77 resultaten van een Israëlische overwinning

Dit jaar vierde Israël Jom Hazikaron en Jom Ha’atzmaut met een extra herinnering aan de genocidale bedoelingen van zijn vijanden. Voordat de rouw op de nationale rouwdag plaats maakte voor de onafhankelijkheidsvieringen, verspreidden zich verschillende bosbranden over een groot gebied tussen Tel Aviv en Jeruzalem.

Hoewel het onderzoek naar de eerste brand geen resultaten opleverde en de brand werd toegeschreven aan een combinatie van klimatologische omstandigheden en nalatigheid van wandelaars, staat het buiten kijf dat brandstichters de crisis hebben verergerd. Enerzijds werden enkele daders op video gefilmd en werden drie verdachten voor verhoor aangehouden.

Anderzijds werd op Arabische sociale media opgeroepen om “Israël met de grond gelijk te maken”. Als er jihad in de lucht hangt, kan zelfs de kleinste woestijnwind – en zeker een droge hittegolf met harde wind – grote verwoestingen aanrichten.

En terwijl de brandweer van het land met hulp van politie en soldaten de vlammen bestreed, brachten de Houthi’s hun dagen door met het afvuren van raketten op Israël vanuit Jemen. Gelukkig zijn daarbij geen mensen omgekomen.

Hetzelfde kan echter niet worden gezegd van de 19-jarige sergeant van de Israëlische defensiemacht Niv Dayag uit Ramat Hasharon. Hij werd vorige week in Gaza gedood.

Ondertussen vielen de Israëlische strijdkrachten doelen van Hezbollah in Libanon aan, traden ze op tegen vijandige activiteiten in Syrië, bereidden ze zich voor op een confrontatie met Iran, schakelden ze terroristen in Judea en Samaria uit en brachten ze troepen bijeen om de militaire druk op Hamas op te voeren.

Zo vierde Israël zijn 77e verjaardag. Een verjaardag niet met rustige bezinning en vrolijke fanfares, maar met aanvallen op alle fronten, inclusief burgerlijke onrust.

Deze laatste werden zoals gewoonlijk gekenmerkt door een mediakoor dat werd opgepikt door een luidruchtig deel van het publiek, dat een einde aan de oorlog eiste en de Israëlische premier Benjamin Netanyahu bespotte omdat hij het doel van “overwinning” had bevestigd.

Als eerbetoon aan deze bitterzoete mijlpaal volgt een lijst van 77 redenen – één voor elk jaar sinds de oprichting van de staat – waarom een overwinning van existentieel belang is. Overwinning in de oorlog zal namelijk:

het beste antwoord zijn op de invasie van Hamas en het bloedbad van 7 oktober 2023.
het verstoorde veiligheidsgevoel van de bevolking herstellen.
de nabestaanden de zekerheid geven dat hun dierbaren niet voor niets zijn gestorven.
de nagedachtenis eren van de mensen die 19 maanden geleden zijn verkracht, mishandeld en afgeslacht – en van de hele Israëlische en joodse geschiedenis.
afschrikking creëren – en niet de verkeerde indruk die vóór 7 oktober heerste.
De maatschappelijke kloven die zijn ontstaan uit het onbehagen overbruggen.
Het grootste deel van de bevolking verenigen rond het concept van het voortbestaan, de soevereiniteit en de kracht van het joodse volk.
Radicale stemmen het zwijgen opleggen die Israël de schuld geven van zijn eigen slachtofferrol.
Het zionisme als modern ideaal nieuw leven inblazen.
De moraal in de verwoeste periferie versterken.
De slachtoffers van de reservisten die alles hebben opgegeven om hun land te verdedigen, zin geven.
Bevestigen dat Joods bloed niet goedkoop is.
De innerlijke chaos en verwarring tot rust brengen.
Duidelijkheid scheppen in een samenleving die vaak worstelt met haar identiteit.
Het verdriet omzetten in een nationaal doel.
De vernedering compenseren dat we zijn verrast door vijanden die dachten dat Israël zwak was.
Het vertrouwen in het leger en de veiligheidsdiensten herstellen.
Het geraaskal van de defaitisten overstemmen.
Een echte wederopbouw in het noorden en zuiden van het land mogelijk maken.
Een nieuwe generatie inspireren die leidinggevende posities ambieert.
De bewering dat de vrijlating van de gijzelaars noodzakelijk is, uit de wereld helpen.
De vijanden van Israël laten zien dat ze het niet kunnen opnemen tegen de Joodse staat.
De terroristen de zuurstof voor hun inspanningen ontnemen.
De wereld een voorbeeld geven van hoe het kwaad kan worden verslagen in plaats van ermee te onderhandelen:
duidelijk maken dat de overwinning op vijanden die uit zijn op de vernietiging van Israël een morele plicht is, niet alleen een militaire.
een boodschap sturen aan de mullahs van de Islamitische Republiek dat de Joodse staat niet vernietigd kan worden.
de Hezbollah duidelijk maken dat Israël geen terreur in de buurt van zijn grenzen zal tolereren.
de proxy-oorlogvoering belemmeren.
De droom van een terreurhalvemaan van Teheran tot de Middellandse Zee vernietigen.
De deur openen voor normalisatie met Saoedi-Arabië.
De bestaande partners van de Abraham-akkoorden versterken.
De anti-Iraanse as aanmoedigen.
Qatar ontmaskeren als de terroristische buitenbeentje die het is, en niet als “vredesbemiddelaar”.
Gematigde moslims aanmoedigen om de jihadistische ideologie te verwerpen.
Israël als machtsfactor in de regio herstellen.
De bestaande economische partnerschappen verbeteren en de weg vrijmaken voor toekomstige partnerschappen.
De aanhangers en facilitators van Hamas dwingen tot een ommezwaai.
De samenwerking op het gebied van inlichtingen met Arabische partners versnellen.
De Palestijnse Autoriteit duidelijk maken dat het aanzetten tot terrorisme en de financiering daarvan ernstige gevolgen hebben.
De hersenschim van een ’tweestatenoplossing’ vernietigen.
De corruptie en het antisemitisme van het Internationaal Strafhof en het Internationaal Gerechtshof aan de kaak stellen.
De Verenigde Naties verzwakken en nog irrelevanter maken dan ze al zijn.
Echte bondgenoten scheiden van hypocriete ‘vrienden’.
De onwankelbare voorstanders van Israël en degenen die na 7 oktober wakker zijn geworden, bevestigen.
Het Westen leren dat het zijn vrijheden niet als vanzelfsprekend mag beschouwen en zijn ogen niet mag sluiten voor islamistische infiltratie.
De ‘progressieven’ die het pro-jihadverhaal napraten, belachelijk maken.
Bewijzen dat liberale democratieën zichzelf kunnen en moeten verdedigen.
Europa laten zien dat verzoening zelfmoord is.
De propaganda achter de slogan “van de rivier tot de zee” en de onwetendheid van de meelopers die deze slogan tijdens protesten scanderen, aan de kaak stellen.
De gevestigde media aan de schandpaal nagelen voor hun medeplichtigheid aan antisemitisch geweld en bloedwraak.
Het principe van preventieve zelfverdediging bevorderen.
De stem van Israël in de internationale diplomatie versterken.
De positie van Israël als wereldleider in de strijd tegen terrorisme versterken.
De militaire allianties van Israël versterken.
De hypocrisie aan de kaak stellen van “mensenrechten”-groeperingen die alleen Israël veroordelen.
De westerse leiders die onder druk staan van de radicaal-linkse menigte, steunen.
De BDS-beweging in diskrediet brengen.
De pogingen om Israël gelijk te stellen met genocidale jihadisten ontkrachten.
Joden uit de diaspora aan Israël binden door trots op Israël, niet door ‘constructieve kritiek’.
Laten zien dat ‘Am Yisrael Chai’ geen meme is, maar een missie.
Joodse studenten leren zich niet te verstoppen op de campus.
De Joodse veerkracht doen herleven.
De gelofte van ‘Nooit meer’ in praktijk brengen.
De overtuiging versterken dat vrede wordt bereikt door kracht en niet door capitulatie.
De joodse identiteit versterken.
De seculiere en religieuze kloof verkleinen.
Duidelijk maken dat Israël een beschermend schild is voor joden en het Westen.
De aandacht vestigen op de strijd tussen goed en kwaad.
Bevestigen dat de beschaving niet kan buigen voor barbarij.
De cyclus van tijdelijke wapenstilstanden doorbreken.
Israëls vijanden ertoe aanzetten hun volgende aanvallen te heroverwegen.
Het optimisme aanwakkeren van Israëli’s die zich geen naoorlogse realiteit kunnen voorstellen.
De strategie van de jihadisten dwarsbomen.
Israëlische kinderen laten zien dat dienst in het Israëlische leger niet alleen een plicht is, maar ook een voorrecht.
De onwil van de Israëlische regering om zich terug te trekken bevestigen.
Het respect van de wereld veiligstellen.
Een cruciale dosis Israëlisch zelfbewustzijn bijbrengen.

Pessimisten zien de successen die tot nu toe op het slagveld en daarbuiten zijn behaald over het hoofd – of verhullen ze opzettelijk. Dit is deels het gevolg van ongeduld, een bekend Israëlisch karaktertrekje.

Maar het komt vooral doordat 59 van de 251 gevangenen nog steeds in de Gazastrook zitten, waarvan er tot 24 vechten voor hun leven. De tragische ironie is dat de bezorgdheid om hun welzijn verantwoordelijk is voor de snelheid en precisie van de Israëlische strijdkrachten in de Gazastrook.

Maar de zaken versnellen door toe te geven aan de monsters die de martelingen plegen, is geen optie. Dit zou ook niet de vrijlating van alle gijzelaars garanderen; het zou alleen maar zorgen voor de volgende massamoord en ontvoering van onschuldige Israëli’s.

In een tijd als deze komen de woorden van Winston Churchill in me op: “Als je door een hel gaat, blijf dan lopen.”