(JNS) 7 oktober 2023 was de ergste dag in de geschiedenis van de staat Israël en zal voor altijd als zodanig worden herinnerd. Maar zoals New York Times-columnist Bret Stephens schreef in een column waarin hij de lessen van die dag en de daaropvolgende oorlog analyseerde: “Ondanks alle onmiskenbare verschrikkingen zou deze oorlog uiteindelijk als bevrijdend kunnen worden herinnerd. ”
Israël reageerde op de dag van de genocide door Hamas met een oorlog om de Iraanse as, waarvan Hamas deel uitmaakte, te vernietigen. Stephens legde uit hoe de oorlog van Israël de volkeren in de regio heeft bevrijd.
In Libanon zijn de mensen dankzij de vernietiging van Hezbollah door Israël voor het eerst in 20 jaar vrij van de vertegenwoordigers van Iran. De vernietiging van Hezbollah leidde tot de val van de Syrische dictator en Iraanse vertegenwoordiger Bashar Assad en gaf het Syrische volk de eerste kans op vrijheid sinds mensenheugenis.
Onder de bescherming van de IDF hebben de Druzen in het zuiden van Syrië de mogelijkheid om hun toekomst veilig te stellen. Na de succesvolle militaire operatie van Israël – waaraan ook de Verenigde Staten hebben deelgenomen – om te voorkomen dat Iran kernwapens zou verwerven en een arsenaal van tienduizenden ballistische raketten zou opbouwen, heeft het Iraanse volk de beste kans in 46 jaar om zijn terreurregime omver te werpen en een toekomst in vrijheid op te bouwen.
En met de verzwakking van Hamas hebben de inwoners van de Gazastrook voor het eerst in 20 jaar de kans om een leven te leiden dat vrij is van het jihadregime, als ze die kans willen grijpen.
Hoewel zijn lijst uitgebreid was, vermeed Stephens te vermelden hoe Israël deze indrukwekkende reeks overwinningen had behaald na de grootste ramp in zijn geschiedenis.
Op 8 oktober, toen de IDF-troepen nog steeds vochten in de kibboetsen die de dag ervoor door Hamas waren overspoeld, verklaarde de Israëlische premier Benjamin Netanyahu aan zijn nog steeds verbijsterde kabinet dat Israël zich zou herstellen van het brute bloedbad van de dag ervoor en het Midden-Oosten zou veranderen.
Tijdens dezelfde vergadering verklaarde de hoogste militaire commandant aan Netanyahu en zijn ministers dat ze de 251 mannen, vrouwen en kinderen die de dag ervoor waren gegijzeld, voorgoed moesten vergeten. Netanyahu verwierp deze bewering en hield vol dat Israël Hamas zou verslaan en alle gijzelaars zou terugbrengen met een gepaste mix van massaal geweld en onderhandelingen. Tot nu toe heeft Israël 205 gijzelaars teruggebracht, waarvan 148 levend, en Hamas staat op het punt volledig te worden vernietigd.
Dankzij de Amerikaanse president Donald Trump zou Israël binnen enkele dagen de terugkeer van de laatste 48 gijzelaars kunnen meemaken.
In de eerste 15 maanden van de oorlog leidde Netanyahu Israël in deze oorlog, terwijl hij te maken had met een vijandige regering in Washington. De regering-Biden voerde een passief-agressief beleid door wapenleveringen uit te stellen en vervolgens helemaal stop te zetten, terwijl ze van Israël eiste geen militaire maatregelen te nemen, zoals het overnemen van de controle over de internationale grens van Gaza met Egypte, die cruciaal was voor de overwinning.
Te midden van Israëls strijd om zijn nationale voortbestaan presenteerde de regering-Biden zich als een standvastige verdediger van Israël, maar werkte zij samen met anti-Netanyahu-groeperingen en politici om de regering te ondermijnen.
Netanyahu gaf niet toe. Hij bleef trouw aan zijn koers. Als Netanyahu had geluisterd naar de regering-Biden of zijn politieke rivalen en vijanden, die erop aandrongen de oorlog zonder overwinning te beëindigen, zouden de terreurleiders van Hamas nog in leven zijn. Hezbollah zou nog steeds de controle hebben over Libanon.
Assad zou nog steeds Syrië controleren. Iran zou op het punt staan zich uit te roepen tot kernmacht en een arsenaal van tienduizenden ballistische raketten te vergaren, die niet alleen het voortbestaan van Israël, maar ook de veiligheid van de hele wereld zouden bedreigen.
Stephens’ beslissing om de cruciale rol van de premier als leider van Israël in deze oorlog te negeren, is niet verrassend. Voordat hij de manieren opsomt waarop Israël de regio heeft bevrijd, beschuldigt Stephens Netanyahu ten onrechte van verantwoordelijkheid voor 7 oktober.
Stephens schreef dat Netanyahu uit “ideologische gemakzucht” bereid was “Hamas te tolereren”. Het tegendeel is echter waar. Netanyahu trad in 2005 uit de regering van toenmalig premier Ariel Sharon omdat hij tegen Sharons plan was om zich terug te trekken uit de Gazastrook. Netanyahu waarschuwde destijds dat deze stap Hamas aan de macht zou brengen. Als premier sinds 2009 heeft Netanyahu het Hamas-regime onophoudelijk bestreden.
Stephens beweerde ook dat de waargenomen zwakte van Israël in de maanden voorafgaand aan 7 oktober te wijten was aan “de ondoordachte drang van de regering-Netanyahu om een justitiële hervorming door te voeren die voor miljoenen Israëli’s leek op een sprong in de richting van autoritarisme”.
De beperkte controle die de regering-Netanyahu wilde uitoefenen op de momenteel ongecontroleerde bevoegdheden van de Israëlische rechterlijke macht had niets “autoritairs” in zich. Voor zover Israël in de maanden voorafgaand aan 7 oktober als zwak werd gezien, was deze perceptie te wijten aan de ongekende campagne die werd gevoerd door kapitaalkrachtige, goed genetwerkte politieke actoren om de elite-reserve-eenheden van de IDF te ontbinden.
In een poging om Netanyahu en zijn ministers te chanteren om hun inspanningen om het Israëlische rechtssysteem te hervormen op te geven, kondigden de leiders van de linkse anti-regeringscampagne in de maanden voorafgaand aan 7 oktober aan dat duizenden reservisten van elite-eenheden van de IDF hun dienst zouden weigeren. Sinds 7 oktober weten we dat Hamas in haar media, inlichtingenrapporten en planningsvergaderingen herhaaldelijk heeft verwezen naar de anti-IDF-campagne om aan te tonen dat Israël kwetsbaar is voor invasies en vernietiging.
Stephens gaf zijn artikel de titel “Lessen uit een lange oorlog”. Twee lessen zijn hem daarbij ontgaan. Ten eerste: het Israëlische volk en in het bijzonder de soldaten van zijn burgerleger zijn een natie van helden. In tegenstelling tot de verwachtingen van zijn vijanden is het doorzettingsvermogen van Israël sterker en langer dan dat van zijn tegenstanders.
Bovendien is nationaal leiderschap van cruciaal belang. Zonder competent en moedig leiderschap wankelen zelfs de dapperste soldaten en naties.
Netanyahu, Israëls langstzittende staatshoofd, is de uitdaging aangegaan. Zijn strategische wijsheid, morele moed en wilskracht in Israëls langste oorlog hebben bewezen dat hij deze natie, die hij in deze kritieke periode van haar geschiedenis leidt, waardig is.
Krijgt Trump vrijdag de Nobelprijs voor de Vrede?
Jeruzalem in feeststemming – Soekot begint vanavond
Voorafgaand aan Netanyahu’s toespraak bij de VN en de ontmoeting met Trump
