Leden„Als het niet zo triest was, zou het lachwekkend zijn”

Vanochtend omstreeks drie uur werden we gewekt door een sirene. Ik heb hem zelf niet gehoord, maar mijn man schudde me krachtig aan mijn been om me wakker te maken. “Alweer die Houthi’s. Ik heb genoeg van ze. Deze keer blijf ik in bed en ga ik niet naar de schuilkelder”, dacht ik bij mezelf.

Maar nog voordat ik mijn hoofd weer op het kussen had gelegd, begon mijn mobiele telefoon te gillen – zo hard als ik dat sinds de tijd van de oude digitale toestellen niet meer had gehoord. Ik dacht al dat hij kapot was. Maar toen hoorden we dezelfde kreten ook uit de mobiele telefoon van mijn zoon Aviel – en toen was het duidelijk: dit is iets anders. Een situatie die we nog niet kenden.

Ik keek op mijn mobiele telefoon en zag een bericht dat we nog nooit eerder hadden gekregen: “Houd rekening met een langer verblijf in de schuilkelder.” Dat is de zin die ik me herinner. Maar ook de sirenes klonken anders – luider en vreemder. Bovendien kregen we verschillende berichten over hoe...