde een woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken aan dat de Verenigde Staten zich zouden verzetten tegen de instelling van een bufferzone in Gaza, die de mogelijkheden van Israël om op te treden verder zou beperken, met name om steden bij de grens te beschermen.
De VS hebben ook verklaard dat de oorlog niet eindeloos zal doorgaan en hebben Israël opgeroepen om de intensiteit van de gevechten te verminderen en meer humanitaire hulp te bieden voordat de vijandelijkheden in de zuidelijke Gazastrook worden hervat.
Er is geen reden om te twijfelen aan de inzet van president Joe Biden en zijn staf. De steun van de regering voor Israël is onwrikbaar en verdient veel lof. De VS hebben het recht van Israël erkend om de militaire en bestuurlijke capaciteiten van Hamas te vernietigen en hebben substantiële en vitale hulp geboden. Tegelijkertijd hebben de VS echter beperkingen opgelegd waardoor Israël deze doelen niet kan bereiken zonder veel slachtoffers te maken.
Bovendien zullen de door de VS opgelegde beperkingen het conflict ongetwijfeld verlengen, en dat is niet wat Washington wil. De beste manier om te zorgen voor een snelle en effectieve militaire operatie met minimale risico’s voor de niet-betrokken bevolking is door deze bevolking tijdelijk buiten de gevechtszones te plaatsen. Hier kleven echter ook bezwaren aan.
De toegenomen druk op Israël zou te maken kunnen hebben met de binnenlandse politieke problemen van Biden in de aanloop naar de verkiezingen van 2024. Het kan ook te maken hebben met de verschillen tussen de visie van Washington op Gaza en de realiteit ter plaatse.
Israël kan echter geen compromissen sluiten als het erom gaat zijn doelen te bereiken en tegelijkertijd de last voor zijn strijders te minimaliseren – hoe lang dat ook duurt. Dit is de boodschap die Israël moet overbrengen tijdens het bezoek van de Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan in de komende dagen.
Degenen die erop staan om antwoorden te krijgen van de Israëlische regering over wat er “de dag erna” gebeurt, doen dit ondanks het feit dat ze heel goed weten dat er geen goede opties zijn in Gaza. Als die er waren, zouden ze waarschijnlijk al zijn uitgevoerd bij een van de vele gelegenheden die zich in de loop der jaren hebben voorgedaan.
Er is geen verplichting om slechte opties tijdens de oorlog publiekelijk te bespreken. De aandacht moet uitsluitend gericht zijn op de overwinning, op het handhaven van de interne eenheid en op het minimaliseren van de noodzakelijke betrokkenheid bij kwesties die controverse zouden kunnen veroorzaken, zowel intern als met onze vrienden in het buitenland.
Vanuit het perspectief van Israël is de kwestie van de “dag erna” in Gaza ondergeschikt aan het belangrijkere doel van de oorlog: het herstellen van de afschrikking die op 7 oktober werd vernietigd. Het eindspel van de oorlog moet in de eerste plaats volgens dit criterium worden georganiseerd.
De omverwerping van de Hamasregering, de vernietiging van haar militaire capaciteiten, het doden of neutraliseren van de meeste van haar commandanten en militaire eenheden, en de verwoesting die het gevolg is van dit alles, zullen dienen als onderdelen van het eindspel.
Natuurlijk mag Israël de gijzelaars niet vergeten en mag het hen niet opofferen voor “the day after”. Israëls morele verplichting tegenover de gijzelaars en hun families vereist dat het een open kanaal voor onderhandelingen openlaat (bij voorkeur via Egypte, niet via Qatar, wiens grootste belang het voortbestaan van Hamas is). Het moet ervoor zorgen dat er snel een zwaard op de nek van de Hamas-leiders wordt gezet, totdat ze zich realiseren dat zij verantwoordelijk zijn voor de gijzelaars en hen moeten vrijlaten.
Terwijl de gevechten doorgaan, blijven de IDF en de Shin Bet veiligheidsdienst hard optreden tegen terroristen in Judea en Samaria. Het politieke leiderschap van Israël moet beslissen of Palestijnse werknemers uit Judea en Samaria weer aan het werk mogen in Israël, wat sinds 7 oktober niet meer mogelijk is geweest, met uitzondering van een relatief klein aantal banen die zelfs in dit stadium als kritiek worden beschouwd.
Het belangrijkste argument voor hun terugkeer naar Israël is de vrees dat economische tegenspoed, frustratie en werkloosheid hen ertoe zullen aanzetten om tegen Israël te ageren. Een andere overweging is de impact op de Israëlische economie, in het bijzonder op de huisvesting. Deze overwegingen worden gecompenseerd door de zorg dat ze misschien aanslagen zullen plegen omdat ze geïnspireerd zijn door Hamas in Gaza of omdat ze de doden daar willen wreken, vooral gezien de beelden en propaganda die voortdurend op Al Jazeera worden uitgezonden.
De succesvolle terrorismebestrijdingsoperaties in Judea en Samaria, die een niet onaanzienlijk aantal slachtoffers hebben geëist, zetten ook aan tot wraakacties. Het veiligheidsapparaat is volledig in beslag genomen door de gevechten in de Gazastrook en de inlichtingeninspanningen in Judea en Samaria. Het vermogen om terroristische elementen op te sporen en op voorhand te neutraliseren is niet gegarandeerd, zoals de recente aanslagen op het knooppunt Gush Etzion en in Jeruzalem hebben aangetoond.
Vandaag de dag is het Israëlische publiek waakzaam en toont het een hoge mate van bewustzijn ten opzichte van alle Palestijnen in Israël. Dit draagt bij aan de inspanningen om Palestijnen op te sporen en te neutraliseren. Dit zal niet langer het geval zijn als tienduizenden Palestijnen Israël mogen binnenkomen. Een andere overweging die echter niet wordt genoemd bij het bepalen van het beleid, is de perceptie van de prijs die Israël vraagt.
Hamas in Gaza wint punten in de strijd om de harten en geesten in Judea en Samaria omdat het erin geslaagd is de vrijlating van terroristen te bewerkstelligen en omdat het zich heeft “verzet” tegen Israël. Maar Hamas kan harten en hoofden verliezen als de Palestijnen de terroristische organisatie de schuld geven van het beschadigen van hun levensonderhoud. In dit stadium lijkt de balans doorslaand ten gunste van het handhaven van de huidige situatie en het niet teruglaten van de arbeiders naar Israël. Voorzichtigheid gebiedt dat we op korte termijn onnodige veiligheidsrisico’s vermijden.
Israëlische zangeres Yuval Raphael bereikt finale van Eurovisie Songfestival in Bazel
Mossad brengt archief Eli Cohen naar huis
Trump houdt niet van ‘eeuwige oorlogen’, maar Israël zit vast
