Wat zouden de gesneuvelde soldaten willen?

We waren net 20 toen mijn vriend mijn leven redde in Libanon. De volgende dag was hij dood.

Door Ron Weinreich | | Onderwerpen: Yom HaZikaron
Jonge Israëlische soldaten eren hun gesneuvelde kameraden op de militaire begraafplaats op de Herzlberg in Jeruzalem. Foto: Avshalom Sassoni/Flash90

Ik ben nooit iemand geweest die overmand wordt door emoties als ik voor een grafsteen sta. Ik was 20 jaar oud toen het gebouw dat tijdens de Tweede Libanonoorlog op mijn tank instortte, mijn leven voorgoed veranderde.

Yaniv Temerson was een jonge tankcommandant die zich bij mijn team voegde als onze tijdelijke chauffeur. Ik had het geluk dat Yaniv niet alleen een slimme, kalme en effectieve commandant was, maar ook een fysiek grote kerel.

Toen ik gewond raakte en uit het wrak moest worden geëvacueerd, kwam Yaniv onmiddellijk in actie en haalde me zo snel mogelijk uit de tank. Tijdens mijn afwezigheid verving Yaniv mij als commandant van het tankteam en toen hij de volgende avond terugging naar Libanon, werd hij geraakt door een antitankraket. Hij was op slag dood. Yaniv was 21 jaar oud.

Ik heb mezelf nooit toegestaan teveel te rouwen. Je zou kunnen zeggen dat ik harteloos ben en zij die psychologie hebben gestudeerd zouden kunnen zeggen dat ik mezelf niet toesta om kwetsbaar te zijn. Maar wat mij betreft, op Dodenherdenking vraag ik me altijd af: “Hoe zou Yaniv me willen zien?”

Zou Yaniv willen dat zijn vrienden en geliefden rouwden en wanhoopten om hem? Als iemand die er trots voor koos om voor zijn volk en zijn land te vechten, weet ik dat Yaniv niet zou willen dat iemand om hem zou huilen. Hij zou willen dat wij hem en zijn leven zouden vieren.

Zou Yaniv willen dat zijn vrienden en geliefden rouwden en verlangden naar elk gelukkig moment in het leven? Absoluut niet. Ik weet dat hij wil dat we dansen, zingen en lachen op elke bruiloft, elk feest en elke familiebijeenkomst.

Zou Yaniv willen dat ik eindeloos mijn hersens pijnig over de redenen waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren? Nee. Hij kneep in mijn schouder, glimlachte naar me en zei: “Kerel, doe niet zo depri!”

Hij zou willen dat ik de wereld rondreis naar de plaatsen waar ik altijd van heb gedroomd. Hij zou willen dat ik mijn angsten overwon, risico’s nam en met de mooiste vrouwen uitging. Hij zou willen dat ik succesvol ben in mijn carrière en de dingen doe die ik het liefste doe in het leven. Hij wil dat ik het leven licht en plezierig leef en altijd glimlach, wat de omstandigheden ook zijn. Hij wil dat ik het glas op hem hef met mijn familie en vrienden bij elke gelegenheid die ik kan vinden. Hij wil dat ik gebruik maak van elk levend moment dat ik heb om iets voor mezelf te doen of iets voor iemand anders te doen. Hij wil dat ik grappige herinneringen en verhalen deel over de belachelijke tijden die we samen doorbrachten. Hij wil dat ik me ontwikkel tot de beste versie van mezelf die ik kan zijn en hij wil dat ik dankbaar ben voor iedereen, alles en wie ik ben op dit moment in mijn leven.

Ik weet dat ik op de herdenkingsdag geacht wordt mijn gesneuvelde broeders te eren en te gedenken, maar als ik Yaniv en mijn andere gesneuvelde vrienden echt wil eren, zie ik ze nu voor me… allemaal zij aan zij, armen over elkaars schouders, glimlachend en mij zeggende: “Leef het meest buitengewone leven dat je kunt leven.”

Leef groots, heb groots lief, lach hardop, neem risico’s, faal glorieus, verdien geld, geef het weg, zeg wat je te zeggen hebt en wees wie je wilt zijn. Dit is hoe we onze gevallen broeders en zusters eren. Dit is hoe Yaniv me zou willen zien.

Israel Today nieuwbrief

Dagelijks nieuws

Gratis in uw mailbox

Israel Heute Newsletter

Tägliche Nachrichten

FREI in Ihrer Inbox