“Vandaag,” zegt Joe Bidden, “ben ik een vulpen.” Ja, dat spreekwoordelijke bar mitswa-geschenk dat Joden ooit aan mannelijke kinderen gaven bij het bereiken van hun mannelijkheid in Amerika. Een merkwaardig cadeau voor een overgangsritueel. Dat waren nog eens magere tijden, voordat bar of bat mitswa’s werden opgehemeld door mensen als Drake, Ariana Grande, Justin Bieber of Nicki Minaj! Tegenwoordig zijn vulpennen als gehakte lever. Zelfs een iPad is een waardeloos cadeau.
President Biden heeft net zijn tiende reis naar Israël achter de rug en heeft sinds 1973 elf Israëlische premiers ontmoet (bij deze reis waren ook de twee vorige premiers, de huidige president en de minister van Defensie aanwezig). Dat is gemakkelijk afgerond 13, zodat als hij had gewild, de president een bar mitswa had kunnen hebben in het Heilige Land. (Misschien niet officieel, maar alle drie zijn kinderen zijn met Joden getrouwd. Hij geniet reeds familiale voorrechten binnen de stam).
En de Israëli’s overlaadden de president met een warmte die niet gemakkelijk door geharde Sabra’s wordt opgewekt. Gedurende 46 uur werd hij niet alleen gefêteerd als een buitenlandse hoogwaardigheidsbekleder van Israëls beste vriend, maar ook als mishpocha uit Delaware. Het geplande protocol voor het hele overzeese uitstapje was om collega-staatslieden met vuistklappen te begroeten. Dat is precies wat de kroonprins van Saoedi-Arabië en andere Arabische leiders in Jeddah ontvingen. In Israël echter, maakte de president komaf met sociale distantie, pakte gezichten vast en trok aan wangen als een echte Biden.
De leden van “de Squad” en hun rabbi, Bernie Sanders, moesten collectief overgeven. Progressieve Democraten kunnen schreeuwen “apartheidsstaat” wat ze willen, maar blijkbaar is Jeruzalem Biden’s Mekka.
Natuurlijk is dit ironisch. Het was namelijk toenmalig vice-president Joe Biden die in 2010 in het middelpunt stond van een maalstroom in het Midden-Oosten. Biden landde in Israël net toen de minister van Huisvesting de uitbreiding van een bestaande nederzetting in Oost-Jeruzalem goedkeurde. President Obama had opgeroepen tot een bouwstop van 10 maanden, in de hoop de Palestijnen terug naar de onderhandelingstafel te lokken. De 10 maanden verstreken zonder zelfs maar een telefoontje.
De timing was verschrikkelijk. Biden stond op het asfalt terwijl de bouw werd hervat. Obama vatte het op als een persoonlijke belediging.
Het incident zette de toch al kille relatie tussen Obama en toenmalig premier Netanyahu op scherp. Obama’s belangrijkste nalatenschap op het gebied van buitenlands beleid was een rampzalige “deal” om de nucleaire ambities van Iran op te geven. Netanyahu, en bijna alle Israëli’s, beschouwden elke onderhandeling met Iran en zijn kaartvernietigende moellahs als een existentiële bedreiging.
De Republikeinen nodigden de Israëlische premier uit om een gezamenlijke zitting van het Congres toe te spreken. Netanyahu wilde zijn bezwaren tegen de deal rechtstreeks aan het Amerikaanse volk voorleggen. Helaas deed hij dat zonder het Witte Huis te raadplegen (niet dat die hem daarvoor toestemming zouden hebben gegeven).
Onvoorstelbaar genoeg werd het vanaf dat moment nog erger. Obama’s reactie voor het buitenlands beleid was een bom van verraad: De Verenigde Staten onthielden zich van een veto tegen Resolutie 2334 van de VN-Veiligheidsraad, waarin alle Israëlische nederzettingen illegaal werden verklaard, elk land dat tijdens de Zesdaagse Oorlog was veroverd, officieel als “bezet” werd verklaard en Palestijns geweld niet werd veroordeeld.
Zonder de Verenigde Staten als achtervanger werd de resolutie aangenomen. Het is niet mogelijk om te overschatten hoeveel troost dit Israëls vijanden heeft gegeven. Het heeft ongetwijfeld ook de ontluikende Squad op gang gebracht, daglicht ingevoegd in Israëls speciale relatie met de Verenigde Staten, de eens zo tweepartijdige pro-Israël consensus verbroken en de deur geopend voor Donald Trump om alle Midden-Oosten piëteit aan diggelen te slaan: van het verplaatsen van Amerika’s ambassade naar Jeruzalem tot de ondertekening van de Abraham Akkoorden.
Biden heeft zich nooit uitgesproken over resolutie 2334, en we weten ook niet of hij er bezwaar tegen had. Dat is een van de redenen waarom zijn terugkeer naar Israël zoveel emotionele weerklank en geopolitieke betekenis had.
Israëliërs willen weten: “Hou je van ons, Joe, of hou je van de Squad? Want je kunt niet van allebei houden.”
Het is een eerlijke vraag. Tot nu toe heeft Biden zich in bochten gewrongen om de sociaal-democraten in zijn partij te paaien door groene energie, open grenzen, kritische rassenleer en non-binaire genderidentiteit te steunen. Maar dit zijn dezelfde mensen die openlijk verklaren dat Israël een koloniale onderneming is, waarbij Joden geen historische of voorouderlijke band met de regio hebben.
Al die katholieke scholing in Scranton, Pennsylvania – samen met de invloed van zijn Joodse familieleden – heeft Biden duidelijk uitgerust om onderscheid te maken tussen de Bijbel en smaad. Zijn vroegere baas, president Obama, geloofde dat de morele claim voor Israël lag in de Holocaust, alsof Joods staatsburgerschap neerkwam op herstelbetalingen, zonder enige andere rechtvaardiging. Biden heeft zeker een beter begrip van de geschiedenis.
Toch heeft president Biden dezelfde adviseurs aangesteld die verantwoordelijk waren voor de Iran-deal om zijn eigen buitenlands beleid vorm te geven. Aan de zijlijn zittend, waren ze niet al te blij hun handwerk onder Trump te zien mislukken. Ze hebben nu een tweede kans om de nationale veiligheid van Israël in gevaar te brengen.
Tot nu toe heeft Biden gelukkig nog niets overhaast gedaan. Met een beetje geluk komt er geen deal en blijven de sancties tegen Iran van kracht. Blinken, Sullivan en Malley zouden kunnen eindigen als Perzische tapijthandelaren in plaats van als apologeten.
Iran heeft eigenlijk een groot deel van Biden’s reis beïnvloed. Israëlische leiders hebben duidelijk gemaakt dat het verrijken van uranium voor wapens door Iran met geweld moet worden aangepakt in plaats van met diplomatie. Veel van de Golfstaten denken er net zo over, een essentiële overeenstemming die uiteindelijk leidde tot de Abraham Akkoorden.
Ondertussen reisde Biden rechtstreeks van Israël naar Saoedi-Arabië, wat een karavaan van diplomatieke mogelijkheden opleverde. Ja, de ogenschijnlijke reden voor zijn bezoek was een ruw doorzichtig pleidooi voor ruwe olie. Terug in eigen land wordt Biden geconfronteerd met slinkende gasreserves en een angstig publiek dat aan de pomp staat te frummelen. Maar door het Saudische luchtruim te vliegen dat ooit gesloten was voor Israëlische commerciële luchtvaartmaatschappijen, heeft president Biden het koninkrijk en Israël dichter bij een normalisering van hun relatie gebracht, en misschien de Saoedi’s toegevoegd aan de Akkoorden van Abraham.
Deze nieuwe afspraken, waarbij Iran de gemeenschappelijke vijand is en de Palestijnen niet langer een obstakel vormen voor de joods-islamitische betrekkingen, hebben voor iedereen een nieuwe start mogelijk gemaakt. President Biden zou er goed aan doen aan de goede kant van deze akkoorden te staan en niet vast te blijven zitten in het drijfzand van een “twee-staten-oplossing” die de Palestijnen consequent hebben verworpen.
En wat die pen betreft, Joe: Gebruik hem niet om iets in het Perzisch te ondertekenen.
Thane Rosenbaum is romanschrijver, essayist, professor in de rechten en Distinguished University Professor aan het Touro College, waar hij leiding geeft aan het Forum on Life, Culture & Society. Zijn laatste werk, “Saving Free Speech … from Itself,” is net gepubliceerd. Hij is te bereiken via zijn website.
Dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd door de Jewish Journal.
Leger arresteert 80 terreurverdachten die met burgers probeerden te vluchten in Khan Yunis
“Hij zorgde voor de tientallen vrijwilligers alsof het zijn kinderen waren”
Experts: Anti-Netanyahu protesten brengen oorlogsmissie en gijzelingsovereenkomst in gevaar
