Waarom Israël geen apartheidsstaat is

Ik woon sinds 2009 in de staat Israël. Ik ben er altijd trots op geweest dat Israël een democratische staat is, een natie die ieder mens respecteert, ongeacht hun geloof, geslacht of etnische afkomst. Als journalist bezocht ik het Wolfson-ziekenhuis en zag ik Palestijnse artsen zij aan zij werken met Israëlische artsen die samen levens probeerden te redden. Als Joodse MA-student schreef ik mijn masterscriptie aan de Ben Gurion University bij een bedoeïenenprofessor. En bij het Economic Peace Center werk ik samen met Ayoob Kara, die Druzisch is en Netanyahu’s minister van Communicatie was.

Toch lijkt het mij dat sommigen deze realiteit opzettelijk over het hoofd zien. Zo gaf VN-jurist Michael Lynk de Mensenrechtenraad in Genève het advies om de Verenigde Naties Israël verantwoordelijk te houden voor de ‘misdaden van apartheid tegen de Palestijnen’. De Speciale Rapporteur beveelt de internationale gemeenschap aan zijn bevindingen te accepteren. “Israël praktiseert apartheid in de bezette Palestijnse gebieden en daarbuiten.” Maar dergelijke verklaringen staan haaks op de feiten en gebeurtenissen ter plaatse.

Vrouwen

Een tijdje geleden verzamelde een groep Israëlische en Palestijnse vrouwen zich bij de Dode Zee om leiders van beide kanten op te roepen terug te keren naar de onderhandelingstafel en vrede te sluiten. De Israëlische vrouwen werden vertegenwoordigd door een organisatie genaamd Women Wage Peace, een organisatie met 50.000 geregistreerde leden. De Palestijnse vrouwen werden vertegenwoordigd door Women of the Sun, opgericht in juli vorig jaar. Deze groep wordt gevormd door vrouwen uit de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem. Tot nu toe hebben zich voor deze organisatie duizend Palestijnse vrouwen aangemeld.

“Wij geloven dat de meerderheid van de mensen in onze landen onze gemeenschappelijke wens deelt. Daarom eisen we dat onze leiders gehoor geven aan onze oproep en onverwijld vredesbesprekingen en -onderhandelingen beginnen, met de vastberadenheid om binnen een beperkte tijd een politieke oplossing te vinden voor het lange en pijnlijke conflict”, zo schrijven de vrouwen op hun internet platform. Geen van beide organisaties beschrijft Israël als een apartheidsstaat, wetende dat dit niet zal leiden tot een oplossing van het conflict. In plaats daarvan roepen ze op tot vrede en verzoening op individueel en sociaal niveau.

Vreedzame verzoening

Als de Verenigde Naties echt om de Palestijnen zouden geven, zouden ze zowel Women of the Sun als Women Wage Peace financiële steun bieden om hun programma’s uit te voeren, die gericht zijn op vreedzame verzoening tussen de twee partijen. Maar in plaats daarvan brengen de VN een rapport uit waarin ze Israël beschrijven als ‘apartheidsstaat’. Hiermee werken ze juist tegen een vreedzame verzoening. Onlangs heeft NGO Monitor, een onderzoeksinstituut in Jeruzalem, op juridische gronden de bewering dat Israël een apartheidsstaat is weerlegd. De juristen Anne Herzberg van NGO Monitor en Joshua Kern van 9 Bedford Row, schreven dit rapport onder de titel “The New Orientalism: Deconstructing claims of apartheid in the Palestijns-Israëlische conflict” (Het nieuwe oriëntalisme: Deconstructie van beweringen van apartheid in het Palestijns-Israëlische conflict).

Volgens het rapport zijn bijvoorbeeld de gescheiden wegen voor Palestijnen en Israëli’s op de Westelijke Jordaanoever slechts veiligheidsmaatregelen die niet gebaseerd is op rassendiscriminatie. Het Palestijnse en het Israëlische volk zijn geen ‘verschillende rassen’. Er zijn Palestijnen, zoals de vrouw van Yasser Arafat , met een lichte huid, blond haar en blauwe ogen. Er zijn ook zwarte Ethiopische Israëli’s, zoals de huidige Israëlische minister voor Immigrantentoelating, Pnino Tamano Shata. De aparte wegen langs de veiligheidsbarrière zijn alleen bedoeld om te voorkomen dat zelfmoordterroristen de staat Israël binnen komen. De zelfmoordaanslagen van de tweede Intifada hebben duizend Israëlische levens geëist. Dus de veiligheidsbarrière, de wegversperringen en de afzonderlijke wegen hadden niets met rassenscheiding te maken, maar met bescherming.

Terroriseren van Israëli’s

Het rapport merkt ook op dat wanneer de veiligheidsdreiging afneemt, wegblokkades zullen worden opgeheven en maatregelen zullen worden genomen om de verplaatsing van het Palestijnse volk te vergemakkelijken. Bovendien hebben Palestijnen, zelfs in gespannen situaties, het recht om de loop van de veiligheidsbarrière in de Israëlische Hooggerechtshoven aan te vechten. In veel gevallen is de loop van de veiligheidsbarrière gewijzigd om het leven van Palestijnse burgers gemakkelijker te maken. Israël geeft ook meer werkvergunningen af voor Palestijnen in Israël naarmate de dreiging afneemt en de veiligheid toeneemt. Het Palestijnse volk kan op versoepeling van de maatregelen rekenen als ze stoppen met het terroriseren van Israëli’s.

Het NGO Monitor rapport benadrukt dat het Israëlische Hooggerechtshof heeft geoordeeld dat een apartheidsregime “een ernstige misdaad is die de fundamentele principes van het Israëlische rechtssysteem, de internationale mensenrechtenwetgeving en de bepalingen van het internationaal strafrecht schendt.” NGO Monitor zegt dat een apartheidsregime “een regime van rassenscheiding en discriminatie is op basis van ras en nationale afkomst, gebaseerd op een reeks discriminerende praktijken die zijn ontworpen om dominantie te creëren onder leden van het ene ras en leden van anderen om rassen te onderdrukken.”

NGO Monitor benadrukt dat degenen die beweren dat Israël een apartheidsstaat is, niet alleen het Israëlische beleid bekritiseren. Dezelfde critici van Israël beschouwen de wet van de natiestaat, de wet op de terugkeer en andere wetten die het bestaan van Israël als Joodse staat uitdrukken als onwettig.

Het rapport van NGO Monitor stelt dat “minderheden in veel democratische natiestaten, in bijna alle gevallen de cultuur bepalen en de identiteit van de meerderheid het karakter bepaalt van de staat, terwijl de rechten van minderheden worden gerespecteerd. Israël, de Joodse staat, heeft een Joods karakter dat wordt weerspiegeld in de Hebreeuwse taal, de emblemen en symbolen van het land (zoals de Menorah en de Jodenster), de officiële rustdag (Sjabbat – zaterdag) en feestdagen (zoals Rosj Hasjana en Jom Kippoer). Christelijke symbolen zoals het kruis zijn te vinden op de vlaggen van Australië, Denemarken, Finland, Griekenland, Hongarije, Nieuw-Zeeland, Zweden, Zwitserland en het Verenigd Koninkrijk. De vlaggen van veel moslimlanden (bijv. Algerije, Libië, Maleisië, Malediven, Pakistan, Tunesië) dragen islamitische symbolen zoals de kleur groen en de maansikkel. De Saoedische vlag omvat ook de Shahada, de islamitische geloofsbelijdenis. Dergelijke symbolen weerspiegelen niet de islamitische of raciale ‘superioriteit’.

Met betrekking tot de Wet op de Terugkeer benadrukte NGO Monitor: “Het doel van de Wet op de Terugkeer is om recht te zetten en te beschermen tegen toekomstig onrecht, een historisch onrecht dat het Joodse volk is aangedaan, dat eeuwenlang werd vervolgd als een minderheid over de hele wereld, werd gedeporteerd en vernietigd en geen nationale onafhankelijkheid kon bereiken.

In Europa wordt aanvaard dat een natiestaat officiële betrekkingen met ‘familieleden’ buiten zijn grenzen mag onderhouden en hen een voorkeursbehandeling mag geven op het gebied van immigratie en naturalisatie. Zo breidde Duitsland in de jaren vijftig het recht op automatische naturalisatie uit tot alle etnische Duitsers uit de Sovjet-Unie of Oost-Europa. Finland wijzigde zijn “Vreemdelingenwet” in 1996 om een verblijfsstatus toe te kennen aan etnische Finnen die vanuit de Sovjet-Unie naar Finland kwamen. De grondwetten van Polen, Ierland en Armenië maken onderscheid tussen etniciteit, nationale identiteit en burgerschap.

Verwarring

Mede opsteller van het rapport, Anne Herzberg, stelt: “Onze analyse toont duidelijk aan dat er geen redelijke basis is om de beschuldigingen van de NGO’s tegen Israël van apartheid te ondersteunen. Zoals de opmerkingen van Amnesty USA-chef Paul O’Brien, hebben de afgelopen week duidelijk gemaakt, dat het doel van de anti-apartheidscampagne van Amnesty niet is om de Israëlische politiek te verbeteren, maar om de Joodse staat te elimineren. Toch wil elk zichzelf respecterend land het gelijkheidsbeginsel beschermen en raciale en andere vormen van discriminatie uitbannen. Israël is geen uitzondering en zou de nodige maatregelen moeten nemen om het te elimineren waar het bestaat.”

Herzberg voegde eraan toe: “Het laatste rapport van UNHRC-rapporteur Lynk is niet verrassend. De functie van UNHRC-rapporteur over de Palestijnen heeft een eenzijdig mandaat, waarbij het actief demoniseren van Israël en het promoten van BDS (boycotten, desinvesteren en sanctioneren) in wezen de opdracht van de rapporteur is. Net als in zijn andere rapporten promoot hij het anti-Israëlische modewoord van de dag – dit keer ‘apartheid’. En net als al zijn andere rapporten, geeft hij een zeer bevooroordeelde interpretatie van het internationaal recht, waarbij hij de feiten op grove wijze verdraait en antisemitische stijlfiguren gebruikt.”

Lynks beschuldiging van apartheid is gebaseerd op beweringen van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina en de daaraan gelieerde NGO’s waaronder Amnesty International’, aldus NGO-monitor adviseur Anne Herzberg. In plaats van objectief en onpartijdig te rapporteren over mensenrechtenkwesties, zoals de VN-normen eisen, beoefent Lynk een staaltje politieke propaganda. Gelukkig loopt zijn termijn in maart af. Hij zal terugkeren naar onbeduidendheid. Ik vrees dat de kandidaat die hem opvolgt hetzelfde onprofessionele pad zal volgen.”