Vredesakkoord teken van spoedige komst van de Heer?

Het vredesakkoord, dat vorige week in het Witte Huis is ondertekend door Israël en de Verenigde Arabische Emiraten (waarbij nu ook Bahrein betrokken is, met de vermelding dat ook andere landen in de rij staan) is werkelijk historisch, en zeer welkom.

Door Charles Gardner |

De VAE is slechts de derde Arabische Staat (na Egypte en Jordanië) die instemt met een normalisering van de diplomatieke banden met de Joodse Staat, en dat is van groot belang in een tijd van toenemende spanningen in het Midden-Oosten.

Het valt ook samen met Rosh Hashanah, het Joodse Nieuwjaar, dat op gepaste wijze een tijd van berouw en het rechtzetten van de dingen met de buren inluidt, in de aanloop naar de Dag van Verzoening, die uiteindelijk door Jezus wordt vervuld in het verzoenen van de mens met God en met elkaar.

Er zijn natuurlijk pragmatische redenen voor deze nieuwe overeenkomst, zoals de groeiende dreiging voor door de soennieten geleide moslimlanden vande kant van Iran en zijn handlangers. Er zat ook een voorbehoud achter de overeenkomst – dat Israël de voorgestelde ‘annexatie’ van Judea, Samaria en delen van de Jordaan­vallei in de ijskast zou zetten. (De Israëlische premier Benjamin Netanyahu ziet dit als een vertraging, niet als een annulering).

Maar het is toch een teken van vrede, een teken van realisme onder de Arabische leiders, die in principe in harmonie met hun buren willen leven, hoewel ze zich er terdege van bewust zijn dat het Palestijnse verhaal een soort slachtoffer is in het proces.

Deze laatsten zien de erkenning van een Palestijnse Staat als een voorwaarde voor een dergelijke overeen­komst. Maar de meer voor de hand liggende realiteit in de regio is, dat de Joodse Staat zich heeft ontpopt tot een belangrijke speler op het wereldtoneel – in de hightech-, militaire, agrarische en andere gebieden – en de conclusie is duidelijk getrokken dat het veiliger is om vrienden te zijn dan vijanden.

Dit soort vrede werd voorspeld door Jesaja (hoofdstuk 19:23-25), die schreef over een tijd waarin de naties ten noorden en ten zuiden van Israël samen met de Joden een snelweg van verzoening zouden vormen, zij het op een dieper niveau dan louter politiek gemanoeuvreer.

Dit is de laatste jaren al in toenemende mate ervaren, omdat de Arabieren en Joden de barrières tussen hen hebben zien afbreken wanneer hun harten zich open­stellen voor Jezus, de Joodse Messias, wat ook een vervulling is van Paulus’ boodschap aan de Efeziërs (2.14).

Gemeenten van gelovigen in Yeshua (Jezus in het Hebreeuws) zijn overal in Israël ontstaan, waar in veel gevallen Joden en Arabieren samen aanbidden. Tijdens een conferentie in Jeruzalem, die werd gehouden om deze realiteit uit te breiden naar het bredere Midden-Oosten, ben ik er persoonlijk getuige van geweest dat voormalige natuurlijke vijanden elkaar omhelzen terwijl ze met elkaar deelnamen aan het Avondmaal, gedenkend hoe de ‘Vredesvorst’ zijn bloed voor hen beiden vergiet.

Harten worden zo met elkaar verbonden als eerbetoon aan de Koning die voor altijd zal regeren (Jesaja 9:7) en vertegenwoordigen duidelijk een permanente vrede. Politieke vrede zou wel eens slechts tijdelijk kunnen zijn, zoals oorlogs­zuchtige beledigingen en dreige­menten uit Iran en elders suggereren.

Het probleem is, dat ze niet serieus worden genomen door de meeste nationale leiders, die niet kunnen geloven dat ze het echt menen omTel Aviv met kernbommen te bestoken, zoals veel Britse politici in de jaren dertig van de vorige eeuw dachten dat het bij Hitler alleen maar een grote mond was.

Bovendien hebben de verduisterende wolken zich buiten Iran uitgebreid tot Turkije, dat snel van een seculiere moslimstaat is veranderd in een felle religieuze Staat, waarbij president Erdogan de iconische Hagia Sophia (Kerk) weer in een moskee veranderde en dreigde de Tempelberg van Jeruzalem terug te winnen voor een nieuw leven ingeblazen Ottomaans Rijk.

Een onvoorspelbaar Rusland steekt ook zijn lelijke kop op, als we aan de rand van weer een Koude Oorlog staan, die mogelijk ophit tot iets angstaanjagenders.

Toen kwam de explosie in Beiroet, waarbij Irans terroristische handlanger Hezbollah algemeen verantwoordelijk wordt gehouden voor bewuste nalatigheid bij de opslag van chemische stoffen, die werden opgeslagen voor het maken van wapens voor het beschieten van Israël, dat hiervoor herhaaldelijk de internationale instanties had gewaarschuwd. Maar hebben ze daar wel rekening mee gehouden?

Tragisch genoeg heeft het feit dat Libanon deze boosaardige organisatie herbergt, nadelige gevolgen voor de eigen bevolking. Maar de Iraanse ayatollahs zijn nog niet klaar met hun dodelijke plannen.

Er zijn echter ongeveer een miljoen christenen die in het geheim in heel Iran bijeenkomen en voor hun broeders in Israël bidden volgens de opdracht van de Schrift (Psalm 122:6), die hen tot een levend geloof in Jezus heeft geleid.

Toch is het spook van de oorlog nooit ver weg, wat ook wijst op verdere tekenen van de spoedige wederkomst van Christus. Zoals Tony Pearce in de Profetische Getuigenis aangeeft, is het verband van de nieuwe vredesovereenkomst met de Gog en Magog oorlog van Ezechiël 38, waar ‘Sheba en Dedan’ (het Arabische schiereiland) aan de kant van Israël lijken te staan in de eindtijd invasie die vanuit het noorden komt, geleid door Rusland en waarbij Iran, Turkije en andere naties betrokken zijn.

Natuurlijk zijn vredesakkoorden niet altijd wat ze lijken, zoals Neville Chamberlain in 1938 ontdekte, en er is een zeer belangrijk zevenjarig vredesverdrag waarover Daniel (9:27) spreekt, dat apocalyptische gevolgen zal hebben.

Bijzonder opmerkelijk is dat het akkoord tussen de VAE en Israël bekend staat als het Abraham-akkoord, dat een andere interessante connectie oproept, zegt Pearce. Voor de VAE was het afgelopen jaar het toneel van een interreligieus akkoord ‘op zoek naar vrede’ waarbij de paus en een vooraanstaande mullah betrokken waren.

Als dit tot iets komt, zal het een valse vrede zijn, want het zal niet worden gebouwd op de ‘Rots van Israël’ (Genesis 49:24). Zoals Jeremia lang geleden waarschuwde, zijn er valse profeten die ‘Vrede, vrede’ roepen als er geen vrede is (Jeremia 6:14, 8.11).

Toch geeft de Bijbel duidelijk aan dat het land Israël in de laatste dagen een bron van grote controverse zal zijn (zie Zacharia 12-14), wat zal leiden tot een conflict waarbij alle naties betrokken zijn. Dit alles wijst op de uiteindelijke oplossing van het Midden-Oostenvraagstuk, en inderdaad van de wereld zelf – de beloofde terugkeer naar Jeruzalem, in kracht en grote glorie, van onze Heer Jezus Christus, wiens volmaakte vrede zich van daar uit zal uitstrekken tot de hele aarde.

In het kader van zijn terugkeer waarschuwde Jezus herhaaldelijk dat er valse profeten zouden verschijnen en velen zouden bedriegen. Maar zijn komst zou voor de hele wereld zichtbaar zijn (Matteüs 24:27), en wanneer de tekenen van zijn spoedige komst zich verspreiden, moeten wij ons hoofd opheffen, want dat betekent dat onze verlossing dichterbij komt (Lucas 21:28).

Charles Gardner is auteur van Israel the Chosen, Peace in Jerusalem, A Nation Reborn, en King of the Jews.

Wilt u meer nieuws over Israël ontvangen? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuws­brief.

Dit is ook interessant