LedenWaarom ik danste op mijn vaders begrafenis

Na de dood van mijn Abba (de beste vader die men zich kan wensen), ben ik er meer dan ooit van overtuigd dat de dood niet natuurlijk is.

Ik weet dat alle geborenen ook voorbestemd zijn om te sterven, maar zoals ik het zie, was de dood niet opgenomen in Gods ‘plan A’ voor de mensheid. Dus wanneer wij de dood ervaren, worden onze zielen verscheurd en is het bijna onmogelijk om troost te vinden zonder de bovennatuurlijke troost van God.

Hoe meer ik kijk naar het scheppingsverhaal en de reactie van Adam en Eva op de zonde die de wereld binnendrong, hoe meer ik meeleef met hun ontgoocheling.

Wat een verschrikkelijke realiteit moet het geweest zijn om in Gods volmaakte liefde en veiligheid te leven en dan, met één beslissing, de verpletterende sensatie van dood, scheiding en verschrikking te ervaren, toen zij zich realiseerden dat de dood nu het lot zou zijn van ieder levend wezen dat er was of ooit zal zijn.

Allen zullen op een bepaald moment iemand verliezen die zij liefhebben, en op een ander moment...