Wanneer Donald Trump klaagt dat de Joodse gemeenschap hem niet genoeg steunt, kan men zien waar hij vandaan komt, vooral als men dit meet als een functie van zijn Israël bona fides.
De populariteit van Trump in Israël overtrof die van al zijn voorgangers, als gevolg van een reeks historische beslissingen die hij in zijn functie nam. De grote moed die hij toonde bij het nemen van die stappen leverde hem een ereplaats op in de Joodse en wereldwijde geschiedenis. Je kunt dan ook wel begrijpen waarom hij meer dankbaarheid van Joodse Amerikanen verwachtte.
Voor een groot aantal Amerikaanse Joden staat Israël echter niet op de voorgrond. Trump heeft dit op de harde manier en laat in het spel geleerd. Maar deze onwil rechtvaardigt niet dat de voormalige president met vuur speelt.
Ja, Trump kan Ye afdoen als niets meer dan een persoon die worstelt met psychische problemen en wiens antisemitisme niet serieus moet worden genomen. Hij kan beweren dat Ye “aankwam met een gast die ik nog nooit had ontmoet en waar ik niets van wist”, hoewel deze gast Nick Fuentes was, een bekende holocaustontkenner. Maar dergelijke excuses lijken op spelen met vuur, het vuur van de eeuwenoude Jodenhaat.
Zelfs als dit diner inderdaad een onschuldige vergissing was, heeft Trump de plicht het goed te maken. Maar Trump, die zich nog moet verontschuldigen (dat doet hij nooit), heeft alleen maar meer olie op het vuur gegooid. Zijn verklaring van vrijdag, waarin hij zich in wezen beriep op de oude beschuldiging van “dubbele loyaliteit” en ook steun gaf aan anti-Israëlische Congresleden uit de marge van de Democratische Partij, maakt de golf van antisemitisme in de VS alleen maar erger. Er is meer dan één reden om aan te nemen dat het besluit van Trump om zich met dergelijke retoriek in te laten, deel uitmaakt van een bewuste cynische benadering van de kwestie.
Trump had kunnen proberen Joodse zorgen te sussen of uit te leggen wat hij deed. Maar in plaats daarvan heeft hij hondenfluitjes laten klinken die antisemieten als muziek in de oren klinken. Voor het eerst is hij erin geslaagd blanke supremacisten en Afro-Amerikaanse antisemieten bij elkaar te brengen, met in beide gevallen Jodenhaat als gemeenschappelijke noemer.
Bovendien schreef Trump, slechts enkele dagen voor het controversiële diner met Ye, op Truth Social:
“Geen enkele president heeft meer gedaan voor Israël dan ik. Enigszins verrassend is dat onze geweldige evangelicals daar echter veel meer waardering voor hebben dan de mensen van het Joodse geloof, vooral van hen die in de VS wonen.”
Hij voegde eraan toe dat de Joden van Amerika “hun zaakjes op orde moeten krijgen” en waardering moeten tonen voor al zijn acties ten gunste van Israël “voordat het te laat is.”
De ernst van die woorden spreekt voor zich, maar Trump heeft nooit uitgelegd wat hij bedoelde met “voordat het te laat is.” In het licht van de daaropvolgende Ye-Fuentes controverse, zou men kunnen denken dat dit deel uitmaakte van een groter plan: Trump gaf Israël een laatste waarschuwing voordat hij de boel in de fik zou steken. Nu de Joden geen acht hebben geslagen op zijn waarschuwing, koos hij voor een ontmoeting met Ye en Fuentes en ging hij verder met het aanvallen van Joodse Amerikanen om zijn overkoepelende doel om politieke steun te vergaren van iedereen die hij kan.
Eén persoon die misschien van dit plan hoorde en besloot een veilige afstand te bewaren was Jared Kushner, de Joodse schoonzoon van Trump. Kushner, die de architect was van de overwinning van Trump in 2016, heeft laten zien dat hij zich ver weg van Mar-a-Lago vermaakt en van elk moment van het WK voetbal in Qatar geniet. Misschien weet hij iets wat wij niet weten.
Wat de agenda van Trump ook is, en ondanks het immense respect voor de voormalige president, zijn er grenzen die niet mogen worden overschreden. Hij overtrad die grenzen niet alleen voor Amerikaanse Joden, maar ook voor veel Israëli’s. De vlammen van het antisemitisme aanwakkeren en de steun voor Israël in het Congres naar beneden halen zijn twee dingen die geen enkele Jood kan aanvaarden – niet in Israël en niet in het buitenland.
Trump zou niet alleen de steun van Joodse kiezers en Israëli’s kunnen verliezen, maar ook die van de door hem geprezen evangelischen. Deze belangrijke achterban heeft Israël centraal gesteld. Het is ook zeer attent voor Israël – veel meer dan voor Trump. Zodra Israël signaleert dat Trump niet langer legitiem is – en dat zal gebeuren – zullen Israëlische christenen hun steun aan de voormalige president intrekken. Het is nu duidelijk dat Trump niet alleen kijkt naar het verlies van zijn morele status, maar ook naar politieke zelfimplosie.
Onze Vader Abraham
Kunnen Iraanse protesten het regime omverwerpen?
Ben-Gvir bezoekt Tempelberg: Wij zijn de heersers van Jeruzalem en Israël
