
Ik was 20 jaar oud toen het gebouw, dat op mijn tank instortte, mijn leven voorgoed veranderde. Yaniv Temerson was een junior tankcommandant die zich bij mijn bemanning voegde als onze tijdelijke chauffeur. Ik had het geluk dat Yaniv niet alleen een slimme, kalme en effectieve commandant was, maar ook een fysiek grote kerel. Toen ik gewond raakte en onder het puin vandaan gehaald moest worden, kwam Yaniv meteen in actie en haalde me zo snel mogelijk uit die tank.
In mijn afwezigheid verving Yaniv mij als commandant van de tank. De volgende nacht kwam hij terug in Libanon en werd hij geraakt door een antitankraket en gedood. Yaniv was 21 jaar.
Ik ben nooit iemand geweest die bewogen wordt door grafstenen, ik ben nooit iemand geweest die teveel rouwt. Sommigen zouden kunnen zeggen dat ik harteloos ben, en degenen die psychologie hebben gestudeerd zouden zeggen dat ik mezelf niet toesta om kwetsbaar te zijn. Maar toch vraag ik me op de Gedenkdag altijd af: ‘Hoe zou Yaniv willen dat ik ben?’
Zou Yaniv willen dat zijn vrienden en geliefden rouwen en wanhopen over zijn offer? Als iemand die er trots op is om voor zijn volk en zijn land te vechten, weet ik dat Yaniv niet zou willen dat iemand over hem zou treuren. Hij zou willen dat we zijn leven vieren.
Zou Yaniv willen dat zijn vrienden en geliefden elk gelukkig moment in het leven laten bederven door spijt en verlangen? Beslist niet! Ik weet dat hij zou willen dat we dansen en zingen en lachen bij elke bruiloft, elk feest en elke familiebijeenkomst waar we bij kunnen zijn.
Zou Yaniv willen dat ik zou stilstaan in het leven, me eindeloos afvragend waarom de dingen gebeuren zoals ze gebeuren? Nee! Hij zou me naar voren duwen, met zijn enorme glimlach tegen me zeggen, ‘Kerel… stop met zo zwaarmoedigheid te zijn… ga gewoon met de stroom mee…’
Hij zou willen dat ik de wereld rondreis en de plaatsen bezoek waarvan ik altijd al heb gedroomd. Hij zou willen dat ik mijn angsten overwon, dat ik de kans zou benutten om de mooiste vrouwen uit te vragen voor een afspraakje. Hij zou willen dat ik uitblink in mijn carrière en de dingen doe die ik het liefst doe in het leven. Hij zou willen dat ik het leven licht en leuk houd en dat ik blijf glimlachen, ongeacht de omstandigheden. Hij zou willen dat ik bij elke gelegenheid het glas hef met mijn familie en vrienden. Hij zou willen dat ik elk moment van mijn leven zou gebruiken om iets voor mezelf of voor iemand anders te doen. Hij zou willen dat ik grappige herinneringen en verhalen deel over de belachelijke tijden die we samen hebben doorgebracht. Hij zou willen dat ik de meest bijzondere versie van mezelf wordt die ik kan zijn. En hij zou willen dat ik dankbaar ben voor iedereen en alles en voor wie ik op dit moment in mijn leven ben.
Dus, ik weet dat ik op Gedenk mijn gevallen broeders moet eren en gedenken. Maar als ik Yaniv en mijn andere gevallen vrienden echt wil eren, kan ik ze nu zien… allemaal naast elkaar staan met hun armen over elkaars schouders, lachend, terwijl ze tegen mij zeggen: ‘Ga het meest buitengewone leven leiden dat je maar kan.’
Leef groot, heb hartelijk lief, lach luid, neem risico’s, faal glorieus, verdien geld, geef het weg, zeg wat je te zeggen hebt en wees wie je wilt zijn. Zo eren we onze gevallen broeders en zusters. Dat is hoe Yaniv zou willen dat ik ben.
Ron Weinreich is een IDF-veteraan en musicus die tegenwoordig in Californië woont. Je kunt hem hier vinden:
Website: www.ronnyw.com
Instagram: www.instagram.com/ronnywmusic
Facebook: www.facebook.com/ronnywmusic
Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.