
In reactie op de verkiezingsuitslag van vorige week riep Muhammad Barka, hoofd van het Hoger Arabisch Toezichtcomité (een onafhankelijk orgaan dat de Israëlische Arabische politieke activiteiten coördineert), op tot het uitroepen van een nationale noodtoestand in de Arabische samenleving. Volgens berichten in de media stelde hij zelfs voor zich tot de internationale gemeenschap en de VN te wenden voor bescherming tegen de opkomende Israëlische regering.
De reactie en het gedrag van degenen die de afgelopen decennia in de Arabische partijen zijn opgegroeid, hoeft niet te verbazen. De wetgevers die deze partijen vormen hebben nooit echt geprobeerd om de twee volkeren die voorbestemd zijn om onder dezelfde hemel te leven te verenigen. Ze hebben nooit de moeite genomen om de staat Israël en zijn Arabische burgers samen te brengen.
De resultaten van de verkiezingen van deze maand maken duidelijk dat de neergang van de Arabische partijen die in de eerste plaats voor Palestina staan, nu een voldongen feit is. Ondanks alle dreigementen en waarschuwingen, alle oproepen van deze partijen om wakker te worden en te gaan stemmen, zijn er twee belangrijke constateringen (volgens de analyse van Dr. Eric Rodnitsky van het Israel Democracy Institute):
- Slechts de helft van de Arabische en Druzische kiezers vond het nodig om deel te nemen aan de verkiezingen.
- Ongeveer 15% van degenen die dat wel deden, stemden op zionistische (lees: Joodse) partijen, waarvan de meerderheid op Likud, en de rest verdeeld over de ultraorthodoxe Joodse factie Shas en het extreem linkse Meretz.
De leiders van de Arabische partijen, die zich in een electorale depressie bevinden die hun angst aanwakkert, proberen het publiek zand in de ogen te strooien en af te leiden door denkbeeldige problemen te laten circuleren en nieuwe clichés te verzinnen (omdat de oude clichés over bezetting en bevrijding niet meer werken). Zelfs het prijzen van de terreurgroep “Lions’ Den” werd voor de verkiezingen geprobeerd, en dat hielp ook niet. Dus wenden ze zich nu tot de VN om te klagen over de staat Israël. Maar waar zal dit allemaal toe leiden?
Iemand bij de VN zou deze Israëlische Arabische wetgevers eraan kunnen herinneren dat zij – misschien met uitzondering van de ongelukkigen in Libanon en Tunesië – de enige Arabieren in het Midden-Oosten zijn die in een democratie leven, en dat zij van dit feit gebruik moeten maken in plaats van het te misbruiken.
Iemand in de VN zou hen eraan kunnen herinneren dat zij er zelf voor hebben gezorgd dat de Arabische samenleving ver van de staat afstaat, en zo hebben voorkomen dat de staat een grotere rol speelt in hun leven.
Iemand in de VN zou hen kunnen vragen waarom zij van moordenaars helden maken en waarom zij zich verzetten tegen de opening van politiebureaus in Arabische gemeenschappen.
God verhoede, iemand in de VN zou hen eraan kunnen herinneren dat een van hun eigen partijleiders spioneerde voor een buitenlandse terroristische organisatie en het land ontvluchtte, terwijl een ander telefoons naar veiligheidsgevangenen smokkelde, en weer een ander de politie opriep de wapens neer te leggen.
De echte vraag is wanneer we eindelijk een Arabische Knessetlid zullen zien die zegt: “Laten we in waardigheid en democratie leven, als volwaardige burgers, in de staat Israël – ja, de Joodse en democratische staat – want we hebben geen belang bij een leven in een andere staat of een ander land.
De Arabische partijen zijn niet onwetend van de teleurstelling, frustratie en wanhoop die de meerderheid van het Arabische publiek voelt tegenover degenen die erop staan de confrontatie met de staat aan te gaan in plaats van erin te integreren. Evenmin zijn deze Knessetleden blind voor het feit dat het publiek dat zij vertegenwoordigen gevangen zit in een leven van geweld, protectionisme en andere existentiële kwesties. Ze vonden het gewoon nodig om deze te verwaarlozen, in de veronderstelling dat deze problemen politieke vruchten zouden afwerpen en hen electoraal sterker zouden maken. Misschien zullen ze zich nu realiseren dat deze aanpak helemaal verkeerd is. [Noot van de redactie: Hiermee bedoelt de auteur dat het algemene Arabische publiek niet in conflict met de staat Israël wil leven.]
Nael Zoabi is schooldirecteur en docent. Hij was kandidaat voor de Knesset op de lijst van 2021 van de Likud-partij. Zie ons recente exclusieve interview met de heer Zoabi: Zionist Israeli Muslim Devoted to the Jewish State
Dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd in het Hebreeuws op het nieuwsportaal Ynet, en is hier opnieuw gepubliceerd met toestemming van de auteur.